Μεγάλε!...

Της Μαρίας Κανελλάκη

 

 

Θα στα πω γρήγορα.  Δεν προλαβαίνω πάλι. Ξέρεις... Δουλειές και προβλήματα. Δηλαδή, και να μη θέλεις να ξέρεις, στα δίνουμε σε εισπνεόμενα.  Πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Στο σχολείο, στο σπίτι, στην πλατεία, στο δρόμο, στο προαύλιο, στο δωμάτιό σου, στον αέρα που αναπνέεις. 

Θα μου πεις: «Τώρα σε πήρε ο πόνος; Λίγες μέρες πριν τις εξετάσεις»;  Και θα έχεις απόλυτο δίκιο.

Και θα σου πω με βαρύγδουπο ύφος: «Μα τώρα είναι η πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής σου»! Και θα είναι το απόλυτο ψέμμα.

Κι ύστερα θα μου πεις έξαλλος: «Θ’ αποφασίσω μόνος μου για τις σχολές που θα βάλω στο μηχανογραφικό!...»

Κι εγώ θα σε πυροβολήσω με το τεντωμένο μου δάχτυλο: «Ξέχνα το! Είσαι πολύ μικρός για να πάρεις τέτοιες αποφάσεις!»

Κι εσύ θα με κολήσεις στον τοίχο αλύπητα: «Ρε Μάνα, μου έχεις γανώσει το κέρατο ότι μεγάλωσα πια!!!...  Να είμαι ο εαυτός μου και να μην επηρεάζομαι από κανέναν... Να έχω  τη δική μου άποψη, να βάζω μόνος μου  στόχους  και να υποστηρίζω πάντα τις επιλογές μου! Τώρα, μίκρυνα πάλι;;;».

Χτύπημα νοκ-άουτ! Απ’ τη μια σε καμαρώνω κι απ’ την άλλη θυμώνω γιατί μου αντιστέκεσαι.

Θ’ αποφύγω την απάντηση, στύβοντας πορτοκάλια. Ένα ποτήρι φρέσκιας πορτοκαλάδας με βοηθάει χρόνια τώρα,  να ξεφεύγω απ’ το στενό μαρκάρισμα που μου κάνεις. Εκτονώνει το θυμό μου και συντηρεί την πατίνα της ψευδαίσθησής  μου. Πως τάχα ένα ποτήρι πορτοκαλάδα, μου δίνει το δικαίωμα να εισβάλλω στη ζωή σου. Να μη βαράω την πόρτα, περιμένοντας να μου ανοίξεις. Να μπουκάρω και να κάνω εφόδους,  όπως η αντιτρομοκρατική σε μια γιάφκα.

Θα σε βάλω απέναντι στη λάμπα και θα πάρω το ύφος του Αστυνόμου Χαρίτου. Η αρχική τακτική ενός καλού ανακριτή, είναι το πλησίασμα. Κάθε μάνα που σέβεται το ρόλο της, το γνωρίζει καλά. Ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε υπόγειο της ΓΑΔΑ, προσποίηση χαμόγελου και ερωτήσεις σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο:

Λοιπόν, λέγε:

«Πώς θα συμπληρώσουμε το μηχανογραφικό;»

«Πώς θα επιλέξουμε σχολές;»

«Ποιες σχολές θα επιλέξουμε;»

«Σε ποια περιοχή;»

«Τι επαγγελματική αποκατάσταση έχουν οι σχολές που θέλεις εσύ;»

«Πώς θα διαχειριστούμε το άγχος των εξετάσεων;»

Και θα τελειώσω με τη χαριστική βολή:

«Εννοείται ότι αν αποτύχεις στις εξετάσεις, χρεώνεται σε σένα».

«Αν η σχολή που επιμένεις να πας, δεν έχει επαγγελματική αποκατάσταση και καλές αμοιβές,  επίσης χρεώνεται σε σένα».

«Αν η σχολή που επιμένω να πας, δεν σου αρέσει αλλά πας με το ζόρι, επίσης χρεώνεται σε σένα. Γιατί δεν επέμενες να μη πας, αλλά πήγες μόνο και μόνο για να μου κάνεις το κέφι!»

«Αν αποτύχεις γενικότερα στη ζωή σου, θα φταίνε οι λάθος επιλογές που έκανες».

«Αν κάνεις λάθος επιλογές, αυτό θα γίνει γιατί δεν ακούς τις συμβουλές που σου δίνω και κάνεις ότι σου καπνίσει!».

«Τώρα που το θυμήθηκα... Καπνίζεις; Βρήκα μια γόπα στον κήπο, κάτω ακριβώς απ’ το παράθυρό σου!»

Μεγάλε!

Μπορείς να με στείλεις... αδιάβαστη;

Μπορείς να διακρίνεις στα λόγια μου την αγωνία, την ανασφάλεια και τις ενοχές μου;

Πέταξέ τα μακριά.

Βαρίδια θα σου είναι μια ζωή.

Και φυλάξου! Απ’ όσους δηλώνουν γνώστες και πρόθυμοι να συμπληρώσουν το μηχανογραφικό της ζωής ΣΟΥ.

Εμού συμπεριλαμβανομένης.

Τα όνειρα είναι δικά σου.

Όπως και τα λάθη που θα κάνεις.

Εγώ θα είμαι πλάι σου, να ...στύβω πορτοκαλάδες.

Να σε στηρίζουν και να σε δυναμώνουν στις εξετάσεις.

Σ’ αυτές, και σ’ όλες τις άλλες που θα έρθουν στη ζωή σου.