Monsieur Lazhar

Της Μαρίας Κανελλάκη

 
Λατρεύω ν’ ανακαλύπτω μαγικές λάμψεις μέσα στο σκοτάδι. Εκεί που δεν το περιμένω, να έρχονται σαν απρόσκλητοι επισκέπτες, να βαράνε τα κουδούνια του μυαλού μου και να ξεσηκώνουν τις αισθήσεις μου. Να ξαναμπαίνει σε λειτουργία η συνείδηση, η ψυχή, η ελπίδα και η καθαρή σκέψη. Έτσι ένιωσα προχτές το βράδυ, με την ταινία “Monsieur Lazhar». Ένα γαλλόφωνο φιλμ, καναδικής προέλευσης, με πρωταγωνιστή τον κύριο Lazhar απ’ την Αλγερία.

Κοντολογίς, ο  Βashir Lazhar αντικαθιστά μια δασκάλα  που αυτοκτόνησε σε δημοτικό σχολείο του Καναδά. Στη σύντομη θητεία του καταφέρνει να προσεγγίσει τα παιδιά με «ανορθόδοξες» – για τους συναδέρφους και γονείς - μεθόδους. Τους συμπαραστέκεται και τους βοηθάει να διαχειριστούν τη θλίψη και τις φοβίες τους.  Παλεύοντας ταυτόχρονα να ξορκίσει τους προσωπικούς του δαίμονες. Κανείς απ’ το περιβάλλον του, ούτε και τα παιδιά φυσικά, δεν γνωρίζουν το παρελθόν του ευγενικού κυρίου Lazhar, κι ότι ζει με το φόβο της απέλασης.

 

Γλυκόπικρη γεύση, αφοπλιστικό χιούμορ, ευαισθησία, χαμηλοί τόνοι, εξαιρετικές ερμηνείες, ρεαλισμός που κόβει σα λεπίδι και βγάζει στην επιφάνεια τη δύναμη της ειλικρίνειας. Μέσα απ’ την υπέροχη μελωδία που ντύνει μουσικά την ταινία, ακούγεται η πιο ηχηρή απάντηση στην έρπουσα ξενοφοβία  και την αρνητική μας στάση απέναντι στο κάθε τι, που –χρωματολογικά και μόνο- θεωρείται αταίριαστο στο μικρόκοσμό μας.

(Η ταινία έφτασε στην πεντάδα της κατηγορίας ξενόγλωσσης ταινίας στα περσινά Oscar, ενώ έχει βραβευθεί και στα φεστιβάλ Locarno και Toronto).