Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Καλύτερα να μασάς...


Της Κωνσταντίνας Πέππα


                                                  
Πόσες φορές έχουμε ευχηθεί να ανοίξει η γη να μας καταπιεί, όταν ξεστομίζουμε κάτι που δε θα’πρεπε;
Πόσες φορές, η αφιλτράριστη κι αυθόρμητη σκέψη μας, γίνεται αιτία να μας στραβοκοιτάξει ο συνομιλητής μας;
Άλλοτε, μπορεί να «συμμαζευτεί», κάπως, μια άστοχη ατάκα μας κι άλλοτε δε «σώζεται» με τίποτα.

Ιδού μερικές γκάφες που έχουν ήδη συμβεί κι άλλες, που καλό είναι να αποφεύγονται:
Μια μητέρα, σας διηγείται με αγανάκτηση την απαράδεκτη συμπεριφορά ενός καθηγητή προς το βλαστάρι της. Εσείς, συμμερίζεστε την αγανάκτησή της και της λέτε τη γνωστή παροιμία: «Ουδείς μωρότερος των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι». Σας παίρνει λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβετε για ποιο λόγο σας κοιτάζει περίεργα. Μήπως επειδή ξεχάσατε ότι η ίδια είναι γιατρός; Ναι, το ξεχάσατε.

(Δε σώζεται).


Συναντάτε στο δρόμο ένα φιλικό σας αντρόγυνο και με περισσή χαρά θυμίζετε στον άντρα ότι ο πρωτοξάδερφος του κουνιάδου σας, τον είχε δει πριν ένα μήνα στο πλοίο για Σαντορίνη. Η γυναίκα πανιάζει και με περισσή οργή τον ρωτάει: «Στη Σαντορίνη ήταν το συνέδριο, αγάπη μου;;»
Αν ο φίλος σας δεν έχει δίδυμο αδερφό, δε σώζεται.
Ηθικόν δίδαγμα: Δε χρειάζεται να αναφέρουμε ποιον είδαμε, πότε και πού, μπροστά σε άλλον. Ποτέ δεν ξέρεις...

Όταν βλέπετε μετά από πολύ καιρό έναν γνωστό σας που κατάφερε να χάσει πολλά κιλά, καλό είναι να μην το επισημαίνετε με υπερβολικό τρόπο, όπως : «Πω, πω, αγνώριστος έγινες! Μα πόσα κιλά έχασες;» Είναι σαν του λέτε εμμέσως, ότι πριν αδυνατίσει, σας θύμιζε τη σερβάντα που είχε ο Ορέστης Μακρής στο σπίτι του, στην ταινία: «Η θεία από το Σικάγο».
Αφήστε να ανοίξει εκείνος τη συζήτηση και απλώς, επιβραβεύστε τον για την προσπάθεια, χωρίς υπερβολές.
(Σώζεται).


Είστε καλεσμένος σε ένα φιλικό σπίτι και βλέπετε στην τηλεόραση τον Μπερλουσκόνι με το λουλακο - κομοδινί μαλλί. Ανοίγετε το ρημάδι και λέτε φωναχτά: «Κοίτα εκεί, τον καραγκιόζη! Βάφει και το μαλλί, τρομάρα του! Μα δεν καταλαβαίνει πόσο γελοίος φαίνεται στην ηλικία του;»
Μούγκα στη στρούγκα στην ομήγυρη κι όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω σας. Έχετε ξεχάσει ότι ο 60χρονος αδερφός του οικοδεσπότη αρέσκεται στη βαφή και της δικής του κώμης.
Κάπου εδώ, εύχεστε να ανοίξει η γη και να σας καταπιεί, αλλά τι να κάνετε; Έτσι όπως τον βλέπατε κοντά στο ντουλάπι της κουζίνας, από ξύλο κερασιάς, δεν πήγε το μυαλό σας.
(Δε σώζεται).


