Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Ευπειθώς αναφέρω!


Της Μαρίας Κανελλάκη
 
 


«Ήλθαμε εις γάμου κοινωνίαν», που θα’λεγε κι ο θείος Ορέστης, o απόστρατος. Ένα κρύο βράδυ, πριν δυο χιλιάδες Μάρτηδες. Τόσους χειμώνες μου φάνηκε πως μέτρησα από τότε.  Όρκοι αιώνιας αγάπης τυλιχτήκανε σε τούλια, γίνανε μπομπονιέρες και ξεχαστήκανε στο πίσω παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου. Την ιστορική φράση «Είσαι ο θησαυρός μου!», την εξέλαβα ως αβρότητα. Δεν αντιλήφθηκα ότι κυριολεκτούσες. 

Έκτοτε, οι ιεροί όρκοι καταπατήθηκαν αυθωρεί,  που θα’λεγε κι ο θείος. Ο μύθος του «Καλού Παιδιού», αποδομήθηκε σε πενήντα δύο φύλλα. Τράπουλα και υπόσχεση. «Θα το κόψω…». Κοπήκαμε εμείς στο τέλος. Χρέη, απειλές και ψυχολογικός ξυλοδαρμός. Οι διαμαρτυρίες μου κατεστάλησαν βίαια. Κατάχρηση συζυγικής εξουσίας  και λίγο πριν παίξεις τα ρέστα σου, η μεγάλη μπλόφα. “Το παιδί δεν το σκέφτεσαι;”

Το σκέφτηκα. Μου την έπεσε κι ο θείος Ορέστης. Ξοπίσω, σύσσωμο το ιερό τάγμα συγγενών και φίλων.
Σύνθημα: «Τι θα κάνεις μόνη σου μ’ ένα μωρό
Παρασύνθημα: «Δώσε μια ευκαιρία… θα δεις, όλα θ’ αλλάξουν
Το μόνο που άλλαξε ήταν οι ώρες που δούλευα. Υπερωρία που πήγε σύννεφο! Να καλύπτονται όλα τα έξοδα . Ακολούθησε αιματοκύλισμα. Το παιδί μετατράπηκε σε πεδίο βολής. Ενίοτε, χρησιμοποιήθηκε ως ανάχωμα. Που θα’λεγε κι ο θείος…

Απόφαση  για ανατροπή του καθεστώτος τυραννίας,  ελήφθη υπό το κράτος πανικού. Δικηγόρος, χαρτιά, παπαδόσημα, έξοδα παράστασης, η παράσταση έλαβε τέλος, αυλαία. Και μια υπογραφή,  που την πλήρωσα με -μνημονιακής χροιάς- όρους και πανωτόκια. «Ο λογαριασμός στην κυρία! Εγώ δεν ήθελα χωρισμούς…»

«Διαζύγιον εξεδόθη!», όπως με λύπη του διαπίστωσε ο θείος. Αιματηρή συναινέσει. «Υπογράφω, αλλά δεν θα πάρεις μία! Θα το μεγαλώσεις μόνη σου! ». Συνηθισμένα τα βουνά. Ουδέν νεώτερον απ’ το πατρικό μέτωπο!

Το μεγάλωσα μόνη μου. Μεγάλωσα κι εγώ μαζί του. Αντέξαμε. Παρά τους σφοδρούς βομβαρδισμούς με πυρά θανάτου. Χολή κι αδιαφορία. Κι απάνω που σηκώναμε λίγο κεφάλι, αρχίζανε οι σειρήνες του πολέμου. Έτσι τη βγάζω ετούτη την ισόβια θητεία. Ανάσα και  συναγερμός. Μικροχαρά και πανικός. Γέλιο και τρεχαλητό στο καταφύγιο. Σφιχταγκάλιασμα με το παιδί στα σκοτεινά.  Εμπύρετες νύχτες, ξενύχτια, ζόρια, κόντρες κι εφηβικές ανησυχίες. Κι εγώ σκοπιά, μ’ ένα ντεπόν κι ένα θερμόμετρο υπό μάλης. Και γιορτές σχολικές που δεν τις χειροκρότησε κανείς. Απ’ το γραφείο τον σκεφτόμουν να λέει το ποίημά του και βάραγα το πληκτρολόγιο, σα να ήμουν στη γιορτή και του βαρούσα παλαμάκια. Τι να σου λέω τώρα…

