Η άσφαιρη…

Της Μαρίας Κανελλάκη

 

 

«Δεν θέλω, αλλά ψηφίζω με το πιστόλι στον κρόταφο!...»

 

Δεν θέλω, αλλά θα σας το πω. Με εξωθείτε. Τα εξτένσιον μακραίνουν μόνο τις τρίχες. Όχι το ανάστημα του ανθρώπου. Επίσης, χωρίς να το θέλω, θα σας πω πως οι κρόταφοι που φιλοξενούν πιστόλια, διαθέτουν πρωτίστως συνείδηση και φιλότιμο. Όχι συνθετικές μπούκλες.

 

 

 

 

Με χιλιάδες πλέον κροτάφους πυροβολημένους στ’ αλήθεια, κι άλλους τόσους λαιμούς σπασμένους απ’ τις αγχόνες που στήνετε σ’ όλη την επικράτεια, το λυρικό παραλήρημα (τύπου: "Αμάρτησα για το παιδί μου") που ερμηνεύτηκε με φωσκολική μαεστρία, είναι άτοπο, άνανδρο, ανιστόρητο και ανακόλουθο. Και ανόητο.

 

Επειδή η χώρα καταρρέει και μόνο δακρύβρεχτες δηλώσεις δεν έχει ανάγκη τούτες τις ώρες, περιοριστείτε  σας  παρακαλώ στον ελαιοχρωματισμό –και όχι πυροβολισμό- των κροτάφων σας, στην επιμήκυνση της χαίτης σας και στο πιστολάκι του κομμωτηρίου. Και να είστε πεπεισμένη ότι η Χώρα σας:

 

 

 

 

 

 

Δεν θέλουμε άλλες θυσίες. Και μόνο η «μεγαλειώδης φράση» σας, αρκεί για να απαλύνει και να ανακουφίσει  τον πόνο και την απόγνωση του συνταξιούχου, του άνεργου, του απολυμένου, του άστεγου, του απελπισμένου, του απεγνωσμένου γονιού και του αυριανού αυτόχειρα.

 

 

 

 

 

Γιατί τελικά, το πολιτικό ανάστημα δεν είναι θέμα τακουνιού αλλά τσαγανού.

Και για όσους έχουν επιλέξει να είναι θάμνοι, θάμνοι θα μείνουν ισοβίως.

Όσες μπούκλες και να προσθέσετε, πλάτανος δεν θα γίνετε ποτέ…