Όταν μετακομίζετε σε καινούρια γειτονιά, να προσέχετε πώς εκφράζεστε δημοσίως για τους νέους σας γείτονες, διότι η – εν αγνοία – γκάφα καραδοκεί.
Ετοιμάζεστε να πάτε βόλτα με το αυτοκίνητό σας, όταν συνειδητοποιείτε ότι κάποιος σας έχει «κλείσει» παρκάροντας δίπλα σας. Κορνάρετε λυσσασμένα και αρχίζετε τα μπινελίκια. Συναντάτε και έναν περαστικό και συνεχίζετε τα «γαλλικά»: «Είδατε, αγαπητέ μου, τι γαϊδούρια υπάρχουν; Κορνάρω τόση ώρα και δεν έχει φανεί ο αχαΐρευτος, το κέρατό μου, μέσα!»
«Α, χίλια συγνώμη, του γιου μου είναι το αυτοκίνητο. Τώρα, θα τον πάρω στο κινητό. Μάλλον θα ξέχασε τα γυαλιά του κολυμβητηρίου του και θα το άφησε για λίγο εδώ. Είστε ο καινούριος γείτονας; Καλωσορίσατε!»
Γίνατε λίγο «ρόμπα», αλλά είχατε τα νεύρα σας εκείνη την ημέρα. Είχατε κάνει και μια απονεύρωση...ε, δε θέλατε και πολύ...
(Αν δεν πέσει καμιά ψιλή, μπορεί και να σώζεται...)


Συναντάτε μια γνωστή σας στο δρόμο και σας κάνει κοπλιμέντο για τα παπούτσια σας.
«Α, είναι πολύ άνετα, δεν μπορείς να φανταστείς! Είδα κι έπαθα να βρω ένα παπουτσάδικο της προκοπής στη γειτονιά!», της λέτε.
Εκείνη χαμογελάει και εύχεστε η μία στην άλλη «καλό μεσημέρι». Στο σπίτι, χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο, όταν συνειδητοποιείτε ότι η κοπέλα που μόλις χαιρετίσατε, έχει εκείνο το παπουτσάδικο στη γωνία, δίπλα στο φανάρι.
(Δε σώθηκε...)


Αυτά κι άλλα πολλά συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας και μας φέρνουν σε δύσκολη θέση εκ των υστέρων.
Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι γκάφες δε γίνονται εσκεμμένα. Ίσως η σιωπή ή η διακωμώδησή τους, εκείνη τη στιγμή, μπορεί να αλλάξει το κλίμα αμηχανίας, που σίγουρα θα έχει δημιουργηθεί.
Αυτά είχα να σας πω και τώρα λέω να σερφάρω σε κάνα blog της προκοπής.
Ωχ...





Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

To γλυκό του κουταλιού!


Της Έλενας Λουκοπούλου


Κάθε φορά οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια πράγματα.
Η Ειρήνη πικραμένη να ζητάει την παρηγοριά στο γλυκό του κουταλιού.
Η Ειρήνη χαρούμενη να τρώει γλυκό του κουταλιού για να γιορτάσει τη χαρά της.
Η Ειρήνη προβληματισμένη να προσπαθεί να βρει τη λύση μέσα στο βάζο με το γλυκό του κουταλιού.
Το "Ερηνάκι", που έλεγαν όλοι στη γειτονιά.
Δύσκολη ζωή, περίεργη.
Αλλά και τόσο ενδιαφέρουσα.
Το Ερηνάκι μεγάλωσε σαν το αγριολούλουδο.
Ηρθε στη ζωή από μεγάλο έρωτα δύο ανθρώπων που τη λάτρεψαν, αλλά η μοίρα -  αυτή η άτιμη - τα έφερε έτσι και σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε μόνη της.
Όλη η γειτονιά λάτρευε αυτό το παιδί για την παράξενη ομορφιά του, την καλοσύνη και το απίστευτο θάρρος του.
Ό,τι και να της συνέβαινε στη ζωή της, το αντιμετώπιζε με μία απίστευτη δύναμη και φυσικότητα, όπως αντιμετωπίζουν τα ζώα τις συμφορές τους, σαν κάτι το φυσικό.
Η Ειρήνη λοιπόν μεγάλωσε με όλη τη γειτονιά,  ένα κορίτσι χαριτωμένο, με σκούρο δέρμα σαν σοκολάτα γάλακτος, μακριά κατάμαυρα μαλλιά και τεράστια μάτια στο χρώμα που έχει το μέλι.
Ένα περίεργο βλέμμα, ακαθόριστο, σαν να σου λέει όποτε σε βλέπει : "Μη φοβάσαι  τίποτα, όλα θα πάνε καλά."
Όλος ο κόσμος τη λάτρευε και οι κυρίες της γειτονιάς τσακώνονταν πια θα την πρωτοπάρει σπίτι της.
Και καθόταν με όλους μια χαρά σαν να ήταν στο σπίτι της.
Η γειτονιά όλη ήταν το σπίτι της.
Όποτε την έστελναν για κάποια δουλειά έβγαιναν όλοι από τα μαγαζιά και φώναζαν:

-Ερηνάκι, έλα να σου δώσω καραμέλα!
-Ερηνάκι, έλα να παίξουμε!
-Ερηνάκι, έλα να σου πάρω πορτοκαλάδα!