Ακολουθεί ανακοινωθέν απ’ το μέτωπο. Που θα’λεγε κι ο θείος.
«Ευπειθώς αναφέρω ότι:
Αν στεκόσουν στο ανάστημά σου, αυτή την εποχή θα έβαζες πλάι σου τον μικρό και θα στοιχίζατε το ύψος σας. ΄Ενα κι εβδομήντα έφτασε. Θα το χάραζες με μολύβι στην κάσα της πόρτας. Και θα καμάρωνες».

Χωρίς ίχνος υπόληψης,
Ο «θησαυρός» σου!

Ή, κατά τον θείο Ορέστη…


 Mόνιμος Στρατιώτης Πεζικού, διατελών παραλλήλως καθήκοντα:
Υπαλλήλου Γραφείου
Νοικοκυράς  με μεταπτυχιακά
Οικονομολόγου, με μάστερ στην  αιματηρή – μικροοικονομία
Μητέρας με  ανεγνωρισμένους τίτλους θυσιών

*****

(Είναι αφιερωμένο στη φίλη που γνώρισα σ’ ένα γειτονικό φυλάκιο. Εγώ με μαυρισμένη την ψυχή, αυτή με μαυρισμένο το κορμί. Παρέα γλύφαμε τις πληγές μας, πριν γυρίσουμε αγχωμένες στη σκοπιά μας. Μαζί στις «καλλιόπες», στα μαγειρεία και στα καψόνια. Κατά τύχη -ίσως-  τη λένε Μάχη).

  

                                                     



Ευχαριστώ από καρδιάς τους φίλους και τις φίλες που με τίμησαν με το δεύτερο βραβείο, στο διαγωνισμό του TEXNIS STORIES. Ευπειθώς αναφέρω ότι η ιστορία αυτή, δεν είναι παρά ένα μικρό αντιπροσωπευτικό δείγμα απ’ τις γυναίκες (ή και τους άντρες), που δίνουν μικρές - καθημερινές μάχες επιβίωσης, ανάμεσα σε πυρά «πολέμου». Αν το μεγάλωμα ενός παιδιού αποτελεί στόχο ζωής για ένα ζευγάρι, όταν αυτό γίνεται προσωπική υπόθεση και ευθύνη μόνο για τον έναν, τότε είναι άθλος. Κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη…

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

"Του γάμου και της τάβλας" (συρτό-καλαματιανό)

 
 
Της Μαρίας Κανελλάκη



"Η αναπάντεχη είδηση, που έσκασε σα βόμβα"



**********************

"Το χρονικό της ρήξης"




**********************

"Το παρασκήνιο"


**********************

"Φώτη πού πας;" ♫ ♪ ♫ ♪


«Δεν ξέρω γιατί άλλαξε στάση. Δεν θέλω να διατυπώνω δημόσια υποθέσεις. Ξέρω όμως ότι είχε βρεθεί συμφωνία την Τετάρτη το βράδυ. Φυσικά με ενόχλησε η στάση του την Πέμπτη το βράδυ. Αλλά δεν αλλάζω την άποψή μου για το πρόσωπό του. Ούτε θα με ακούσετε ποτέ να μιλάω απαξιωτικά για τον ίδιο και το κόμμα του. Αυτό το θεωρώ μικρότητα και δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου».


☢~ ☢~ ☢~☢ ~☢~ ☢~☢ ~☢ ~☢

"Ο παρηγορητής"



ã….äCI%[ ...


Υστερόγραφον:

"Μέσα σ' όλα, αναβλήθηκε η προγραμματισμένη για την Κυριακή και Δευτέρα επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια στη Λευκάδα, λόγω των πολιτικών εξελίξεων"



© Μαρία Κανελλάκη


Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Το Βλέμμα!

