Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Ένα τεχνικό πρόβλημα στην καθιερωμένη εορταστική εκδήλωση…

 
Της Μαρίας Κανελλάκη
 
 
 
 
Το πρωτοφανές θέαμα ξάφνιασε τους περαστικούς Αθηναίους σήμερα. Όσο περνούσε η ώρα και παρά το διαπεραστικό κρύο, πολλοί άρχισαν να μαζεύονται στην κεντρική πλατεία και να παρατηρούν με ύφος ρεπόρτερ. Τα ρολόγια έδειχναν λίγες ώρες μετά το ξημέρωμα των πιο αλλόκοτων Χριστουγέννων που θα ζούσε η πρωτεύουσα.
- Να καλέσει κάποιος την αστυνομία!
 
- Τηλεφώνησε ο κύριος, αλλά του είπανε ότι πρέπει να ειδοποιηθούν οι κοινωνικές  υπηρεσίες του Δήμου.
 
- Να το πάρουμε από κει, μην παγώσει τουλάχιστον!
 
- Δεν είναι καλή ιδέα, μπορεί να σου ζητηθούν ευθύνες. Αν έχει κάποιο πρόβλημα και μείνει στα χέρια σου, μπορεί να θεωρηθείς υπεύθυνος…
- Ναι, ναι… Και να κατηγορηθείς ότι εσύ το παράτησες! Κι άντε να αποδείξεις μετά ότι δεν είσαι ελέφαντας!
 
- Μελαμψό είναι… Θα το παράτησαν τίποτα γύφτοι!
 
- Αφού δεν τους στειρώνουν όλους δαύτους, καλά να πάθουνε! Τι τα θέλουνε και τα ξαμολάνε όπου να’ναι;
 
- Άπαιχτο! Θα το ανεβάσω στο γιου-τιουμπ!
 
- Ρε παιδιά έλεος! Ας το πάρει κάποιος αγκαλιά να μην κλαίει!
 
- Γιατί δεν το παίρνεις εσύ ρε φίλε, που μας κάνεις και τον πονόψυχο;
 
- Μήπως κρύβεται κανένα κύκλωμα από πίσω;
 
- Μπορεί να το «πετάξανε» απλά!
 
- Φεύγω… θ’ αργήσω! Αν μάθεις κάτι, στείλε εσ-εμ-ες…
 
- Δεν υπάρχει κράτος πλέον! Τα έλεγα εγώ, αλλά ποιος μ’ ακούει;
 
- Είδατε πού μας καταντήσανε οι κυβερνήσεις της δεξιάς; Στην εξαθλίωση και τον κατακερματισμό της ανθρώπινης ζωής!
 
- Ο Θεός να το λυπηθεί το δύσμοιρο!
 
- Αν δεν είναι παιδί μεταναστών, αλλά καθαρόαιμο Ελληνόπουλο, αναλαμβάνουμε εμείς να το περιθάλψουμε και να του εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον να μεγαλώσει!
 
- Αν δεν ήταν αργία, θα κινητοποιούσα έναν εισαγγελέα…
 
- Ο Δήμος Αθηναίων πάντως, εξέδωσε επείγουσα ανακοίνωση ότι δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το συμβάν και ότι αυτό δεν αποτελεί μέρος των εορταστικών εκδηλώσεων που είναι προγραμματισμένες για σήμερα (!) Η έναρξη του καλλιτεχνικού προγράμματος, θα ξεκινήσει με ολιγόλεπτη καθυστέρηση…
 