Όμως δεν άκουγε κανέναν αν είχε να πάει σε δουλειά.
Στο μοναδικό πειρασμό που δεν αντιστεκόταν, ήταν στα γλυκά του κουταλιού του κύριου Μάριου, στη γωνία του δρόμου.
Όποτε τη φώναζε εκείνος, τα ξέχναγε όλα.
Έτρεχε, καθόταν στο μοναδικό τραπεζάκι που είχε στο μαγαζί του ο κύριος Μάριος  και το έτρωγε με απόλυτη ευχαρίστηση.
Πότε γλυκό σταφύλι, πότε καρυδάκι, πότε βύσσινο.
Όλα της άρεσαν, τα λάτρευε.
Είχαν όλα μια ιστορία να της πουν, που με τηνσειρά της, τη διηγιόταν σε όλον τον κόσμο.
Έφτιαχνε ολόκληρες ιστορίες για να σου περιγράψει τη γλύκα και τη γεύση του κάθε γλυκού.
Την είχαν μάθει όλοι την αδυναμία της για τα γλυκά του κουταλιού και την πείραζαν.

-Ερηνάκι, τι γλυκό έχει το μενού σήμερα;
-Βρε Ερηνάκι, με τόσα γλυκά θα πάθεις τίποτα!
-Ερηνάκι,  πόσα γλυκά έφαγες σήμερα;

Η Ειρήνη όμως δεν έτρωγε μόνο τα γλυκά, είχε μάθει και τα έφτιαχνε κιόλας από την ηλικία, σχεδόν, των έξι.
Έμπαινε σε όποια κουζίνα της επιτρεπόταν και ξεκίναγε την ιεροτελεστία.
Την έβλεπες και νόμιζες ότι φτιάχνει μαγικό φίλτρο.
Μάζευε δίπλα της ό,τι χρειαζόταν για τη συνταγή και ξεκίναγε σχεδόν με χειρουργική ακρίβεια την παρασκευή του γλυκού.
Το βλέμμα της όταν έφτιαχνε τα γλυκά της, απόκοσμο, δεν είχε καμία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι κυρίες κάθονταν και την κοιτούσαν για να δουν τι διαφορετικό κάνει και βγαίνει τόσο νόστιμο το γλυκό της και εκείνες δεν μπορούσαν να το πετύχουν.
Κανείς δεν ήξερε τι έκανε και τα γλυκά της έβγαιναν τόσο νόστιμα και μυρωδάτα.
Για την Ειρήνη, ιεροτελεστία δεν ήταν μόνο η παρασκευή των γλυκών, αλλά και ο τρόπος που τα έτρωγε.
Ήταν μόνο εκείνη και το γλυκό που είχε μπροστά της κάθε φορά, δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω της.
Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα, ούτε έγνοιες ούτε στεναχώριες, ούτε παιχνίδι, τίποτα απολύτως.
Καθόταν απέναντι στο γλυκό της σαν να ήταν άνθρωπος που τις έπαιρνε όλες τις σκέψεις της και της τις ξαναέδινε όταν τελείωνε.
Πολύς κόσμος έλεγε ότι κάποιος την είχε μαγέψει όταν ήταν μικρή.
Άλλοι έλεγαν ότι η μητέρα της έτρωγε μόνο γλυκά του κουταλιού όταν ήταν έγκυος.
Είχαν βγει πολλές ιστορίες  για το πάθος της Ειρήνης για τα γλυκά του κουταλιού.
Με ένα γλυκό του κουταλιού οι πίκρες της, με ένα γλυκό του κουταλιού οι χαρές της, με ένα γλυκό του κουταλιού όλα στη ζωή της.
Μοναδικό κορίτσι το Ερηνάκι.
Σαν γλυκό του κουταλιού, η ζωή της, άλλες φορές γλυκιά, άλλες φορές ξινή, άλλες φορές λίγο πικρή σίγουρα όμως μοναδική!
Υ.Γ. Την επόμενη φορά θα σας πω μια πολύ συγκινητική ιστορία αλλά και γλυκιά για το Ερηνάκι και την αφορμή με την οποία προέκυψε το δικό της γλυκό του κουταλιού.
Το Ερηνάκι  είναι ένα κορίτσι αληθινό, που έφτιαξα από ιστορίες της γιαγιάς μου από τη Σμύρνη και πήρε σάρκα και οστά στο μυαλό μου και στη φαντασία μου.


Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Θάλασσα και όνειρα


Της Φωτεινής Μπούρου



Η ώρα επτά και μισή το απόγευμα. Ο ήλιος ακόμα δεν έχει φύγει.  Η ζέστη υποχωρεί σιγά σιγά. Η κοπέλα έχει μείνει να χαζεύει τη θάλασσα. Είναι ήρεμη, σχεδόν λάδι. Τα κύματα που σκάνε, ίσα που ακούγονται. Είναι οι ψίθυροι της θάλασσας. Απαλοί ψίθυροι. Σαν να απαιτεί η θάλασσα από την κοπέλα την πλήρη προσοχή της. Δε θέλει μόνο να τη βλέπει, αλλά και να την ακούει, όπως αυτή ακούει με προσοχή όλες τις σκέψεις της κοπέλας.


Το αγόρι κάθεται δίπλα στην κοπέλα. Την κρατά σφιχτά μες στην αγκαλιά του, λες και πρόκειται να τη χάσει μόλις τελειώσει αυτή η βραδιά. Δεν έχει πάρει στιγμή τα μάτια του από πάνω της.



Η κοπέλα αισθάνεται αυτήν του τη ματιά καθώς και τη ζεστή του αγκαλιά. Το βλέμμα της αμέσως φεύγει από τη θάλασσα και στρέφεται προς το αγόρι. Τον κοιτάζει μες στα μάτια. Η μόνη σκέψη της, αυτός. Τα βλέμματά τους συναντώνται. Αυτή η συνάντηση διαρκεί μια στιγμή. Είναι όμως από εκείνες τις στιγμές που διαρκούν αρκετά.  Έντονα τα συναισθήματα. Όμως κανείς από τους δύο δεν κάνει κίνηση. Κάτι τους σταματά και δεν είναι η παρέα που ήρθε στην πιο ακατάλληλη στιγμή. Είναι ο φόβος. Ο φόβος του πότε θα ξαναβρεθούν. Θα δέσει το γλυκό; Και αν όχι; Και αν ναι, πώς θα γίνει;



Το αγόρι δε ρισκάρει. Το θέλει πολύ. Αλλά όχι, δεν είναι έτοιμο να ρισκάρει ακόμα και αν η κοπέλα έχει  όλα αυτά που θέλει. Από τη μία, δεν είναι ο άνθρωπος που θα ανοιχτεί. Φοβάται μην πληγωθεί. Ίσως να έχει πληγωθεί και παλαιότερα. Από την άλλη, δεν είναι και εγωιστής. Σκέφτεται το μέλλον της κοπέλας. Και αυτές είναι λίγες μόνο από τις σκέψεις που περνάνε από το μυαλό του.



Η κοπέλα από την πλευρά της, θέλει κι αυτή  ένα χαρούμενο τέλος. Όμως ξέρει ότι αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια. Δεν κάνει καμία κίνηση. Τα αισθήματα πρέπει να’ναι αμοιβαία. Αυτό, βέβαια , το κατάλαβε. Θέλει, όμως, έναν καλό και έναν αληθινό λόγο από το αγόρι. Αν τον έχει, είναι έτοιμη  να τα ρισκάρει όλα. Αν όχι, νευριάζει που δεν μπορεί να του θυμώσει. Είναι τόσο σωστός απέναντί της που δεν έχει κάτι να του χρεώσει. Και αυτό την κάνει να τον θέλει πιο πολύ.



Μια νύχτα γεμάτη αισθήματα, τρυφερές ματιές, ποτά και γέλια, φτάνει στο τέλος της. Η παρέα πληρώνει το λογαριασμό και ο καθένας πηγαίνει σπίτι του. Ο χαιρετισμός μεταξύ τους; Μια ζεστή αγκαλιά και μια ζεστή ματιά και ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Χαμένοι μες στις σκέψεις τους και οι δυο.