 
Της 'Ελενας Λουκοπούλου
 
 
 

 Ξέρεις μέσα σου ότι αυτό είναι το τελευταίο βλέμμα, δεν θα το ξαναδείς και δεν μπορείς να κουνηθείς, δεν μπορείς να αναπνεύσεις για να μην το χάσεις πιο γρήγορα.

Γίνεται να αγαπήσεις ένα βλέμμα από την πρώτη στιγμή που θα σε ακουμπήσει;

Γίνεται να σπάσει το κορμί μόλις το χάσεις;

Αλήθεια σπάνε τα κορμιά;

Πώς να το αποχωριστείς;

Πως παίρνεις απόφαση ότι δεν θα το ξαναδείς;

Η ορμή που έχει η καρδιά, κρατάει με νύχια και με δόντια το τελευταίο βλέμμα, να μην χάσει ούτε ένα δάκρυ, ούτε ένα κλείσιμο των βλεφάρων.

Πονάει δεν θες να το αφήσεις, δεν κάνεις ούτε ένα βήμα πίσω.

Πονάει, πριν το χάσεις, πονάει!

Φεύγει όμως και παίρνει ένα τεράστιο κομμάτι σου μαζί του.

Και το υπόλοιπο σώμα;

Παραλύει, το κορμί, τα πόδια, η ψυχή.

Πόση δύναμη χρειάζεται για να το κρατήσεις στο μυαλό σου, να μην χαθεί;

Γιατί χάνεται με τον καιρό η όψη του και μένει για πάντα η αίσθηση που σου αφήνει όταν το αποχωρίστηκες.

Παζλ η ζωή σου , το κορμί σου, που προσπαθείς να το ξαναφτιάξεις από την αρχή αλλά δεν τα καταφέρνεις.

Ξανασπάει, σε χίλια κομμάτια γιατί δεν θα το ξαναδείς.

Ολη η ζωή σου αυτό το βλέμμα!

Σε πήρε μαζί του για πάντα!

Είσαι δική του για πάντα, το ξέρεις, για πάντα!

Μέχρι να σε ξαναδώ λοιπόν!

 

 

 

 

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Το κορίτσι του νυχάδικου

Της Μαρίας Κανελλάκη
 
Η Τζίνα είναι υπάλληλος πολυσύχναστου νυχάδικου. Είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω από κοντά, αλλά τη βλέπω και κάθε πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά μου. Περιμένοντας στο φανάρι της περιοχής, την χαζεύω από μακριά να ετοιμάζει τα σύνεργά της. Συνήθως εκείνη την ώρα, τακτοποιεί τα μπουκαλάκια με τα βερνίκια, καθαρίζει τους νιπτήρες ή εξυπηρετεί ήδη την πρώτη πελάτισσα της μέρας. 


Είναι μικροκαμωμένη και αέρινη. Από μακριά, μοιάζει με αραχνοΰφαντη κουρτίνα, που κινείται κατά τη φορά του ανέμου . Το δέρμα της είναι σχεδόν διάφανο και τα άκρα της είναι ισχνά, αλλά καλοσχηματισμένα. Το μόνο στοιχείο που δίνει όγκο στη φιγούρα της, είναι οι πορφυρές μπούκλες της, που πέφτουν σαν κατακόκκινος καταρράκτης ως τη μέση της. Έχει μάτια υγρά και φλύαρα, που όταν βρίσκουν άλλα μάτια-αποδέκτες, στήνουν αμέσως κουβέντα μαζί τους. Το στόμα της είναι μια μικρή, άγρια ορχιδέα. Άλλοτε διάπλατα ανοιχτή, αποκαλύπτοντας μια σειρά μαργαριταρένια δόντια. Κι άλλοτε σφραγισμένη, έτσι όπως οι οδηγίες της ιδιοκτήτριας το απαιτούν. «Δεν μιλάμε, παρά μόνο για τα εντελώς απαραίτητα. Μόνο αν μας απευθύνουν το λόγο, απαντάμε ευγενικά και λακωνικά».

