Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Ένα τεχνικό πρόβλημα στην καθιερωμένη εορταστική εκδήλωση…

 
Της Μαρίας Κανελλάκη
 
 
 
 
Το πρωτοφανές θέαμα ξάφνιασε τους περαστικούς Αθηναίους σήμερα. Όσο περνούσε η ώρα και παρά το διαπεραστικό κρύο, πολλοί άρχισαν να μαζεύονται στην κεντρική πλατεία και να παρατηρούν με ύφος ρεπόρτερ. Τα ρολόγια έδειχναν λίγες ώρες μετά το ξημέρωμα των πιο αλλόκοτων Χριστουγέννων που θα ζούσε η πρωτεύουσα.
- Να καλέσει κάποιος την αστυνομία!
 
- Τηλεφώνησε ο κύριος, αλλά του είπανε ότι πρέπει να ειδοποιηθούν οι κοινωνικές  υπηρεσίες του Δήμου.
 
- Να το πάρουμε από κει, μην παγώσει τουλάχιστον!
 
- Δεν είναι καλή ιδέα, μπορεί να σου ζητηθούν ευθύνες. Αν έχει κάποιο πρόβλημα και μείνει στα χέρια σου, μπορεί να θεωρηθείς υπεύθυνος…
- Ναι, ναι… Και να κατηγορηθείς ότι εσύ το παράτησες! Κι άντε να αποδείξεις μετά ότι δεν είσαι ελέφαντας!
 
- Μελαμψό είναι… Θα το παράτησαν τίποτα γύφτοι!
 
- Αφού δεν τους στειρώνουν όλους δαύτους, καλά να πάθουνε! Τι τα θέλουνε και τα ξαμολάνε όπου να’ναι;
 
- Άπαιχτο! Θα το ανεβάσω στο γιου-τιουμπ!
 
- Ρε παιδιά έλεος! Ας το πάρει κάποιος αγκαλιά να μην κλαίει!
 
- Γιατί δεν το παίρνεις εσύ ρε φίλε, που μας κάνεις και τον πονόψυχο;
 
- Μήπως κρύβεται κανένα κύκλωμα από πίσω;
 
- Μπορεί να το «πετάξανε» απλά!
 
- Φεύγω… θ’ αργήσω! Αν μάθεις κάτι, στείλε εσ-εμ-ες…
 
- Δεν υπάρχει κράτος πλέον! Τα έλεγα εγώ, αλλά ποιος μ’ ακούει;
 
- Είδατε πού μας καταντήσανε οι κυβερνήσεις της δεξιάς; Στην εξαθλίωση και τον κατακερματισμό της ανθρώπινης ζωής!
 
- Ο Θεός να το λυπηθεί το δύσμοιρο!
 
- Αν δεν είναι παιδί μεταναστών, αλλά καθαρόαιμο Ελληνόπουλο, αναλαμβάνουμε εμείς να το περιθάλψουμε και να του εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον να μεγαλώσει!
 
- Αν δεν ήταν αργία, θα κινητοποιούσα έναν εισαγγελέα…
 
- Ο Δήμος Αθηναίων πάντως, εξέδωσε επείγουσα ανακοίνωση ότι δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το συμβάν και ότι αυτό δεν αποτελεί μέρος των εορταστικών εκδηλώσεων που είναι προγραμματισμένες για σήμερα (!) Η έναρξη του καλλιτεχνικού προγράμματος, θα ξεκινήσει με ολιγόλεπτη καθυστέρηση…
 
Το ομοίωμα φάτνης που είχε στηθεί προ ημερών απ’ τους υπαλλήλους του Δήμου, άρχισε να λούζεται στις πρωινές ηλιαχτίδες. Μια κατάλευκη δέσμη φωτός τρύπωσε απ’ την αχυρένια σκεπή κι έπεσε σαν προβολέας  πάνω στην κούνια από φελιζόλ.   Ένα μωρό που σπαρταρούσε στο κλάμα,  ήταν η μόνη ζωντανή φιγούρα σ’ ένα βηθλεεμικό σκηνικό από κακοδουλεμένες κούκλες, πλαστικούς φοίνικες  και ταλαιπωρημένα απ’ το χρόνο ομοιώματα ζώων. Το κλάμα του έγινε ηχώ, μεταλλική σειρήνα που σκαρφάλωσε τις χριστουγεννιάτικες γιρλάντες των δρόμων και διακτινίστηκε με ουρανομήκη φτερουγίσματα σ’ όλη την πόλη.
«…Ένα βρέφος βρέθηκε παρατημένο νωρίς το πρωί, μέσα σε ψεύτικη φάτνη, στην καρδιά της πρωτεύουσας. Ακολούθησε η περισυλλογή του απ’ τις αρμόδιες υπηρεσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης και η προώθησή του στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου. Εξετάστηκε ενδελεχώς, υποβλήθηκε σε γενικές εξετάσεις και…»  αποθηκεύτηκε στα αζήτητα κάποιου παιδικού νοσοκομείου. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάλυψαν το γεγονός,  με την πρέπουσα ευαισθησία που επιβάλλει η σημερινή μέρα.  Ένας ικανός αριθμών ματιών δάκρυσαν, λίγο πριν αποχαυνωθούν στην επόμενη είδηση της ημέρας. «Το 2013 θα μας φέρει στο ξεκίνημά του πρωτογενές πλεόνασμα!...».
 
Τα υπόλοιπα διεκπεραιωτικά  μέχρι και τη σταύρωσή του, δεν είναι παρά θέμα χρόνου. Ο καθένας, θα πάρει τα προσωπικά του «καρφιά»  παραμάσχαλα και όλοι μαζί, θα παρακολουθήσουμε διαδραστικά, το Γολγοθά και το μαρτύριο του βρέφους.  Λίγη αδιαφορία, αρκετή απάθεια, τόνους δυσπιστίας και ιδιοτέλειας, ανείπωτη αναλγησία, φόβο, θυμό, βαρεμάρα, προσωπικούς εγωισμούς και ανασφάλειες. Θα τα μπήξουμε με μαεστρία στο μικροσκοπικό σώμα κι αφού σιγουρέψαμε το θάνατό του, θα ξεπλύνουμε τα χέρια μας για να είναι καθαρά, πριν επιστρέψουμε με στρατιωτικό βηματισμό, στην επίγεια κόλασή μας. Ακολούθως, θα περιμένουμε με λαχτάρα το θαύμα της ανάστασής του…
Αν είχε προλάβει να γίνει παιδί,  ίσως να το συναντούσαμε σε κάποιο φανάρι να ζητιανεύει, ή σ’ ένα παρατημένο βαγόνι τρένου να κοιμάται. Κι ίσως, αν ήταν τυχερό, να ανακάλυπτε μια χαραμάδα και να τρύπωνε  στον κόσμο της ευδαιμονίας. Να σπούδαζε και να διακρινόταν σε κάποια επιστήμη. Ίσως πάλι να ήταν ένας Άγγελος, ή ένας δεύτερος Μεσσίας που προοριζόταν να μας σώσει απ’ την κιβδηλεία και τις  οδύνες της αδικίας. Να άκουσε τις προσευχές μας και να διάλεξε μια νύχτα σαν αυτή για την έλευσή του. Συμβολική και ιερή. Να βρεθεί ανάμεσά μας και να φωτίσει τις ψυχές μας. Να γινόταν η λύτρωση και η δικαίωσή μας. Η αφορμή και το ξεκίνημα μιας μικρής επανάστασης. Ίσως…
 
 
 
 

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Γράμμα από την Αυστραλία


Της Α.