Το ομοίωμα φάτνης που είχε στηθεί προ ημερών απ’ τους υπαλλήλους του Δήμου, άρχισε να λούζεται στις πρωινές ηλιαχτίδες. Μια κατάλευκη δέσμη φωτός τρύπωσε απ’ την αχυρένια σκεπή κι έπεσε σαν προβολέας  πάνω στην κούνια από φελιζόλ.   Ένα μωρό που σπαρταρούσε στο κλάμα,  ήταν η μόνη ζωντανή φιγούρα σ’ ένα βηθλεεμικό σκηνικό από κακοδουλεμένες κούκλες, πλαστικούς φοίνικες  και ταλαιπωρημένα απ’ το χρόνο ομοιώματα ζώων. Το κλάμα του έγινε ηχώ, μεταλλική σειρήνα που σκαρφάλωσε τις χριστουγεννιάτικες γιρλάντες των δρόμων και διακτινίστηκε με ουρανομήκη φτερουγίσματα σ’ όλη την πόλη.
«…Ένα βρέφος βρέθηκε παρατημένο νωρίς το πρωί, μέσα σε ψεύτικη φάτνη, στην καρδιά της πρωτεύουσας. Ακολούθησε η περισυλλογή του απ’ τις αρμόδιες υπηρεσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης και η προώθησή του στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου. Εξετάστηκε ενδελεχώς, υποβλήθηκε σε γενικές εξετάσεις και…»  αποθηκεύτηκε στα αζήτητα κάποιου παιδικού νοσοκομείου. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάλυψαν το γεγονός,  με την πρέπουσα ευαισθησία που επιβάλλει η σημερινή μέρα.  Ένας ικανός αριθμών ματιών δάκρυσαν, λίγο πριν αποχαυνωθούν στην επόμενη είδηση της ημέρας. «Το 2013 θα μας φέρει στο ξεκίνημά του πρωτογενές πλεόνασμα!...».
 
Τα υπόλοιπα διεκπεραιωτικά  μέχρι και τη σταύρωσή του, δεν είναι παρά θέμα χρόνου. Ο καθένας, θα πάρει τα προσωπικά του «καρφιά»  παραμάσχαλα και όλοι μαζί, θα παρακολουθήσουμε διαδραστικά, το Γολγοθά και το μαρτύριο του βρέφους.  Λίγη αδιαφορία, αρκετή απάθεια, τόνους δυσπιστίας και ιδιοτέλειας, ανείπωτη αναλγησία, φόβο, θυμό, βαρεμάρα, προσωπικούς εγωισμούς και ανασφάλειες. Θα τα μπήξουμε με μαεστρία στο μικροσκοπικό σώμα κι αφού σιγουρέψαμε το θάνατό του, θα ξεπλύνουμε τα χέρια μας για να είναι καθαρά, πριν επιστρέψουμε με στρατιωτικό βηματισμό, στην επίγεια κόλασή μας. Ακολούθως, θα περιμένουμε με λαχτάρα το θαύμα της ανάστασής του…
Αν είχε προλάβει να γίνει παιδί,  ίσως να το συναντούσαμε σε κάποιο φανάρι να ζητιανεύει, ή σ’ ένα παρατημένο βαγόνι τρένου να κοιμάται. Κι ίσως, αν ήταν τυχερό, να ανακάλυπτε μια χαραμάδα και να τρύπωνε  στον κόσμο της ευδαιμονίας. Να σπούδαζε και να διακρινόταν σε κάποια επιστήμη. Ίσως πάλι να ήταν ένας Άγγελος, ή ένας δεύτερος Μεσσίας που προοριζόταν να μας σώσει απ’ την κιβδηλεία και τις  οδύνες της αδικίας. Να άκουσε τις προσευχές μας και να διάλεξε μια νύχτα σαν αυτή για την έλευσή του. Συμβολική και ιερή. Να βρεθεί ανάμεσά μας και να φωτίσει τις ψυχές μας. Να γινόταν η λύτρωση και η δικαίωσή μας. Η αφορμή και το ξεκίνημα μιας μικρής επανάστασης. Ίσως…
 
 
 
 

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Γράμμα από την Αυστραλία


Της Α.


Ενα γράμμα-κατάθεση ψυχής από μια φίλη που ζει στην Αυστραλία. Για να μάθουμε επιτέλους να κάνουμε διπλή ανάγνωση όσων -εντέχνως- μας σερβίρονται...