Το λεξιλόγιό της περιλαμβάνει περιορισμένες φράσεις, όπως «Περάστε στο νιπτήρα παρακαλώ!». Και γενικά, ότι έχει να κάνει με πόδια, νύχια, φτέρνες, κάλους, χρώματα, βερνίκια και τεχνοτροπίες. Είναι εκπαιδευμένη στο να ξεπετάει ανά μισάωρο την κάθε πελάτισσα. Και να δέχεται αδιαμαρτύρητα, όλα τα ραντεβού-σφήνες. Η παραγωγικότητά της μετριέται σε ζευγάρια πόδια και χέρια ανά ημέρα, σε χρόνους και σε σιωπές. Όσο λιγότερο μιλάει κι όσο περισσότερο αποδίδει, τόσο η θέση της γίνεται λιγότερο επισφαλής για τη σεζόν που τρέχει.

Η Τζίνα δεν είναι παρά ένα αναλώσιμο ανταλλακτικό στη φάμπρικα της ομορφιάς. Ανά πάσα στιγμή, μπορεί να βρεθεί άνεργη και να αντικατασταθεί απ’ την επόμενη «Τζίνα», που περιμένει στην ουρά των άνεργων κοριτσιών. Ακόμα και στις «δύσκολες μέρες» που τις βγάζει με αναβράζοντα αναλγητικά, είναι υποχρεωμένη να παίξει επάξια την παράστασή της. Να καθίσει στο σκαμνάκι της και να σκύψει στα πόδια που είναι απλωμένα απέναντί της. Απεριποίητα και ανυπόμονα να δεχτούν τις φροντίδες της. Να τα πλύνει, να τα τυλίξει στην πετσέτα, να τα περιποιηθεί και να τα χαλαρώσει με τα χάδια και τις μαλάξεις της. Οι κλεφτές ματιές της κινούνται αγχωμένα, ανάμεσα στην αφεντικίνα, στο ρολόι και στην πελάτισσα. Που συνήθως ξεφυλλίζει αδιάφορα ένα περιοδικό, ή συζητάει με την κάτοχο των ποδιών του διπλανού νιπτήρα.

Η Τζίνα δεν θα αποκτήσει ποτέ ένα πολυσέλιδο βιογραφικό. Που να γράφει το πραγματικό της όνομα «Ευγενία» κι όχι το επαγγελματικό της ψευδώνυμο. Δεν θα νιώσει την αγωνία των συνομηλίκων της, που τούτη την εποχή δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις. Στην καθημερινότητά της, δεν προσμένει τίποτα περισσότερο, απ’ την εύνοια της ιδιοκτήτριας κι ένα ευτελές φιλοδώρημα στο μεταλλικό κουτάκι που υπάρχει για όλα τα κορίτσια στο ταμείο. Ίσως κι ένα βλέμμα κατανόησης απ’ την πελάτισσα που περιποιείται. Ενδεχομένως, να μην της πουν ποτέ πόσο ανακουφιστικά είναι τα χάδια της. Και πόσο όμορφα είναι τα λουλούδια που ζωγραφίζει μ’ ένα μικροσκοπικό πινέλο πάνω στα νύχια. Καμιά πελάτισσα δεν θα αντιληφθεί το καρδιοχτύπι της, την ώρα που της βγάζει με ευλαβική προσοχή τις πλαστικές σαγιονάρες και της φοράει τα πέδιλα. Με χειρουργικές κινήσεις. Να μην χαλάσει το χρώμα. Και διαμαρτυρηθεί η πελάτισσα. Και τα ξανακάνει όλα απ’ την αρχή. Ασετόν, βερνίκι, χρώμα, λουλουδάκι και περίγραμμα. Κι έχοντας χρεώσει το «ποινικό της μητρώο» με μια δυσαρεστημένη πελάτισσα και αρκετή ώρα χασομέρι.

Και δεν θα διαβάσει ίσως ποτέ, πως οι άνθρωποι που κατέχουν την τέχνη του αγγίγματος, είναι βαθιά μορφωμένοι.