Ενα γράμμα-κατάθεση ψυχής από μια φίλη που ζει στην Αυστραλία. Για να μάθουμε επιτέλους να κάνουμε διπλή ανάγνωση όσων -εντέχνως- μας σερβίρονται...


 





Αγαπημένε φίλε,
 
Ήθελα εδώ και καιρό να επικοινωνήσω μαζί σου. Λέμε ότι είμαστε καλά κι εμείς εδώ. Δεν γκρινιάζω γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Είμαι ικανοποιημένη επειδή έχω περιορίσει τα έξοδά μου και τις ανάγκες μου εδώ και χρόνια, προτού χτυπήσει η κρίση, κι έμαθα να ζω με τα λίγα.
Από τότε που ήμουν στην Ελλάδα μας, αν και δεν λείπω πολύ καιρό.
Με τη δουλειά μου εδώ, στο ελληνικό σχολείο, και τις σπουδές, όλα καλά. Αριστεύω στο πανεπιστήμιο κι ελπίζω να χτυπήσω καμιά υποτροφία μέσα στον επόμενο χρόνο. Οι τιμές των πτυχίων είναι εξωφρενικές και το επίπεδο των σπουδών ιδιαίτερα χαμηλό. Η ομογένεια αρκετά δύστροπη - αισθάνομαι ότι δεν ανήκω ούτε εδώ, ούτε πίσω. Άλλωστε, οι περισσότεροι ξενιτεμένοι είναι γνωστό ότι διαμένουν στην ίδια τους τη χώρα, την Ελλάδα μας... 
Κι αυτή είναι ίσως μια από τις πιο τραγικές διαπιστώσεις που έχω κάνει έως τώρα στη ζωή μου. Κουράγιο σε όλους μας - λυπάμαι μοναχά που όσοι φύγαμε με την πρώτη ευκαιρία, δεν σταθήκαμε αντάξιοί σας να μείνουμε και να παλέψουμε στο πλάι σας.
Οι νεοφερμένοι Έλληνες μαγεύονται από τη χώρα αυτή και τις παροχές της. Εγώ έχω μαγευτεί μοναχά από τη φυσική ομορφιά της και τους Αβοριγίνες - όλα τα υπόλοιπα είναι εξίσου ψεύτικα και σάπια όπως στην Ελλάδα μας.
Λαδώματα, πολιτικάντηδες, αναλφαβητισμός (το 46% των Αυστραλών είναι αναλφάβητοι), η μισή χώρα παρασιτεί μέσω των επιδομάτων, μαύρη εργασία, πτυχία επί πληρωμή. Αλλά στα Αυστραλέζικα ΜΜΕ (των οποίων το μονοπώλιο έχουν μόνο δύο άτομα σε ολόκληρη την Αυστραλία!) ούτε λόγος για αυτά - είπαμε, μόνο η Ελλάδα μας είναι διεφθαρμένη χώρα. Τελεία και παύλα.
 
Αυτοί που πρώτα-πρώτα εύχονται να πτωχεύσει επίσημα πλέον η Ελλάδα μας και να βγει εκτός ευρώ, είναι αρκετοί εφοπλιστές κι αρκετοί ομογενείς για να μπορέσουν επιτέλους να αγοράσουν σπίτια σε τιμές ευκαιρίας!
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος... το χρήμα, σε όποια χώρα κι αν πάει, σε όποια χώρα κι αν μεγαλώσει, τον κάνει το ίδιο άπληστο. Τις ίδιες αδηφάγες ψυχές έχουν όλοι τους. Ξέρεις, διάβασα το "Πεθαίνω σαν χώρα" του Δημήτρη Δημητριάδη, κι αποκόμισα ότι τελικά πεθαίνουμε ως ανθρώπινο είδος. Είναι ψέματα τα όσα γράφει ο Δημητριάδης για την Ελλάδα μας. Πατώσαμε γενικά, όχι ειδικά. Απλά είναι πολύ της μόδας να βρίσκουμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο και να του προσάπτουμε κατηγορίες, επειδή κατά βάθος δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε το είδωλό μας στον καθρέπτη και να κάνουμε μια αυτοκριτική. 
Το κεφάλι ψηλά και προχωράμε. Δεν σου τα γράφω για να σε καταβάλω. Ήδη το κλίμα των ημερών είναι αρνητικό, δεν θα ήθελα να επιβαρύνω κανέναν. 
Απλώς, νιώθω πως η Ελλάδα μας κι ο Ελληνισμός βάλλονται από παντού, ότι μας γέμισαν τύψεις κι ενοχές, με ένα σύνδρομο Στοκχόλμης σε εθνικό πλέον επίπεδο, το οποίο μας κρατάει καθηλωμένους να φυλάμε το χέρι του Πατέρα-Βιαστή μας. 
Να ξέρετε πως το αμερικάνικο όνειρο δεν είναι απλά ένα άπιαστο όνειρο, αλλά ένα παραμύθι. Το συντηρούν για τους γνωστούς καταναλωτικούς λόγους. 
Σας σκέφτομαι όλους συχνά. Εννοώ τους διαδικτυακούς φίλους. Καμιά φορά λόγω απόστασης και διαφοράς ώρας, αδυνατείς να κρατήσεις επαφή με τα άτομα που θες, κι ένα ιστολόγιο ενός μακρινού, αλλά άγνωστου πολλές φορές φίλου, σου κρατάει συντροφιά τις μικρές ώρες, τότε που η πατρίδα φαντάζει πιο μακριά από ποτέ...

Χάρηκα πάντως που σε γνώρισα.
 
Αν και παιδί ομογενών, με διπλή υπηκοότητα, χαίρομαι που μεγάλωσα στην Ελλάδα μας. Έχω δει πράγματα, έχω ανασάνει τον ίδιο αέρα, έχω περπατήσει στα ίδια μέρη, έχω αγγίξει τα ίδια πράγματα που άγγιξαν οι πρόγονοί μου.
Μα προπαντός, έχω λάβει μια (κλασσική) παιδεία που δεν συγκρίνεται με αυτήν εδώ.

