Γράμμα από την Αυστραλία

Της Α.


Ενα γράμμα-κατάθεση ψυχής από μια φίλη που ζει στην Αυστραλία. Για να μάθουμε επιτέλους να κάνουμε διπλή ανάγνωση όσων -εντέχνως- μας σερβίρονται...


 

Αγαπημένε φίλε,

 

Ήθελα εδώ και καιρό να επικοινωνήσω μαζί σου. Λέμε ότι είμαστε καλά κι εμείς εδώ. Δεν γκρινιάζω γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Είμαι ικανοποιημένη επειδή έχω περιορίσει τα έξοδά μου και τις ανάγκες μου εδώ και χρόνια, προτού χτυπήσει η κρίση, κι έμαθα να ζω με τα λίγα.
Από τότε που ήμουν στην Ελλάδα μας, αν και δεν λείπω πολύ καιρό.
Με τη δουλειά μου εδώ, στο ελληνικό σχολείο, και τις σπουδές, όλα καλά. Αριστεύω στο πανεπιστήμιο κι ελπίζω να χτυπήσω καμιά υποτροφία μέσα στον επόμενο χρόνο. Οι τιμές των πτυχίων είναι εξωφρενικές και το επίπεδο των σπουδών ιδιαίτερα χαμηλό. Η ομογένεια αρκετά δύστροπη - αισθάνομαι ότι δεν ανήκω ούτε εδώ, ούτε πίσω. Άλλωστε, οι περισσότεροι ξενιτεμένοι είναι γνωστό ότι διαμένουν στην ίδια τους τη χώρα, την Ελλάδα μας... 
Κι αυτή είναι ίσως μια από τις πιο τραγικές διαπιστώσεις που έχω κάνει έως τώρα στη ζωή μου. Κουράγιο σε όλους μας - λυπάμαι μοναχά που όσοι φύγαμε με την πρώτη ευκαιρία, δεν σταθήκαμε αντάξιοί σας να μείνουμε και να παλέψουμε στο πλάι σας.

Οι νεοφερμένοι Έλληνες μαγεύονται από τη χώρα αυτή και τις παροχές της. Εγώ έχω μαγευτεί μοναχά από τη φυσική ομορφιά της και τους Αβοριγίνες - όλα τα υπόλοιπα είναι εξίσου ψεύτικα και σάπια όπως στην Ελλάδα μας.
Λαδώματα, πολιτικάντηδες, αναλφαβητισμός (το 46% των Αυστραλών είναι αναλφάβητοι), η μισή χώρα παρασιτεί μέσω των επιδομάτων, μαύρη εργασία, πτυχία επί πληρωμή. Αλλά στα Αυστραλέζικα ΜΜΕ (των οποίων το μονοπώλιο έχουν μόνο δύο άτομα σε ολόκληρη την Αυστραλία!) ούτε λόγος για αυτά - είπαμε, μόνο η Ελλάδα μας είναι διεφθαρμένη χώρα. Τελεία και παύλα.

 

Αυτοί που πρώτα-πρώτα εύχονται να πτωχεύσει επίσημα πλέον η Ελλάδα μας και να βγει εκτός ευρώ, είναι αρκετοί εφοπλιστές κι αρκετοί ομογενείς για να μπορέσουν επιτέλους να αγοράσουν σπίτια σε τιμές ευκαιρίας!
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος... το χρήμα, σε όποια χώρα κι αν πάει, σε όποια χώρα κι αν μεγαλώσει, τον κάνει το ίδιο άπληστο. Τις ίδιες αδηφάγες ψυχές έχουν όλοι τους. Ξέρεις, διάβασα το "Πεθαίνω σαν χώρα" του Δημήτρη Δημητριάδη, κι αποκόμισα ότι τελικά πεθαίνουμε ως ανθρώπινο είδος. Είναι ψέματα τα όσα γράφει ο Δημητριάδης για την Ελλάδα μας. Πατώσαμε γενικά, όχι ειδικά. Απλά είναι πολύ της μόδας να βρίσκουμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο και να του προσάπτουμε κατηγορίες, επειδή κατά βάθος δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε το είδωλό μας στον καθρέπτη και να κάνουμε μια αυτοκριτική. 