 





Αγαπημένε φίλε,
 
Ήθελα εδώ και καιρό να επικοινωνήσω μαζί σου. Λέμε ότι είμαστε καλά κι εμείς εδώ. Δεν γκρινιάζω γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Είμαι ικανοποιημένη επειδή έχω περιορίσει τα έξοδά μου και τις ανάγκες μου εδώ και χρόνια, προτού χτυπήσει η κρίση, κι έμαθα να ζω με τα λίγα.
Από τότε που ήμουν στην Ελλάδα μας, αν και δεν λείπω πολύ καιρό.
Με τη δουλειά μου εδώ, στο ελληνικό σχολείο, και τις σπουδές, όλα καλά. Αριστεύω στο πανεπιστήμιο κι ελπίζω να χτυπήσω καμιά υποτροφία μέσα στον επόμενο χρόνο. Οι τιμές των πτυχίων είναι εξωφρενικές και το επίπεδο των σπουδών ιδιαίτερα χαμηλό. Η ομογένεια αρκετά δύστροπη - αισθάνομαι ότι δεν ανήκω ούτε εδώ, ούτε πίσω. Άλλωστε, οι περισσότεροι ξενιτεμένοι είναι γνωστό ότι διαμένουν στην ίδια τους τη χώρα, την Ελλάδα μας... 
Κι αυτή είναι ίσως μια από τις πιο τραγικές διαπιστώσεις που έχω κάνει έως τώρα στη ζωή μου. Κουράγιο σε όλους μας - λυπάμαι μοναχά που όσοι φύγαμε με την πρώτη ευκαιρία, δεν σταθήκαμε αντάξιοί σας να μείνουμε και να παλέψουμε στο πλάι σας.
Οι νεοφερμένοι Έλληνες μαγεύονται από τη χώρα αυτή και τις παροχές της. Εγώ έχω μαγευτεί μοναχά από τη φυσική ομορφιά της και τους Αβοριγίνες - όλα τα υπόλοιπα είναι εξίσου ψεύτικα και σάπια όπως στην Ελλάδα μας.
Λαδώματα, πολιτικάντηδες, αναλφαβητισμός (το 46% των Αυστραλών είναι αναλφάβητοι), η μισή χώρα παρασιτεί μέσω των επιδομάτων, μαύρη εργασία, πτυχία επί πληρωμή. Αλλά στα Αυστραλέζικα ΜΜΕ (των οποίων το μονοπώλιο έχουν μόνο δύο άτομα σε ολόκληρη την Αυστραλία!) ούτε λόγος για αυτά - είπαμε, μόνο η Ελλάδα μας είναι διεφθαρμένη χώρα. Τελεία και παύλα.
 