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Μα πολύ απλά για να σου πω ότι σε ζηλεύω. Δεν με έδιωξε η οικονομική κρίση από την Ελλάδα μας. Δυστυχώς, άλλα προσωπικά κι άσχημα γεγονότα με οδήγησαν μακριά από την Πατρίδα μας. Αν είχα πάλι μιαν ευκαιρία, μια ζωή, εκεί θα την περνούσα... με όποιο κόστος. Τι να το κάνεις όταν δεν έχεις ψυχή; Όταν κυκλοφορείς χωρίς πρόσωπο; Ξένος ανάμεσα στους ξένους; Όταν εύχεσαι να κοιμηθείς έναν ύπνο ατελείωτο, για να μη βλέπεις, να μην πονάς, να μη θυμάσαι, μα προπαντός... να μη σκέφτεσαι. 
Και τα δυο είδη ξενιτιάς, εσωτερική κι εξωτερική, πονάνε το ίδιο. Η περηφάνια κι η αξιοπρέπεια δεν χαρίζεται σε κανέναν - όσα χρήματα κι αν αποκτήσεις, αυτά δεν εξαγοράζονται. Κι εμείς ήμασταν πάντα ένας περήφανος κι αξιοπρεπής λαός. Δεν γίνεται να διαπρέπουμε παντού στο εξωτερικό, και στην ίδια μας την χώρα να είμαστε οι χειρότεροι... Δεν μπορώ να το δεχθώ!
 
Συνέχισε να γράφεις, να αφήνεις το στίγμα σου. Να προβληματίζεις και να προβληματίζεσαι, να ενημερώνεις και να μοιράζεσαι με τους άλλους. Όσο λίγο κι αν φαντάζει σ'εσένα, για κάποιον άλλο είναι σίγουρα κάτι σημαντικό. Κι αν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος τον οποίο κατάφερες να αγγίξεις μέσα από τα γραπτά σου, αξίζει να γράφεις γι'αυτόν και τα παιδιά σου... Συνέχισε να γράφεις για την Ελλάδα μας, από την Ελλάδα μας. Να παίρνουμε κι εμείς μια γεύση από την Πατρίδα! Είμαι σίγουρη ότι θα τα ξαναπούμε στο μέλλον. Καλές γιορτές, μα προπαντός μην τους αφήσουμε να μας κλέψουν το χαμόγελο. Σε ευχαριστώ που με έκανες να αποτυπώσω τόσα συναισθήματα και να καταγράψω τόσες σκέψεις σε ένα χαρτί - το είχα ανάγκη.
 
Καλή πατρίδα,
Α.

 (Δεκέμβρης 2012)

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Στο κόκκινο

Της Μαρίας Κανελλάκη
 

photo: Θάνος Τσάκαλος
Όσο διαρκεί ένα φανάρι.
Σε μια κεντρική λεωφόρο.
Πέντε ζητιάνους αριστερά και όλο ευθεία, στο δρόμο με τ’ απλωμένα χέρια.
Ο σύγχρονος χάρτης της πόλης.
Χτες, σήμερα, σίγουρα και αύριο.
Βροχή, λακκούβες, γλίτσα, κίνηση, ραδιόφωνο, ειδήσεις, η συνεδρίαση του γιούρο-γκρουπ, υαλοκαθαριστήρες, θολά τζάμια, σκοτεινά πρόσωπα, τραβηγμένα χειρόφρενα και ακινητοποιημένη διάθεση.

Κόκκινο.
Στο «πήγαινε» του υαλοκαθαριστήρα, διαγράφεται το μουσκεμένο χαρτόνι. «Πεινάω». Έξι γράμματα. Έξι στιλέτα. Να καρφώνουν στο δόξα πατρί.
Θολούρα.
Στο «έλα», διαγράφεται ανθρώπινη ύπαρξη. Νεαρός τυλιγμένος σε αυτοσχέδιο άνορακ, μια σακούλα σκουπιδιών. Δυο μάτια μόνο ξεχωρίζουν. Να γυαλίζουν μέσα στη βροχή, σαν πορσελάνινες μινιατούρες. Και δυο χέρια απλωμένα.Τόσες πιθανότητες να χαμηλώσει ένα τζάμι, όσες να συγκινηθεί ένα παρμπρίζ.
Θολούρα.
Στο επόμενο δρομολόγιο του υαλοκαθαριστήρα, ένα θηριώδες τετρακίνητο δίπλα μου, βρυχάται ανυπόμονο να ξεκινήσει. Δευτερόλεπτα πριν ανάψει το πράσινο, έχει ήδη γκαζώσει θυμωμένα. Ο κυρίαρχος της οδικής μας ζούγκλας! Χιμάει στην υγρή άσφαλτο σηκώνοντας πίδακες νερού τριγύρω του. Πετυχαίνει εντυπωσιακό μπλονζόν στη λακκούβα ακριβώς μπροστά στο φανάρι και… σκοράρει!
Ο νεαρός κεραυνοβολήθηκε. Δεν πρόλαβε να κάνει βήμα. Το νερό θα έφτασε ως το μεδούλι του. Οι ανοιγμένες παλάμες γέμισαν λασπόνερα. Το χαρτόνι έλιωσε. Τα έξι γράμματα γλιστρήσανε στο δρόμο και παρασύρθηκαν απ’ τις ρόδες των αυτοκινήτων.
Στο επόμενο «Πεινάω», το θηρίο μουγκρίζει και πάλι.
Όσο διαρκεί ένα φανάρι… τόσο χρειάζεται για να μετρήσεις το μπόι ενός ανθρώπου.
Κι όσο κρατάει το πηγαινέλα ενός υαλοκαθαριστήρα… τόσο ακριβώς χρειάζεται για να μετρήσεις τη γλίτσα ενός θηρίου.
Τόσο λίγο...
 
(1/12/2012. Εν μέσω κρίσης…)

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Εις μνήμην !

Της Μαρίας Κανελλάκη
 
 
"…Σκεφτείτε κύριε, αν μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα, τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ’ αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η ανθρώπινη ιστορία και πόσο άγρυπνοι και προσεχτικοί θα ήμασταν σε κάθε επιλογή της εξουσίας, σε κάθε ιδεολογική πρόταση… Αν η συνείδηση και η γνώση του ανθρώπου μπορούσε να φτάσει στο επίπεδο να ερμηνεύει μ’ αυτή την ανθρώπινη έγνοια την είδηση “εκατό χιλιάδες νεκροί” ή “ένας άνθρωπος βασανίζεται σε κάποιο άντρο της εξουσίας..."