Τι θα είχε συμβεί αν δεν τους διέκοπτε η υπόλοιπη παρέα; Ποιος ξέρει… Τώρα όλα έμειναν στα όνειρά τους. Εκτός και αν η ζωή, τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Απλώς, τότε, θα πρέπει να το σκεφτούν καλύτερα ή ίσως και καθόλου. Εξάλλου, «αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.» (Φερνάντο Πεσσόα)

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Φοβάμαι (;)


Της Μαρίας Κανελλάκη

Με πείσατε τελικά!... Φοβάμαι! Το ομολογώ!... Φο-βά-μαι! … Δεν το είχα αντιληφθεί ως τώρα και φοβάμαι ότι δεν φοβάμαι όσο θα θέλατε…  Θα προσπαθήσω να αυξήσω την ένταση του φόβου μου, μέρα με τη μέρα… Να θυμηθώ μόνο τι ακριβώς φοβάμαι, γιατί φοβάμαι ότι φόβος χωρίς κατεύθυνση, είναι φόβος ανεκμετάλλευτος. Λοιπόν… πάμε μια επανάληψη;

Φοβάμαι την επιστροφή της δραχμής!
Α, ναι!... Θυμήθηκα! Το’χω… το’χω!!!

Φοβάμαι τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει στη ζωή μας, αυτό το πισωγύρισμα.

Φοβάμαι ότι τα παιδιά δεν θα έχουν πια βιβλία και θέρμανση στα σχολεία και το μέλλον τους θα γίνει τραγικά αβέβαιο.

Φοβάμαι ότι οι συνταξιούχοι θα εξαργυρώσουν τους κόπους και τις καταθέσεις μιας ζωής σε ασφαλιστικά ταμεία, μ’  ένα εξευτελιστικό χαρτζιλίκι. Και θα σέρνονται,  ζητιανεύοντας  ένα φάρμακο ή μια σακούλα με τρόφιμα.

Φοβάμαι ότι ολόκληρες οικογένειες  θα ξεκληριστούν  και θα σιτίζονται σε κοινωνικά παντοπωλεία και εράνους εθελοντών.

Φοβάμαι ότι θα δω ανθρώπους να ψάχνουν τα σκουπίδια το βράδυ, για να βρουν λίγη τροφή.

Φοβάμαι ότι οι στρατιές των ανέργων θα ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο.

Φοβάμαι ότι χιλιάδες άνθρωποι απεγνωσμένοι, θα βάζουν καθημερινά  τέλος στη ζωή τους με οδυνηρό τρόπο.

Φοβάμαι ότι στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα τηρούνται πλέον ούτε τα στοιχειώδη και οι εργοδότες θα αφήνουν απλήρωτους τους υπαλλήλους και θα τους έχουν σε μια μόνιμη οικονομική και συναισθηματική ομηρία.

Φοβάμαι ότι θα υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε φάρμακα. Το χειρότερο σενάριο που με τρομάζει,  είναι να φτάσει η μέρα που βαριά άρρωστοι,  δεν θα έχουν πλέον πρόσβαση στα φάρμακά τους, για να κρατηθούν στη ζωή.

Φοβάμαι ότι θα αποχαιρετάμε ξανά στα αεροδρόμια  τα παιδιά μας, που θα υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα και τις οικογένειές τους,  για καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.

Φοβάμαι ότι αν δουλεύω, το κράτος θα με τιμωρήσει παραδειγματικά, επιβάλλοντάς μου δυσβάστακτους φόρους, που πρακτικά θα είναι αδύνατον να αποδώσω.

Φοβάμαι ότι αν δεν δουλεύω, το κράτος θα με τιμωρήσει ακόμα πιο παραδειγματικά, επιβάλλοντάς μου τεκμήριο επιβίωσης που –επίσης- πρακτικά, δεν θα μπορέσω ποτέ να αποδώσω.

Φοβάμαι ότι θα υπάρχει κύμα αστέγων, εξαθλιωμένων και καταθλιπτικών ανθρώπων, που θα στήνουν κουβέρτες στο κέντρο της Αθήνας, στα παγκάκια και στις στοές για να βρουν λίγη ζεστασιά, πλάι στους αεραγωγούς των κλιματιστικών.