Αυτοί που πρώτα-πρώτα εύχονται να πτωχεύσει επίσημα πλέον η Ελλάδα μας και να βγει εκτός ευρώ, είναι αρκετοί εφοπλιστές κι αρκετοί ομογενείς για να μπορέσουν επιτέλους να αγοράσουν σπίτια σε τιμές ευκαιρίας!
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος... το χρήμα, σε όποια χώρα κι αν πάει, σε όποια χώρα κι αν μεγαλώσει, τον κάνει το ίδιο άπληστο. Τις ίδιες αδηφάγες ψυχές έχουν όλοι τους. Ξέρεις, διάβασα το "Πεθαίνω σαν χώρα" του Δημήτρη Δημητριάδη, κι αποκόμισα ότι τελικά πεθαίνουμε ως ανθρώπινο είδος. Είναι ψέματα τα όσα γράφει ο Δημητριάδης για την Ελλάδα μας. Πατώσαμε γενικά, όχι ειδικά. Απλά είναι πολύ της μόδας να βρίσκουμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο και να του προσάπτουμε κατηγορίες, επειδή κατά βάθος δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε το είδωλό μας στον καθρέπτη και να κάνουμε μια αυτοκριτική. 
Το κεφάλι ψηλά και προχωράμε. Δεν σου τα γράφω για να σε καταβάλω. Ήδη το κλίμα των ημερών είναι αρνητικό, δεν θα ήθελα να επιβαρύνω κανέναν. 
Απλώς, νιώθω πως η Ελλάδα μας κι ο Ελληνισμός βάλλονται από παντού, ότι μας γέμισαν τύψεις κι ενοχές, με ένα σύνδρομο Στοκχόλμης σε εθνικό πλέον επίπεδο, το οποίο μας κρατάει καθηλωμένους να φυλάμε το χέρι του Πατέρα-Βιαστή μας. 
Να ξέρετε πως το αμερικάνικο όνειρο δεν είναι απλά ένα άπιαστο όνειρο, αλλά ένα παραμύθι. Το συντηρούν για τους γνωστούς καταναλωτικούς λόγους. 
Σας σκέφτομαι όλους συχνά. Εννοώ τους διαδικτυακούς φίλους. Καμιά φορά λόγω απόστασης και διαφοράς ώρας, αδυνατείς να κρατήσεις επαφή με τα άτομα που θες, κι ένα ιστολόγιο ενός μακρινού, αλλά άγνωστου πολλές φορές φίλου, σου κρατάει συντροφιά τις μικρές ώρες, τότε που η πατρίδα φαντάζει πιο μακριά από ποτέ...

Χάρηκα πάντως που σε γνώρισα.
 
Αν και παιδί ομογενών, με διπλή υπηκοότητα, χαίρομαι που μεγάλωσα στην Ελλάδα μας. Έχω δει πράγματα, έχω ανασάνει τον ίδιο αέρα, έχω περπατήσει στα ίδια μέρη, έχω αγγίξει τα ίδια πράγματα που άγγιξαν οι πρόγονοί μου.
Μα προπαντός, έχω λάβει μια (κλασσική) παιδεία που δεν συγκρίνεται με αυτήν εδώ.

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Μα πολύ απλά για να σου πω ότι σε ζηλεύω. Δεν με έδιωξε η οικονομική κρίση από την Ελλάδα μας. Δυστυχώς, άλλα προσωπικά κι άσχημα γεγονότα με οδήγησαν μακριά από την Πατρίδα μας. Αν είχα πάλι μιαν ευκαιρία, μια ζωή, εκεί θα την περνούσα... με όποιο κόστος. Τι να το κάνεις όταν δεν έχεις ψυχή; Όταν κυκλοφορείς χωρίς πρόσωπο; Ξένος ανάμεσα στους ξένους; Όταν εύχεσαι να κοιμηθείς έναν ύπνο ατελείωτο, για να μη βλέπεις, να μην πονάς, να μη θυμάσαι, μα προπαντός... να μη σκέφτεσαι. 
Και τα δυο είδη ξενιτιάς, εσωτερική κι εξωτερική, πονάνε το ίδιο. Η περηφάνια κι η αξιοπρέπεια δεν χαρίζεται σε κανέναν - όσα χρήματα κι αν αποκτήσεις, αυτά δεν εξαγοράζονται. Κι εμείς ήμασταν πάντα ένας περήφανος κι αξιοπρεπής λαός. Δεν γίνεται να διαπρέπουμε παντού στο εξωτερικό, και στην ίδια μας την χώρα να είμαστε οι χειρότεροι... Δεν μπορώ να το δεχθώ!
 