                                             

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

"Το πορτοκάλι"

 
Της Μαρίας Κανελλάκη
ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ 2013
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ 

Το spot "Crete -- Incredible Hospitality", αποτελεί μέρος της καμπάνιας τουριστικής προβολής της Κρήτης για το 2013, "Crete - Incredible memories".
Είναι το ένα από μία σειρά διαφημιστικών τρίλεπτων και μονόλεπτων εκδόσεων, με στόχο την προβολή της κρητικής ιστορίας, φιλοξενίας, διατροφής καθώς και των υπέροχων παραλιών του νησιού.
Οι τρίλεπτες εκδόσεις θα πλαισιώσουν την ιστοσελίδα www.incrediblecrete.gr και οι μονόλεπτες εκδόσεις προβάλλονται ήδη σε ξένα τηλεοπτικά δίκτυα όπως το Travel Channel.

Παίρνουν μέρος οι ηθοποιοί:
Γρηγόρης Ορφανουδάκης - Πατέρας,
Douglas Foote -- Επισκέπτης,
Κοντουδάκη Ματίνα -- Μητέρα,
Κοντουδάκη Νένα -- Γιαγιά,
Κοντουδάκης Μανώλης -- Παππούς,
Ντουσάκης Ορέστης -- Παιδί,
Ντουσάκης Μανώλης -- Παιδί

Σκηνοθεσία: Παπαδουλάκης Θεόδωρος

(για την Αγριμιώ εξαιρετικά...)

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

"Κοιμήσου..."

 
Της Μαρίας Κανελλάκη
 
 
 
Άνοιξη έξω. Αύριο θα σε πάω για νύχια και μαλλί. Μετά θα κατηφορίσουμε στα πολυμάγαζα και θα φορτωθούμε πλαστικές σακούλες με φτηνά μακώ και τενεκεδένια βραχιόλια. Πίσω απ’ την καλαίσθητη γυψοσανίδα στο δοκιμαστήριο, ένα αγόρι θα αδειάζει πλαστικές σακούλες με στίβες από δαύτα. Ευτυχώς, εσύ θα καθρεφτίζεσαι. Αν έβλεπες τους δεμένους μπόγους να σκάνε με δύναμη στο σκονισμένο πάτωμα, θα έφευγες τρέχοντας. Σε κάποιον παράλληλο ορίζοντα, σε μια επαρχιακή πόλη έξω απ’ το Μπαγκλαντές, μια μπουλντόζα θα ξερνάει λιωμένα πτώματα εργατών. Τίποτα το αξιoπρόσεκτο. Χίλια ζευγάρια φτηνά εργατικά χέρια, λιγότερα. Στην επόμενη κολεξιόν, λέγεται πως θα έχουν στάμπα με τη φωτογραφία του ζευγαριού που βρέθηκε αγκαλιασμένο στα ερείπια του θυσιαστηρίου. Συλλεκτικό κομμάτι. Η φρίκη πουλάει. Κοιμήσου...

 Έξω απ’ το σταθμό του μετρό, θα κάνουμε στάση για καφέ. Η κοπέλα που θα μας σερβίρει, θα έχει μάτια από νεφρίτες και κάτασπρη επιδερμίδα. Θα τη λένε Άλμα και θα έχει στην πλάτη της τα σημάδια απ’ τα φρεσκοκομμένα φτερά της. Αν απομόνωνες τα χέρια της, θα έπαιρνες όρκο πως είναι ζωγράφος. Ή πιανίστρια. Το χαμένο της όνειρο θα πετάει σα μπαλόνι στον ουρανό και θα συναντήσει το δικό σου μετά από μήνες. Εκεί που θα σερβίρεις κι εσύ, τους ντόπιους κάποιας άλλης χώρας. Για να βγάζεις τα έξοδα της επιβίωσής σου. Όχι… εδώ δεν έχει μέλλον. Κοιμήσου…