Το κεφάλι ψηλά και προχωράμε. Δεν σου τα γράφω για να σε καταβάλω. Ήδη το κλίμα των ημερών είναι αρνητικό, δεν θα ήθελα να επιβαρύνω κανέναν. 
Απλώς, νιώθω πως η Ελλάδα μας κι ο Ελληνισμός βάλλονται από παντού, ότι μας γέμισαν τύψεις κι ενοχές, με ένα σύνδρομο Στοκχόλμης σε εθνικό πλέον επίπεδο, το οποίο μας κρατάει καθηλωμένους να φυλάμε το χέρι του Πατέρα-Βιαστή μας. 
Να ξέρετε πως το αμερικάνικο όνειρο δεν είναι απλά ένα άπιαστο όνειρο, αλλά ένα παραμύθι. Το συντηρούν για τους γνωστούς καταναλωτικούς λόγους. 

Σας σκέφτομαι όλους συχνά. Εννοώ τους διαδικτυακούς φίλους. Καμιά φορά λόγω απόστασης και διαφοράς ώρας, αδυνατείς να κρατήσεις επαφή με τα άτομα που θες, κι ένα ιστολόγιο ενός μακρινού, αλλά άγνωστου πολλές φορές φίλου, σου κρατάει συντροφιά τις μικρές ώρες, τότε που η πατρίδα φαντάζει πιο μακριά από ποτέ...

Χάρηκα πάντως που σε γνώρισα.

 

Αν και παιδί ομογενών, με διπλή υπηκοότητα, χαίρομαι που μεγάλωσα στην Ελλάδα μας. Έχω δει πράγματα, έχω ανασάνει τον ίδιο αέρα, έχω περπατήσει στα ίδια μέρη, έχω αγγίξει τα ίδια πράγματα που άγγιξαν οι πρόγονοί μου.
Μα προπαντός, έχω λάβει μια (κλασσική) παιδεία που δεν συγκρίνεται με αυτήν εδώ.

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Μα πολύ απλά για να σου πω ότι σε ζηλεύω. Δεν με έδιωξε η οικονομική κρίση από την Ελλάδα μας. Δυστυχώς, άλλα προσωπικά κι άσχημα γεγονότα με οδήγησαν μακριά από την Πατρίδα μας. Αν είχα πάλι μιαν ευκαιρία, μια ζωή, εκεί θα την περνούσα... με όποιο κόστος. Τι να το κάνεις όταν δεν έχεις ψυχή; Όταν κυκλοφορείς χωρίς πρόσωπο; Ξένος ανάμεσα στους ξένους; Όταν εύχεσαι να κοιμηθείς έναν ύπνο ατελείωτο, για να μη βλέπεις, να μην πονάς, να μη θυμάσαι, μα προπαντός... να μη σκέφτεσαι. 

Και τα δυο είδη ξενιτιάς, εσωτερική κι εξωτερική, πονάνε το ίδιο. Η περηφάνια κι η αξιοπρέπεια δεν χαρίζεται σε κανέναν - όσα χρήματα κι αν αποκτήσεις, αυτά δεν εξαγοράζονται. Κι εμείς ήμασταν πάντα ένας περήφανος κι αξιοπρεπής λαός. Δεν γίνεται να διαπρέπουμε παντού στο εξωτερικό, και στην ίδια μας την χώρα να είμαστε οι χειρότεροι... Δεν μπορώ να το δεχθώ!

 

Συνέχισε να γράφεις, να αφήνεις το στίγμα σου. Να προβληματίζεις και να προβληματίζεσαι, να ενημερώνεις και να μοιράζεσαι με τους άλλους. Όσο λίγο κι αν φαντάζει σ'εσένα, για κάποιον άλλο είναι σίγουρα κάτι σημαντικό. Κι αν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος τον οποίο κατάφερες να αγγίξεις μέσα από τα γραπτά σου, αξίζει να γράφεις γι'αυτόν και τα παιδιά σου... Συνέχισε να γράφεις για την Ελλάδα μας, από την Ελλάδα μας. Να παίρνουμε κι εμείς μια γεύση από την Πατρίδα! Είμαι σίγουρη ότι θα τα ξαναπούμε στο μέλλον. Καλές γιορτές, μα προπαντός μην τους αφήσουμε να μας κλέψουν το χαμόγελο. Σε ευχαριστώ που με έκανες να αποτυπώσω τόσα συναισθήματα και να καταγράψω τόσες σκέψεις σε ένα χαρτί - το είχα ανάγκη.

 

Καλή πατρίδα,

Α.

 (Δεκέμβρης 2012)