Συνέχισε να γράφεις, να αφήνεις το στίγμα σου. Να προβληματίζεις και να προβληματίζεσαι, να ενημερώνεις και να μοιράζεσαι με τους άλλους. Όσο λίγο κι αν φαντάζει σ'εσένα, για κάποιον άλλο είναι σίγουρα κάτι σημαντικό. Κι αν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος τον οποίο κατάφερες να αγγίξεις μέσα από τα γραπτά σου, αξίζει να γράφεις γι'αυτόν και τα παιδιά σου... Συνέχισε να γράφεις για την Ελλάδα μας, από την Ελλάδα μας. Να παίρνουμε κι εμείς μια γεύση από την Πατρίδα! Είμαι σίγουρη ότι θα τα ξαναπούμε στο μέλλον. Καλές γιορτές, μα προπαντός μην τους αφήσουμε να μας κλέψουν το χαμόγελο. Σε ευχαριστώ που με έκανες να αποτυπώσω τόσα συναισθήματα και να καταγράψω τόσες σκέψεις σε ένα χαρτί - το είχα ανάγκη.
 
Καλή πατρίδα,
Α.

 (Δεκέμβρης 2012)

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Στο κόκκινο

Της Μαρίας Κανελλάκη
 

photo: Θάνος Τσάκαλος
Όσο διαρκεί ένα φανάρι.
Σε μια κεντρική λεωφόρο.
Πέντε ζητιάνους αριστερά και όλο ευθεία, στο δρόμο με τ’ απλωμένα χέρια.
Ο σύγχρονος χάρτης της πόλης.
Χτες, σήμερα, σίγουρα και αύριο.
Βροχή, λακκούβες, γλίτσα, κίνηση, ραδιόφωνο, ειδήσεις, η συνεδρίαση του γιούρο-γκρουπ, υαλοκαθαριστήρες, θολά τζάμια, σκοτεινά πρόσωπα, τραβηγμένα χειρόφρενα και ακινητοποιημένη διάθεση.

Κόκκινο.
Στο «πήγαινε» του υαλοκαθαριστήρα, διαγράφεται το μουσκεμένο χαρτόνι. «Πεινάω». Έξι γράμματα. Έξι στιλέτα. Να καρφώνουν στο δόξα πατρί.
Θολούρα.
Στο «έλα», διαγράφεται ανθρώπινη ύπαρξη. Νεαρός τυλιγμένος σε αυτοσχέδιο άνορακ, μια σακούλα σκουπιδιών. Δυο μάτια μόνο ξεχωρίζουν. Να γυαλίζουν μέσα στη βροχή, σαν πορσελάνινες μινιατούρες. Και δυο χέρια απλωμένα.Τόσες πιθανότητες να χαμηλώσει ένα τζάμι, όσες να συγκινηθεί ένα παρμπρίζ.
Θολούρα.
Στο επόμενο δρομολόγιο του υαλοκαθαριστήρα, ένα θηριώδες τετρακίνητο δίπλα μου, βρυχάται ανυπόμονο να ξεκινήσει. Δευτερόλεπτα πριν ανάψει το πράσινο, έχει ήδη γκαζώσει θυμωμένα. Ο κυρίαρχος της οδικής μας ζούγκλας! Χιμάει στην υγρή άσφαλτο σηκώνοντας πίδακες νερού τριγύρω του. Πετυχαίνει εντυπωσιακό μπλονζόν στη λακκούβα ακριβώς μπροστά στο φανάρι και… σκοράρει!
Ο νεαρός κεραυνοβολήθηκε. Δεν πρόλαβε να κάνει βήμα. Το νερό θα έφτασε ως το μεδούλι του. Οι ανοιγμένες παλάμες γέμισαν λασπόνερα. Το χαρτόνι έλιωσε. Τα έξι γράμματα γλιστρήσανε στο δρόμο και παρασύρθηκαν απ’ τις ρόδες των αυτοκινήτων.
Στο επόμενο «Πεινάω», το θηρίο μουγκρίζει και πάλι.
Όσο διαρκεί ένα φανάρι… τόσο χρειάζεται για να μετρήσεις το μπόι ενός ανθρώπου.
Κι όσο κρατάει το πηγαινέλα ενός υαλοκαθαριστήρα… τόσο ακριβώς χρειάζεται για να μετρήσεις τη γλίτσα ενός θηρίου.
Τόσο λίγο...
 
(1/12/2012. Εν μέσω κρίσης…)