Φοβάμαι ότι τα νοσοκομεία δεν θα έχουν πια, βασικά αναλώσιμα υλικά και δεν θα μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες στον τομέα της υγείας.
Φοβάμαι ότι ο ασφαλιστικός μου φορέας, δεν θα μου παρέχει πλέον τα βασικά εμβόλια για τα παιδιά μου και θα τα αφήνει εκτεθειμένα σε μια σειρά μολυσματικών ασθενειών, που θα ξανακάνουν την εμφάνισή τους.

Φοβάμαι ότι ο κρατικός μηχανισμός θα γίνει δύσκαμπτος και ανάλγητος. Ουρές ατελείωτες θα συνωστίζονται έξω από κάθε δημόσιο οργανισμό και  οι πολίτες δεν θα εξυπηρετούνται, παρόλο που θα καταβάλλουν τους φόρους για να έχουν δημόσια διοίκηση.

Πιο πολύ φοβάμαι τις οικονομικές υπηρεσίες και τις εφορίες. Πάνω που είχε ομαλοποιηθεί η κατάσταση και δεν παρουσιάζεται το τελευταίο διάστημα ουδέν κώλυμα στην εξυπηρέτηση των πολιτών, δεδομένης και της εφαρμογής τους taxisnet, φοβάμαι ότι αυτό το κλίμα θα ανατραπεί και οι πολίτες θα ξαναζήσουν αθλιότητες και  αβάσταχτη ταλαιπωρία,  που υπήρχε επί εποχής δραχμής (και μόνο!).

Φοβάμαι ότι θα επικρατήσει ακυβερνησία, πανδαιμόνιο,  χειραγώγηση από τα ΜΜΕ, αύξηση της εγκληματικότητας και επανεμφάνιση ακροδεξιών οργανώσεων που θα αναλαμβάνουν την εφαρμογή του δικού τους νόμου, με τις ευλογίες και την απουσία του επίσημου κράτους.

Φοβάμαι ότι η αστυνομία θα καταναλώνει τόνους χημικών ουσιών πάνω σε συνταξιούχους, παιδιά και σε όσους τολμήσουν να υψώσουν τη φωνή τους, ενάντια στην αδικία.

Φοβάμαι ότι η δικαιοσύνη θα είναι κάποια μέρα ανεπαρκής και θα παίρνει εντολές από κυβερνητικά στελέχη, ώστε να μένουν ατιμώρητοι στο απυρόβλητο, όλοι όσοι καταχράστηκαν  δημόσιο χρήμα και γέμισαν  τους προσωπικούς λογαριασμούς τους στο εξωτερικό.

Φοβάμαι ότι η χώρα μου, θα γίνει πεδίο για πλιάτσικο και ληστρικές επιθέσεις, θα χάσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και όλος ο φυσικός μας πλούτος, θα γίνει κληροδότημα στις ξένες τράπεζες.


Μια τελευταία επιθυμία,  αν μου επιτρέπετε...

Δώστε μου μόνο λίγο χρόνο, για να διαλέξω ποιος φόβος μου ταιριάζει περισσότερο.






Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Φράσεις ζωής


Της Φωτεινής Μπούρου

Φράσεις. Συνδέσεις μερικών λέξεων. Όμως, όχι απλές συνδέσεις. Είναι σαν κάτι μαγικούς συνδυασμούς λέξεων που κρύβουν ένα βαθύτερο νόημα. Μπορεί  να κρύβουν ακόμα και ένα συναίσθημα.
Πολλές φράσεις έχουν μείνει στην ιστορία, από διάφορα διάσημα πρόσωπα, όπως από τον Gabriel García Márquez. Και όλες έχουν κάτι να σου πουν. Είναι λες και σου φωνάζουν να δώσεις κάπου προσοχή. Δεν έχουν βγει τυχαία. Σε κάνουν να σκεφτείς και λίγο διαφορετικά από ό,τι συνήθως. Σαν να σου λένε να κοιτάξεις και λίγο παραπέρα από αυτό που φαίνεται.