Να ονειρευτείς πως βουλιάζεις σε απέραντα φραουλοχώραφα. Μπήγεις τα δόντια σου σε θηριώδεις φράουλες και λερώνεσαι με ζουμιά σε αιμάτινες αποχρώσεις. Ένας μπάτσος κλωτσάει με λύσσα το φυτό που σε λέρωσε κι εσύ παρατηρείς πως μέσα απ’ το κράνος δεν υπάρχει φυσιογνωμία ανθρώπου. Είναι μια κονσόλα με κουμπιά και διακόπτες. Όταν λειώσει και τον τελευταίο ιστό ζωής στο χωράφι σου, θα κλωτσήσει μετανάστες, απεργούς, τοξικομανείς και  αστέγους. Θα πετάξει δακρυγόνα σ’ ένα δημοτικό σχολείο της Ιερισσού και θα μειδιάσει με τον πνιγηρό βήχα ενός οκτάχρονου κοριτσιού.  Θα ξυλοκοπήσει άγρια ηλικιωμένους που δεν αφήνουν την Εταιρεία να σκάψει τις Σκουριές και θα συμμετέχει στις νυχτερινές απαγωγές «υπόπτων πολιτών» μέσα απ’ τα σπίτια τους, για εξακρίβωση και ανακρίσεις.  Το πρωί που θα ξυπνήσεις, όλα θα έχουν τελειώσει. Μη σκέφτεσαι τον εφιάλτη. Οι κακοί θα έχουν μεταφερθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, υψίστης ασφαλείας. Με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και άγρια σκυλιά τριγύρω.  Να αλυχτάνε για αίμα και τιμή. Κοιμήσου…

Μη μπεις στον πειρασμό να σκεφτείς πως αυτά τα σύρματα δεν υπήρχαν χτες βράδυ έξω απ’ το παράθυρό σου. Τα σύνορα ολοένα αλλάζουν. Στενεύουν επικίνδυνα. Οι θάλασσες θα γίνουν οικονομικές ζώνες, τα δάση θα αποψιλωθούν και θα γίνουν ορυχεία εξόρυξης και τα νησιά θα βγουν στο σφυρί.  Την ώρα που θα βουλιάζει ένα σαπιοκάραβο στα νερά του Αιγαίου, φορτωμένο με ανθρώπους-μπαλόνια, εσύ θα υπακούς στη φωνή του στρατοπεδάρχη απ’ τα μεγάφωνα. Θα βγάλεις τα ρούχα σου και θα τ’ αφήσεις έξω απ’ την πόρτα μαζί με τα προσωπικά σου αντικείμενα. Θα μπεις στο θάλαμο που θα σου υποδείξουν, για να κάνεις ντουζ με νερό και σαπούνι. Να το πιστέψεις. Ο αδιαμαρτύρητος θάνατος, είναι πιο ανώδυνος για το θύμα και  πιο βολικός για το θύτη.

Έλιωσε το κερί των Ανθρώπων. Σκοτάδι… Κοιμήσου…


Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Φλώρα για το φιλόξενο στέκι της και το ανερχόμενο παιχνίδι λέξεων που έχει καθιερώσει εδώ και καιρό. Στο δέκατο παιχνίδι, το «Κοιμήσου…» αξιώθηκε να διακριθεί με το πρώτο βραβείο. Αυτή τη φορά, το παιχνίδι βασίστηκε στις λέξεις: «φυσιογνωμία, ορίζοντας, κερί, σταθμός & πειρασμός».

Εγκάρδιες ευχαριστίες σε όλους τους φίλους και φίλες που με τίμησαν με την ανάγνωσή τους. Ελπίζω ειλικρινά το κείμενο, να γίνει αφορμή για ανήσυχα ξυπνήματα και ουσιαστικές «βόλτες» στους δρόμους της αλήθειας μας. Και τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες, που κάθε φορά δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και κάνουν την υπέρβαση.  Κι από ένα απλό παιχνίδι με λέξεις, στήνεται σιγά-σιγά ένα «Ανταλλακτήριο Ιδεών»…

Μαρία Κανελλάκη