(“ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΡΕ… ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ” Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ)  

 

Ο Χρόνης Μίσσιος άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Νοεμβρίου 2012, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 82 ετών. Η κηδεία του έγινε στο Μικροχώρι Καπανδριτίου.



 

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Φίλη, πάμε θέατρο;

Της Φωτεινής Μπούρου
 
 
photo: Θάνος Τσάκαλος
Ακόμα θυμάμαι πόσο πολύ θέλαμε να πάμε θέατρο. Και τελικά τα καταφέραμε, πήγαμε. Όμως, όχι σε μια από τις συνηθισμένες παραστάσεις. Ήταν μια ξεχωριστή παράσταση, ένα θέατρο σκιών με άγνωστους ως τότε ηθοποιούς.

 
Είναι κάποιες στιγμές που οι φίλοι έρχονται πιο κοντά και άλλες που απομακρύνονται. Όταν, όμως, το ψέμα  χτυπήσει την πόρτα, πώς αντιδράς; Και βασικά, τι είναι ψέμα; Είναι ένα απλό ψέμα; Λευκά αθώα ψεματάκια; Το να ξεχνάς να αναφέρεις ένα συμβάν; Το να προδίδεις ή να απατάς; Λίγο από όλα; Ο καθένας δίνει πάντα την δική του ερμηνεία ανάλογα με την πλευρά στην οποία βρίσκεται.

 
Όταν, όμως, στήνεις ένα ολόκληρο θέατρο με μεγάλη επιτυχία αρχικά και τελικά γίνεσαι αντιληπτός γιατί περιμένεις ή καλύτερα απαιτείς να είναι και ο άλλος τυπικός και απόλυτα ειλικρινής μαζί σου; Σκέφτηκες ποτέ ότι μπορεί να μη σου αναφέρει κάτι για να δει αν θα συγκινηθείς επιτέλους να βγάλεις τη μάσκα, που τόσο τον έχει πληγώσει;  Όχι, βέβαια, γιατί θεωρείς ότι εσύ μπορείς να παίζεις θέατρο, αλλά οι άλλοι όχι. Όμως, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν είμαστε στο θέατρο, αλλά στην αληθινή παράσταση της ζωής. Όταν τελειώσει αυτή η παράσταση, δε θα ξαναπαιχτεί το ίδιο έργο, θα έχει τελειώσει οριστικά.

 
Και ο καθένας τότε παίρνει το δρόμο του. Ο καθένας έχει βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Κάποιοι θεωρούν άψογη την παράσταση και το παραδέχονται ανοιχτά. Άλλοι θεωρούν φοβερή την παράσταση χωρίς να το δηλώνουν. Όμως, αποκαλύπτονται από τις πράξεις τους. Μάλλον, οι τελευταίοι βρίσκονται στα χνάρια της ηθοποιίας, αφού δεν υπάρχει λόγος να το κρύβουν και οι πράξεις τους φωνάζουν από μακριά. Μήπως, μάλιστα, είναι και καλύτεροι ηθοποιοί αφού κατακρίνουν κάποιον για κάτι χωρίς να έχουν ακούσει την δική του πλευρά και στη ουσία κάνουν τα ίδια και χειρότερα; Βέβαια, υπάρχει και η τρίτη κατηγορία ανθρώπων που υποστηρίζει απλά ότι πρόκειται για μια καταπληκτική ηθοποιό.
Έρχεται, λοιπόν, και φάση στην οποία αρχίζεις να διακρίνεις πλέον τους πραγματικούς σου φίλους ανεξάρτητα αν υπάρχουν ακόμα ή όχι «στα διαδικτυακά χαρτιά». Και όπως είπε μια πολύ καλή και σοφή φίλη: «Οι πραγματικοί φίλοι, φαίνονται υπό καθεστώς πίεσης και πανικού. Αυτοί που θα διαφυλάξουν την κριτική τους ικανότητα και σε γνωρίζουν καλά, θα παραμείνουν φίλοι σου» .
Το σίγουρο είναι πως σε αυτή τη ζωή θα δούμε πολλές παραστάσεις ακόμα. Τουλάχιστον, ας είναι οι περισσότερες με γέλιο.
 

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Η άσφαιρη…

Της Μαρίας Κανελλάκη
 
 
«Δεν θέλω, αλλά ψηφίζω με το πιστόλι στον κρόταφο!...»
 
Δεν θέλω, αλλά θα σας το πω. Με εξωθείτε. Τα εξτένσιον μακραίνουν μόνο τις τρίχες. Όχι το ανάστημα του ανθρώπου. Επίσης, χωρίς να το θέλω, θα σας πω πως οι κρόταφοι που φιλοξενούν πιστόλια, διαθέτουν πρωτίστως συνείδηση και φιλότιμο. Όχι συνθετικές μπούκλες.
 
 

 
 
Με χιλιάδες πλέον κροτάφους πυροβολημένους στ’ αλήθεια, κι άλλους τόσους λαιμούς σπασμένους απ’ τις αγχόνες που στήνετε σ’ όλη την επικράτεια, το λυρικό παραλήρημα (τύπου: "Αμάρτησα για το παιδί μου") που ερμηνεύτηκε με φωσκολική μαεστρία, είναι άτοπο, άνανδρο, ανιστόρητο και ανακόλουθο. Και ανόητο.
 
Επειδή η χώρα καταρρέει και μόνο δακρύβρεχτες δηλώσεις δεν έχει ανάγκη τούτες τις ώρες, περιοριστείτε  σας  παρακαλώ στον ελαιοχρωματισμό –και όχι πυροβολισμό- των κροτάφων σας, στην επιμήκυνση της χαίτης σας και στο πιστολάκι του κομμωτηρίου. Και να είστε πεπεισμένη ότι η Χώρα σας:
 
 
 
 
 
 
Δεν θέλουμε άλλες θυσίες. Και μόνο η «μεγαλειώδης φράση» σας, αρκεί για να απαλύνει και να ανακουφίσει  τον πόνο και την απόγνωση του συνταξιούχου, του άνεργου, του απολυμένου, του άστεγου, του απελπισμένου, του απεγνωσμένου γονιού και του αυριανού αυτόχειρα.
 
 
 
 
 
Γιατί τελικά, το πολιτικό ανάστημα δεν είναι θέμα τακουνιού αλλά τσαγανού.
Και για όσους έχουν επιλέξει να είναι θάμνοι, θάμνοι θα μείνουν ισοβίως.
Όσες μπούκλες και να προσθέσετε, πλάτανος δεν θα γίνετε ποτέ…
 
 
 
 
 
 

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Monsieur Lazhar


Της Μαρίας Κανελλάκη

 
Λατρεύω ν’ ανακαλύπτω μαγικές λάμψεις μέσα στο σκοτάδι. Εκεί που δεν το περιμένω, να έρχονται σαν απρόσκλητοι επισκέπτες, να βαράνε τα κουδούνια του μυαλού μου και να ξεσηκώνουν τις αισθήσεις μου. Να ξαναμπαίνει σε λειτουργία η συνείδηση, η ψυχή, η ελπίδα και η καθαρή σκέψη. Έτσι ένιωσα προχτές το βράδυ, με την ταινία “Monsieur Lazhar». Ένα γαλλόφωνο φιλμ, καναδικής προέλευσης, με πρωταγωνιστή τον κύριο Lazhar απ’ την Αλγερία.


Κοντολογίς, ο  Βashir Lazhar αντικαθιστά μια δασκάλα  που αυτοκτόνησε σε δημοτικό σχολείο του Καναδά. Στη σύντομη θητεία του καταφέρνει να προσεγγίσει τα παιδιά με «ανορθόδοξες» – για τους συναδέρφους και γονείς - μεθόδους. Τους συμπαραστέκεται και τους βοηθάει να διαχειριστούν τη θλίψη και τις φοβίες τους.  Παλεύοντας ταυτόχρονα να ξορκίσει τους προσωπικούς του δαίμονες. Κανείς απ’ το περιβάλλον του, ούτε και τα παιδιά φυσικά, δεν γνωρίζουν το παρελθόν του ευγενικού κυρίου Lazhar, κι ότι ζει με το φόβο της απέλασης.
 
Γλυκόπικρη γεύση, αφοπλιστικό χιούμορ, ευαισθησία, χαμηλοί τόνοι, εξαιρετικές ερμηνείες, ρεαλισμός που κόβει σα λεπίδι και βγάζει στην επιφάνεια τη δύναμη της ειλικρίνειας. Μέσα απ’ την υπέροχη μελωδία που ντύνει μουσικά την ταινία, ακούγεται η πιο ηχηρή απάντηση στην έρπουσα ξενοφοβία  και την αρνητική μας στάση απέναντι στο κάθε τι, που –χρωματολογικά και μόνο- θεωρείται αταίριαστο στο μικρόκοσμό μας.



(Η ταινία έφτασε στην πεντάδα της κατηγορίας ξενόγλωσσης ταινίας στα περσινά Oscar, ενώ έχει βραβευθεί και στα φεστιβάλ Locarno και Toronto).




Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Το ξανθό σπίτι

Της 'Ελενας Λουκοπούλου
 
  
photo: Θάνος Τσάκαλος
Αυτό το σπίτι, από μικρή που ήμουν, μου προκαλούσε δέος και φόβο μαζί.
Λαχτάρα να μπω μέσα αλλά και άγχος μήπως όταν μπω μέσα, δεν είναι πια τόσο μαγικό όσο ήταν.
To σπίτι αυτό ήταν στο μέρος όπου πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου σαν παιδί.
Στο τέλος του δρόμου που έμενα, ανοιγόταν μία τεράστια πλατεία.
Η πλατεία που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε ατελείωτες ώρες.
Τεράστια, στα παιδικά μου μάτια η πλατεία, όχι και τόσο τεράστια, τώρα πια, που την βλέπω με τα μάτια της ηλικίας μου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Εκεί που τελείωνε, λοιπόν, αυτή  η πλατεία, επιβλητικό και πανέμορφο το ξανθό σπίτι.
Ξανθό σπίτι το έλεγα, γιατί έτσι μου ήρθε κάποια στιγμή ξαφνικά.
Ήταν μια φίλη μου δίπλα μου μια μέρα, η Πόπη και το κοιτούσαμε.
Η Πόπη  είχε τα πιο καταπληκτικά ξανθά μακριά μαλλιά και όταν είδα το σπίτι να το χτυπάει ο ήλιος της λέω:
-Κοίτα Πόπη, το σπίτι έχει το ίδιο χρώμα με τα μαλλιά σου, είναι το ξανθό σπίτι.
Και έτσι έμεινε στην παρέα ως το ξανθό σπίτι.
Λοιπόν, αυτό το σπίτι είχε κάτι μοναδικό, ήταν ακατοίκητο, αλλά κανείς δεν το πίστευε, γιατί ήταν τόσο  καθαρό και περιποιημένο σαν να ζούσε κάποιος μέσα κρυφά και το πρόσεχε.
Μαγική σκέψη για τα παιδιά της ηλικίας μου, οχτώ χρόνων τότε.
Είχαμε φτιάξει απίστευτες ιστορίες για φαντάσματα που το πρόσεχαν, για μια νεράιδα που ζούσε μέσα και έκανε τα λουλούδια τόσο όμορφα, για μάγισσες που κρατούσαν φυλακισμένα μικρά παιδιά και άλλα τέτοια ωραία παραμύθια της παιδικής ανεξέλεγκτης φαντασίας.
 
Αυτό το σπίτι για μένα είχε και κάτι άλλο μοναδικό. Ήταν ένα σπίτι με περίεργη θέση.
Τι εννοώ.
 
Ήταν εκεί ακριβώς που τελείωνε η πλατεία σαν φυσικό οχυρό. Σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν ο προστάτης της πλατείας από οτιδήποτε ξένο.
Σε όποιο σημείο και αν καθόσουν, δεν έβλεπες το δρόμο από πίσω, ένιωθες ότι κάποιος το τραβούσε κάθε φορά που κοιτούσες, όπως το παθαίνεις με τις εικόνες που όπου και αν σταθείς απέναντί τους, νομίζεις ότι σε κοιτάει ο Άγιος κατάματα.
Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να πηγαίνουμε από τη μία μεριά της πλατείας στην άλλη και να διαπιστώνουμε πάντα το ίδιο, ότι δεν βλέπουμε το δρόμο.
Το ξανθό σπίτι ήταν διώροφο με  βεράντες στα πλαϊνά που δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους και σκαλιστές μαρμάρινες σκάλες που κατέληγαν στον κήπο.
Σκεπή με κατακόκκινα κεραμίδια και δύο μικρά κόκκινα παράθυρα σαν μάτια που σε κοίταγαν.
Ακόμα δύο κόκκινα, μεγάλα αυτή τη φορά, παράθυρα, στη μέση του σπιτιού και η πόρτα του  μικρή, περίεργα μικρή, που επίσης μας φούντωνε την φαντασία για νάνους και νεράιδες.
Δεν είχε κάτι τρομερό από άποψη αρχιτεκτονικής αλλά η αίσθηση που άφηνε μοναδική, ήταν ένα μοναδικό σπίτι, μοναδικό στην κυριολεξία.
Γύρω γύρω από το σπίτι υπήρχε ένας κήπος, όχι πολύ μεγάλος, αλλά και αυτός ήταν περίεργος γιατί δεν είχε αρχή και τέλος.
Σε όλα τα σπίτια ο κήπος σε κάποιο σημείο τελειώνει και αρχίζει το πλατύσκαλο και οι τοίχοι του σπιτιού.
Ε, σε αυτό το σπίτι δεν τελείωνε ο κήπος. Συνεχιζόταν μέχρι την πόρτα τόσο κολλητά, που νόμιζες ότι ο κήπος συνεχίζεται και μέσα στο σπίτι.
Και προς τα έξω είχε τυλίξει τη μάντρα του σπιτιού και ενσωματωνόταν με τον κήπο και τα λουλούδια της πλατείας, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος πουθενά.
Μοναδικά όλα στο ξανθό μου σπίτι.
Του είχα λοιπόν πολύ μεγάλη αγάπη και πάντα ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι.
Όταν ήμουν παιδί παίζαμε δίπλα στο ξανθό σπίτι ανενόχλητοι από τη φασαρία του δρόμου, εκεί, πάντα, με τα όμορφα λουλούδια στον κήπο του και τα φανταστικά πλάσματα που το κατοικούσαν.
Όταν μεγάλωσα ήταν το καταφύγιό μου σε όλα τα δύσκολα, χωρίς να μου κάνει εντύπωση η επιρροή που είχε επάνω μου.
Θεωρούσα ότι ήταν πολύ φυσικό να τρέχω εκεί πάντα για να ξεχάσω ό,τι με πίκραινε. Δεν μπήκα ποτέ μέσα και πραγματικά δεν ξέρω αν θα έμπαινα, αν κάποιος μου άνοιγε την πόρτα. Είχα πάντα λίγο την αίσθηση ότι δε θα ήθελα να μπω μέσα ποτέ. Δεν ξέρω για ποιο λόγο.
'Ισως επειδή πίστευα ότι έτσι έπρεπε να γίνει.
'Ισως επειδή φοβόμουν να μπω για να μη χαλάσω αυτό το μύθο των παιδικών μου χρόνων.
Ειλικρινά δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο.
Το ξανθό μου σπίτι δεν υπάρχει ακόμα, αλλά ακόμα και αν υπήρχε δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι για μένα.
Πάντα σε ό,τι δύσκολο περνάω στη ζωή μου, την εικόνα του φέρνω στη μνήμη και με έναν τρόπο μαγικό αισθάνομαι καλύτερα.
Θα είναι πάντα μέσα στην ψυχή μου σαν το μυστηριώδες μαγικό καταφύγιο των παιδικών μου ονείρων και θα τη φυλάω αυτή την εικόνα για πάντα μέσα μου.
Ήταν το ξανθό μαγικό μου σπίτι και θα είναι κομμάτι μου πάντα!
Εύχομαι όλα τα παιδιά στον κόσμο να μπορούσαν να έχουν τέτοιες αναμνήσεις και όσα δεν μπορούν να μπορούσα να τους χαρίσω το δικό μου ξανθό σπίτι!
 
 
 

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Σύνδρομο Asperger

 
 
 

Ο Norm Ledgin δημιούργησε σάλο με το βιβλίο του ‘Diagnosing Jefferson' (Διαγιγνώσκοντας τονJefferson).
Ο συγγραφέας ισχυρίστηκε ότι η ιδιοφυΐα του τρίτου προέδρου της Αμερικής, Thomas Jefferson, οφειλόταν στο σύνδρομο Asperger από το οποίο έπασχε, κάτι που μπορούσε να εξηγήσει την 54χρονη εμμονή του με την κατασκευή και ανακατασκευή του Monticello (του κτήματος στο οποίο διέμενε), την ανικανότητά του να ελέγξει τα έξοδά του και τη σχέση του με ένα παιδί που ήταν σκλάβος.
Μετά από την επιτυχία του βιβλίου του, ο συγγραφέας έγραψε το "Asperger's and Self-Esteem: Insight and Hope through Famous Role Models" (Asperger και Αυτό-εκτίμηση: Επίγνωση και Ελπίδα μέσα από διάσημα Μοντέλα Ρόλων), στο οποίο ισχυρίζεται ότι δεκατρείς γίγαντες της ιστορίας, η Marie Curie, ο Albert Einstein και ο Mozart, μεταξύ άλλων, έπασχαν από σύνδρομο Asperger. Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Shakespeare, ο Δαρβίνος, ο Γαλιλαίος και ο Αριστοτέλης έπασχαν επίσης από το ίδιο σύνδρομο.
Τελευταίως, υπάρχουν συγγραφείς που προσθέτουν και τον Bill Gates στη λίστα των διάσημων ατόμων που πάσχουν από Asperger, εξαιτίας της έλλειψης κοινωνικών δεξιοτήτων που τον χαρακτηρίζει, της αδυναμίας του να έχει άμεση επαφή με τα μάτια κάποιου άλλου και της τάσης του να λικνίζεται μπρος και πίσω, όλα αυτά μαζί με την εμμονή του για την τεχνολογία. Η Diane Kennedy, συγγραφέας και υποστηρικτής του συνδρόμου Asperger γράφει, "είναι οι οραματιστές μας, επιστήμονες, διπλωμάτες, εφευρέτες, σεφ, καλλιτέχνες, συγγραφείς και μουσικοί. Είναι οι αυθεντικοί στοχαστές και μια καθοδηγητική δύναμη του πολιτισμού μας".
Ο Hans Asperger, ο Γερμανός γιατρός που ανακάλυψε το σύνδρομο, θα συμφωνούσε με την αξιολόγηση της Kennedy. Πίστευε ότι "για την επιτυχία στην επιστήμη ή την τέχνη, μια μικρή ποσότητα αυτισμού είναι απαραίτητη. Το απαραίτητο στοιχείο μπορεί να είναι μια ικανότητα να απομακρύνεται κανείς από τον καθημερινό κόσμο, από τα απλά πρακτικά και να επανεξετάζει ένα θέμα με πρωτοτυπία, σαν να δημιουργεί από την αρχή παρθένους τρόπους με όλες τις επιδεξιότητες να διοχετεύονται σε μια ειδικότητα".
Παρομοίως, η Δρ. Temple Grandin, ενήλικας με αυτισμό που έγινε επιτυχημένη μηχανικός, ακαδημαϊκός και ομιλήτρια, πιστεύει ότι η δυσλειτουργία της, αποτελεί πλεονέκτημα. Φημολογείται ότι κάποτε αποκάλεσε τη NASA ως καταφύγιο για ανθρώπους με αυτισμό και σύνδρομο Asperger. Πιστεύει ότι άνθρωποι που πάσχουν από διαταραχές του φάσματος που ανήκει στον αυτισμό είναι μεγάλοι εφευρέτες και "εάν ο κόσμος αφηνόταν στους κοινωνικούς, δε θα γινόταν τίποτε και θα εξακολουθούσαμε να βρισκόμαστε στις σπηλιές να μιλάμε ο ένας με τον άλλο".
Ωστόσο, είναι απολύτως αδύνατο να διαγνωστεί κάποιος μετά το θάνατό του ή χωρίς καν να βρίσκεται στον χώρο διάγνωσης. Οι νοσοκομειακοί γιατροί μπορούν να διαγνώσουν το σύνδρομο Asperger μονάχα εάν παρατηρούν συμπεριφορές.
Ένα άλλο πρόβλημα στην κατάταξη ανθρώπων όπως ο Mozart και ο Benjamin Franklin στον πληθυσμό αυτών που έχουνAsperger, είναι το ότι ακόμα και εάν ένα άτομο βρίσκεται μπροστά τους, οι γιατροί θα δυσκολευτούν να διακρίνουν εάν πρόκειται για διανοητικό χάρισμα, σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής, ή σύνδρομο Asperger. Έχει γίνει λίγη έρευνα για τις προσωπικότητες ατόμων που είναι διανοητικά χαρισματικοί, αλλά όση έχει γίνει δείχνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις είναι έντονες προσωπικότητες, αεικίνητοι, με ισχυρή θέληση, ευαίσθητοι στο φως και στον ήχο, χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται στο σύνδρομο Asperger. Άνθρωποι με πολύ υψηλό IQ συχνά αμφισβητούν το υπάρχον κατεστημένο, ανθίστανται στην καθοδήγηση, έχουν μεγάλα διάκενα προσοχής, περνούν διαστήματα έντονης εργασίας και προσπάθειας και τους αρέσει να οργανώνουν πράγματα ακόμα και ως παιδιά. Άλλοι άνθρωποι συχνά τους αντιλαμβάνονται ως "διαφορετικούς". Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι ίδια σε όσους πάσχουν από σύνδρομοAsperger.
Η ιδέα ότι κάθε πάσχων από Asperger είναι δυνητικά ιδιοφυΐα, μπορεί να επιφέρει αδικαιολόγητη πίεση σε ένα παιδί που πάσχει από το σύνδρομο. Ο Luke Jackson, δεκατριάχρονος συγγραφέας που πάσχει από Asperger, παραπονιέται ότι βλέπει συνεχώς στην τηλεόραση για υπερδραστήριους αυτιστικούς που μπορούν να κάνουν πράγματα όπως το να παίζουν τέλεια πιάνο χωρίς να πάρουν μαθήματα, να σχεδιάσουν λεπτομερείς αναπαραστάσεις κτιρίων που είδαν μονάχα μια φορά ή να προσθέτουν αριθμούς στο μυαλό τους όπως έκανε ο "Άνθρωπος της Βροχής" (Rainman).
"Βρίσκω καταθλιπτικά αυτά τα τηλεοπτικά προγράμματα" λέει. "Έχω όλη την παραξενιά και ιδιοτροπία, αλλά καθόλου ιδιοφυΐα".
Πολλοί άνθρωποι που είναι ειδικοί στο σύνδρομο Asperger, όπως οι Δρ. Teresa Bolick, Δρ.Tony Attwood και Dr. Dierdre Lovecky, γράφουν σχετικά με τις θετικές όψεις του συνδρόμου Asperger χωρίς να εστιάζουν στην ιδέα της ιδιοφυΐας. Ο Lovecky σημειώνει πως οι πάσχοντες από Asperger έχουν συχνά πολύ πλούσιο λεξιλόγιο, αναγνωρίζουν πρότυπα που οι άλλοι δεν μπορούν και ακολουθούν ιδέες παρά τις ενδείξεις εναντίον των ιδεών αυτών, επειδή δεν επηρεάζονται εύκολα από τις γνώμες των άλλων.
Η ικανότητά τους να εστιάζουν σε λεπτομέρειες και η ανικανότητά τους να δουν τη συνολική εικόνα σημαίνει ότι συχνά μπορούν να καταλήξουν σε λύσεις προβλημάτων που κάποιοι άλλοι τις είχαν παραβλέψει. Τους αρέσει συχνά να περνούν πολλές ώρες σε εργαστήρια ή μπροστά από οθόνες υπολογιστών γιατί δεν τους πειράζει να είναι μόνοι τους.
 Όλα αυτά τους δίνουν τη δυνατότητα να κάνουν τρομακτικές συνεισφορές στη δουλειά ή στο σχολικό περιβάλλον.
Η συγγραφέας Patricia Bashe τονίζει ότι οι άνθρωποι συχνά θαυμάζουν όσους μπορούν να δουλεύουν ανεξάρτητοι. Γράφει ότι, η κοινωνία μας εξυμνεί το άτομο που κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό και βαδίζει το δρόμο του.
Οι έχοντες Asperger βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά απ' ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι, λόγω των ασυνήθιστων αντιδράσεών τους σε ερεθίσματα όπως το φως και ο ήχος. Μπορούν να κατανοήσουν πολλαπλά επίπεδα σημασίας λέξεων και να εφεύρουν υπέροχα ευφυολογήματα. Κάποιοι ειδικοί, τους θεωρούν ιδανικούς για φίλους. Συχνότατα δεν διακατέχονται από σεξιστικά ή ρατσιστικά αισθήματα. Δεν χειραγωγούν τους ανθρώπους αλλά μιλούν με ειλικρίνεια και γνησιότητα. Τους αρέσει να λένε την αλήθεια και είναι στη φύση τους να μην μπορούν να υποδυθούν ή να δράσουν μυστικά. Ως υπάλληλοι είναι εντελώς αξιόπιστοι και ακολουθούν τους κανόνες της δουλειάς.
Οι γονείς που έχουν μεγαλώσει με επιτυχία παιδιά που έχουν Asperger συχνά συμβουλεύουν άλλους γονείς να μην τα παρατάνε και να μη χάνουνε το κουράγιο τους με τα παιδιά αυτά. Ένα τέτοιο παιδί που δέχεται καλή βοήθεια και υπηρεσίες από συνειδητοποιημένους ειδικούς μπορεί να οδηγηθεί σε μια πολύ καλή ζωή.
Και το καλό δεν έχει να κάνει αναγκαστικά με την ιδιοφυΐα, αλλά με την καθημερινή αγάπη και το μοίρασμα μέσα σε μια οικογενειακή ζωή.
 
 
Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.gr
Πηγή: Esoterica.gr

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Ποια είναι αυτή η κρίση και πότε συναντηθήκαμε!



Της Έλενας Λουκοπούλου


photo: Θάνος Τσάκαλος
Δεν ξέρω πολλά πράγματα από Οικονομία.
Αυτό που ξέρω, είναι αυτό που βιώνουμε καθημερινά όλοι μας.
Πλήρης καταστροφή και προσπάθεια κρυψίματος κάτω από το χαλί!
Καταστροφή όχι μόνο οικονομική αλλά και ηθική και συναισθηματική.

Ας δούμε τι συμβαίνει με απλά λόγια που μπορεί να σκεφτεί ο οποιοσδήποτε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος.
Δικές μου απλές, ίσως, για κάποιους και απλοϊκές σκέψεις.
Όλα άρχισαν όταν το 2009 ξαφνικά όλη η Ευρώπη κατάλαβε την απάτη της Ελλάδας με τα "κόψε ράψε" στα οικονομικά της στοιχεία για να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σημείωση ότι όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκείνη την περίοδο, παρόλο που είχαν προβλέψει πλεονάσματα, είχαν τεράστια ελλείμματα,  κάποιες μάλιστα πολύ μεγαλύτερα από τα δικά μας.

Ο αισιόδοξος Γιωργάκης  λοιπόν τότε, μας έλεγε «λεφτά υπάρχουν»  και έφτιαξε έναν  προϋπολογισμό για το 2010 που περιελάμβανε αυξήσεις μισθών, επιδόματα αλληλεγγύης και άλλα τέτοια ωραία πράγματα.
Ο Έλληνας με τη βοήθεια και των καναλιών χάρηκε και πίστεψε ότι αυτός θα μας σώσει.
Αμέσως μετά ξεκινάει ένα παιχνίδι γάτας και σκύλου με τη Στατιστική υπηρεσία και την κυβέρνηση, για το ποια ήταν τα πραγματικά νούμερα, γιατί τα νούμερα που είχε πει ο φίλος μας δεν έβγαιναν και ότι όλοι τα ήξεραν αλλά έκαναν τον Κινέζο κατηγορώντας την προηγούμενη κυβέρνηση.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πηγαίνουμε από καθυστέρηση σε καθυστέρηση και πολύτιμος χρόνος να περνάει.
Ποιος ήταν ο σκοπός όμως αυτής της καθυστέρησης στο να παρθούν μέτρα που ίσως να ήταν και σωτήρια.
Ο κύριος «αισιόδοξος» Γιωργάκης μην μπορώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα θεώρησε τότε σωστό να γυρνάει σε όλη την Ευρώπη και να διατυμπανίζει ότι οι Έλληνες φταίνε για αυτή την κατάσταση, ότι είμαστε ένα απόλυτα διεφθαρμένο κράτος που ζει πλουσιοπάροχα σαν άλλη Cosa Nostra, με αποτέλεσμα τα περίφημα spreads, που δεν ήξερε κανείς μέχρι τότε τι ήταν, να φτάσουν στα ύψη και ο Γιωργάκης να αναγκαστεί να μας βάλει, για το καλό μας, στο Δ.Ν.Τ. με φόντο το όμορφο Καστελόριζο.
Όλη η Ελλάδα πάγωσε!
Και εννοείται ότι από εκείνη τη στιγμή άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και ξεχύθηκαν από μέσα όλα τα δεινά και οι ασθένειες που ήταν κρυμμένες σε αυτό.
Οι απροετοίμαστοι Ελληνες  που δεν είχαν ιδέα για το τι τους περίμενε, μαζεύτηκαν στα σπίτια τους και κλείστηκαν στο καβούκι τους και άρχισαν να κατηγορούν ο ένας τον άλλον, αντί να δώσουν μια και να ξαποστείλουν μια ώρα αρχύτερα τον αισιόδοξο και την παρέα του στον "έξω από δω".
Τι καταλαβαίνουμε τώρα εμείς από μόνοι μας οι απλοί πολίτες.
Ήταν καθαρά θέμα βλακείας της κυβέρνησης να προβλέψει την καταστροφή που θα έφερναν οι κινήσεις της και τις επιπτώσεις που θα είχε στις αγορές, ή ήταν ένα καλοστημένο σχέδιο κάποιων σε συνεργασία με τον αισιόδοξο "δικό μας", γιατί πολύ απλά τα ελλείμματα και τα χρέη των χωρών αποφέρουν τεράστια κέρδη σε κάποιες χώρες που πρέπει να επικρατήσουν ( τις ξέρουμε όλοι).
Ή μήπως είναι ο συνδυασμός και των δύο;
Το θέμα είναι ένα και για μένα πολύ λυπηρό.
Ο Έλληνας μάσησε και πίστεψε το παραμυθάκι που του πούλησαν ότι είμαστε κακά παιδιά και αξίζουμε αυτά που τραβάμε και να μη μιλάμε.
Σε όλο αυτό το παραμύθι βέβαια έπαιξαν τον ρόλο τους και τα καλά παιδιά των καναλιών, τα αδιάφθορα αυτά πλασματάκια από άλλο πλανήτη που θέλουν το καλό της χώρας και ουδεμία σχέση έχουν με τις αδιαντροπιές που έχουν γίνει εις βάρος των Ελλήνων.
Αυτοί μόνο την είδηση καλύπτουν. Δεν παίρνουν θέση ποτέ και δεν προσπαθούν να κατευθύνουν την κοινή γνώμη.
 
Αυτή είναι η κρίση μέσα από τα δικά μου μάτια και πιστεύω, μέσα από τα μάτια των περισσοτέρων πια.
Πρέπει να δούμε την πραγματικότητα και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας να μην αφήσουμε να μας εκμεταλλεύονται και να μας καθοδηγούν.
Είμαστε έξυπνος λαός και πρέπει να ξυπνήσουμε.
Έχουμε τη δύναμη αλλά φοβόμαστε.
Ας ξεκινήσουμε όλοι στην καθημερινότητά μας να ξυπνάμε και να αντιδράμε και όλα θα έρθουν.
Ας μην είμαστε πρόβατα και ας στείλουμε όσους το αξίζουν στον "έξω από εδώ" και ακόμα παραπέρα.
Το έχουμε κάνει και άλλες φορές. Ας το ξανακάνουμε!
Και προπαντός να μην ακούμε και πιστεύουμε την κάθε βλακεία που μας σερβίρουν τα αξιοπρεπή κανάλια με τους αμερόληπτους δημοσιογράφους.
Επισυνάπτω ένα βίντεο πολύ καλό με την βεβαιότητα ότι έχουμε και εμείς τέτοιους αξιόλογους δημοσιογράφους που θα κάνουν αυτό που πρέπει, απλά δεν συχνάζουν στα μεγάλα κανάλια.
 

Τα συμπεράσματα δικά σας!