Πως προκύπτουν; Μα μέσα από την ίδια τη ζωή. Γιατί κάθε μέρα είναι και ένα μάθημα ζωής. Και μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε να εκτιμάμε καλύτερα τη ζωή. Έτσι, κάποιοι  παλαιότερα, έπαθαν, έμαθαν από τα λάθη τους και μοιράζονται αυτήν τους τη γνώση ώστε να μην κάνουν και οι άλλοι τα ίδια λάθη ή απλά για να μας δείξουν ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Συνηθίζω, λοιπόν, να κρατώ αυτές τις σοφές και αγαπημένες φράσεις ζωής, αλλά ταυτόχρονα γράφω και κάποιες  δικές μου, μέσα από τη δική μου εμπειρία.  Κάθε εμπειρία και μία νέα φράση.

Φράσεις ζωής λοιπόν, φράσεις που πάντα κρύβουν ένα βαθύτερο νόημα…

ü   Delete σε ό,τι μας χαλάει, accept σε ό,τι μας κάνει να νιώθουμε όμορφα!

ü   Σε ένα παζλ ενώνεις σιγά σιγά τα κομμάτια. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να έχεις μια πλήρη εικόνα αν δεν τα ενώσεις όλα σωστά…

ü   Όταν κλείνει ένα κεφάλαιο, ανοίγει ένα άλλο. Και αν αυτό ήταν το τελευταίο, τότε απλά ξεκινάς ένα καινούργιο βιβλίο, πιο όμορφο...

ü   Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από σένα για σένα…

ü   Μην κολλάς στις λεπτομέρειες και χάνεις την ουσία… Αλλά καμιά φορά να τις κοιτάς για να μη μένεις στην επιφάνεια…

ü   Τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου πρέπει να τον θαυμάζεις και να’σαι υπερήφανος γι’ αυτόν.  Αν όχι,  τότε μάλλον δεν ήσουν ποτέ πραγματικά δίπλα του.

ü   Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε πάντα. Καμιά φορά αρκεί να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε.

ü   Σημασία δεν έχει μόνο να προλάβεις το τρένο, αλλά να ανέβεις και στο σωστό!

ü   Μπορεί να μη μου μιλάς, αλλά εγώ ακούω την καρδιά σου...

ü   Θα ήθελα να πατούσα ένα forward και να βρισκόμουν μες στην αγκαλιά σου…

ü   Το πάρτυ μασκέ κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος του και οι μάσκες πέφτουν.

ü   Είναι φορές που βλέπεις κάποια πράγματα και δεν τα βλέπεις. Άλλες φορές τα βλέπεις και τα παραβλέπεις. Στο τέλος όμως, τα βλέπεις όλα μαζεμένα.

Η πιο σημαντική, όμως, είναι το μότο μου, που με ακολουθεί και το ακολουθώ παντού! «Πάντα υπάρχουν καλύτερα, αλλά πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Μην το ξεχνάς!»
Γιατί είναι ωραίο να μοιραζόμαστε εμπειρίες και γνώσεις μέσα από μικρές μαγικές φράσεις ζωής! Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να σου φανούν χρήσιμες…  ;)


Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Φιλία και παύλα!

Της Μαρίας Κανελλάκη





photo: Θάνος Τσάκαλος

Η μόνη κοινή συνιστώσα που υπήρξε στη ζωή μας, ήταν ένα ηλεκτρονικό στέκι. Ανάμεσα στις πολλές δεκάδες παρουσίες, άρχιζα να ξεχωρίζω σιγά-σιγά κάποια ονόματα. Απ’ τα σχόλια, τα μηνύματα και τα κείμενά τους. Τη φράση «Ρε γαμώτο! Αυτό θα το έγραφα εγώ… Mα πώς σκέφτηκε ακριβώς το ίδιο;;;”, άρχισα να τη λέω όλο και πιο συχνά. Απαντούσα, μου απαντούσαν, γίναμε ξαφνικά τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι… Δεν άργησε να δημιουργηθεί μια άτυπη συνωμοσία μεταξύ μας. Κάθε φορά που έγραφε η πρώτη, δινόταν σιωπηρά το σύνθημα. Βγαίναμε οι υπόλοιπες με τα καθρεφτάκια μας και κωδικοποιούσαμε μηνύματα με τη βοήθεια του ήλιου... Είμαστε και διασκορπισμένες σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας, οπότε δεν είχαμε άλλον τρόπο απ’ τον… «οπτικό τηλέγραφο». Δεν μας πήρε χρόνο, ούτε  προσπάθεια. Οι πιο δυνατές σχέσεις, δημιουργούνται σε συνθήκες απόλυτης σιωπής. Τα πιο δυνατά λόγια, είναι αυτά που δεν είπαμε ποτέ, γιατί δεν χρειάστηκε. Τα νιώσαμε.


Kαι να’μαστε λοιπόν! Σε ζοφερή εποχή βαθειάς κρίσης (κοινωνικής, οικονομικής, σχέσεων, αξιών και πολιτικής),  να τραβάει η μια την άλλη απ’ το μανίκι, για να βγούμε απ’ τον κύκλο με τα μοιρολόγια και τις στρατιές των δαρμένων σκυλιών.
«…Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω…»

Δεν ξέρω αν ο κύκλος τελικά τετραγωνίζεται. Πάντως εμείς, τον κάναμε τρίγωνο, ρόμβο και τελικά … πολύγωνο. Γιατί το κάθε τι, έχει δύο όψεις. Στο χέρι σου είναι να διαλέξεις το σενάριο της ζωής σου. Κι όπως υποστηρίζει  η διανοούμενη της οργάνωσης (ο θηλυκός Κουφοντίνας !!!) : «Ψάξε να βρεις τη φωτεινή στιγμή της μέρας σου! Kαι στα πιο ανήλιαγα και βρώμικα μονοπάτια που σ’ έχουν πετάξει, υπάρχει πάντα μια σπίθα, μια αναλαμπή, ένα αερικό, η αύρα του καλού σου αγγέλου, αρκεί να έχεις τους αισθητήρες σου ενεργοποιημένους και να μη βλέπεις μόνο με τα μάτια…»

Προειδοποίηση: το ύφος και το περιεχόμενο του σπιτιού μας, μπορεί να βλάψει σοβαρά την απαισιοδοξία και την τρομολαγνεία. Συχνότερες παρενέργειες που έχουν αναφερθεί είναι: θετική σκέψη και όλα τα παράγωγά της (διάδοση ιδεών, αντίσταση, ψυχικό σθένος, απογαλακτισμός από εθνοσωτήρες και παρατάξεις, καθώς και σύνδρομο ξαφνικής ωριμότητας σκέψης).

Ενδείκνυται: σ’ αυτούς που φυτέψανε γλάστρες με γεράνια στα μπαλκόνια τους, και ξαναβγάλανε τραπεζάκια και καρέκλες. Σ’ αυτούς που περιμένουν αυτό το μήνα, γιατί έχει γυμναστικές επιδείξεις στα σχολεία, αρχίζουν οι συναυλίες, οι θερινοί κινηματογράφοι φρεσκάρουν το γαρμπίλι στις αυλές τους και στις παραλίες σκάσανε μύτη τα πρώτα ταπεράκια με κεφτέδες και καρπούζι.

Καλορίζικο το σπιτικό μας, με αγαπημένο τραγουδάκι και εμπνευσμένους στίχους. Πιο επίκαιρους από ποτέ! Φιλιά σταυρωτά σε όλους και όλες!!!




Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Καλώς ορίσατε!


Της Έλενας Λουκοπούλου

Το σπίτι με τον αριθμό 6.
Είστε μπροστά σε κάτι μοναδικό.
Μοναδικό για εσάς, δεν ξέρω, αλλά σίγουρα μοναδικό για εμάς.
Ενα ξεχωριστό οίκημα με τον αριθμό 6.
Και το 6 είχε σημασία.
6 όροφοι ίδιοι και τόσο διαφορετικοί.
6 άνθρωποι που με έναν περίεργο και ακαθόριστο τρόπο ενώνονται και φτιάχνουν τις ιστορίες τους στο σπίτι με τον αριθμό 6.
Ιδιες σκέψεις, ίδιες ιδέες, ίδια φιλοσοφία ζωής;
Οχι δεν υπάρχει περίπτωση, ή μπορεί και ναι , δεν ξέρω, έχουν όμως την ίδια αγάπη για το σπίτι αυτό με τον αριθμό 6.
Ολους αυτούς τους ανθρώπους τους ένωσε αυτό το σπίτι και ενώθηκαν και οι ιστορίες τους, οι ζωές τους, οι απόψεις τους.
Ενδιαφέρον;
Δεν ξέρω.  Μπείτε και θα ανακαλύψουμε μαζί.
Σας περιμένουμε στο σπίτι με τον αριθμό 6, με μια διαφορετική ματιά στα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας...