Μια βόλτα;

Της 'Ελενας Λουκοπούλου

 

Σήμερα η μέρα έχει ταξιδάκι.

Ένα μέρος ονειρικό, μαγικό που έχει δεθεί με τις καλύτερες και πιο ξέγνοιαστες στιγμές της ζωής μου.

Ακροναυπλία!

Ένα μαγικό μέρος μέσα στην πόλη του Ναυπλίου!

Ένα μικρό κομμάτι γης που προσπαθεί να κόψει την θάλασσα στη μέση.

 

                                 

Κομμένο από τον κόσμο μακρινό αλλά και τόσο κοντινό!

Δεν ξέρω τι να σας πω άλλο για πρόλογο πρέπει να το νιώσετε, ελπίζω να καταφέρω να σας μεταφέρω κάτι από αυτό που νιώθω όταν το διαβαίνω.

Ξεκινάει από την Αρβανιτιά, μια καταπληκτική παραλία υπό το φως του Παλαμηδίου, αυτού του επιβλητικού τεράστιου όγκου, με τη βαριά ιστορία, που τη νιώθεις μόνο που τον κοιτάς.

Αυτή η βαριά ιστορία ίσως έχει στοιχειώσει και αυτό το μέρος και αισθάνεσαι περίεργα όταν κάνεις αυτή τη βόλτα.

Η παραλία με βότσαλο ψιλό και καταγάλανα νερά!

Είναι μικρή και απότομη και νομίζεις ότι έχει φτιαχτεί μόνο για σένα.

Νομίζεις ότι την έχει καλύψει ένα φυσικό παραβάν για να κάνεις ανενόχλητος το μπάνιο σου.

Ξεκινάει λοιπόν ο περίπατος  παράλληλα στη θάλασσα με μία διάθεση να κάνεις μια παραθαλάσσια βόλτα σαν όλες τις άλλες που έχεις κάνει.

Αμ δε!

Όσο προχωράς, έχεις μια περίεργη αίσθηση, νομίζεις ότι έχεις μπει σε κάποια άλλη εποχή πολύ μακριά από όλα και έκλεισε και η πόρτα πίσω σου.

Μη φοβάστε! Μαζί θα περπατήσουμε!

Περπατάς και νομίζεις  ότι θα εμφανιστεί μπροστά σου ξαφνικά κάποιος φουστανελάς με τουφέκι για να τον βοηθήσεις να κρυφτεί από τους Τούρκους που τον κυνηγάνε.                                      

Προχωράς όλο υποψία, ο δρόμος σε πάει μόνος του και νιώθεις μια περίεργη ταραχή σαν κάτι απόκοσμο να σε περιβάλλει.

Οι χτύποι της καρδιάς σου για ένα περίεργο λόγο ανεβαίνουν πολύ.

Κοιτάς από τη μια μεριά, ο ψηλός επιβλητικός βράχος και από την άλλη το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, τόσο καθαρό σαν καθρέφτης, και μέσα διακρίνεις τις μάχες που γίνονταν στο Παλαμήδι και μια ανατριχίλα κυριεύει  όλο σου το κορμί.

Θα πέσει ο βράχος να με πλακώσει, θα πέσω στη θάλασσα να πνιγώ, τι;

Όλο το μέρος σε τυλίγει και  νιώθεις κομμάτι του, σαν να σε τράβηξε ξαφνικά κάποιος με δύναμη σε άλλη εποχή.

Δεν είσαι σίγουρη αν θέλεις να συνεχίσεις, αλλά το κορμί σου, τα πόδια σου, σε τραβάνε μπροστά, σαν να μην μπορείς να τα ορίσεις.

Καθώς περπατάς βλέπεις μια τρύπα στον βράχο σαν να την έχουν σκαλίσει άνθρωποι με τα χέρια τους, όπως οι κατασκευές που κάνουν τα παιδιά στην άμμο.

 

                             

Περνάς από κάτω και νιώθεις λες και πέρασες σε άλλη διάσταση.

Προχωράς σιγά σιγά μην και χάσεις καμιά εικόνα, ένα πέταγμα, ένα κύμα και  όσο προχωράς νιώθεις να αιωρείσαι πάνω από τη θάλασσα, δεν βλέπεις τα πόδια σου και το έδαφος καθόλου, απλά με κάποιο τρόπο προχωράς!

Οι αισθήσεις σου όλες στο κόκκινο. Τρέμεις και σου φαίνεται περίεργο γιατί είναι καλοκαίρι και έχει 30 βαθμούς.

Και ξαφνικά κάτι σου τραβάει την προσοχή.

'Ενα άσπρο κάτασπρο στίγμα πάνω στον βράχο από τα δεξιά σου.

Υπάρχει κάτι εκεί ή βλέπεις οράματα ξαφνικά σε αυτό τον περίεργο κόσμο που βρέθηκες.

Κι όμως, κάτι υπάρχει εκεί!

 

 

Καλέ, που βρέθηκε αυτό ξαφνικά;

Ποιος το έφτιαξε ή μήπως σκαρφάλωσε μόνο του εκεί πάνω.

Πρέπει να ανέβεις  οπωσδήποτε, σκέφτεσαι!

Βέβαια είσαι λίγο κουρασμένη δεν ξέρεις  αν τα πόδια σου θα αντέξουν και τι θα συναντήσεις εκεί πάνω!

Το σκέφτεσαι το ξανασκέφτεσαι και τελικά νιώθεις κάτι να σε σπρώχνει, μια περίεργη ώθηση.

Αρχίζεις  να ανεβαίνεις και νιώθεις σαν να πετάς όλο και πιο ψηλά, κάθε σκαλί και ένα πέταγμα πιο πάνω.

Δε νιώθεις τα πόδια σου!

Φτάνεις στην κορυφή και ξεχνάς τι έκανες εκεί κάτω, πώς έφτασες εδώ, αν είναι κάποιος δίπλα σου.

Απλά πετάς και κοιτάς σαν τη χαζή γύρω σου!

Το βλέμμα δεν έχει κανένα εμπόδιο, αφήνεσαι.

Ο βράχος πίσω σου σε έχει τυλίξει, αλλά το μπλε του ουρανού και το μπλε της θάλασσας δεν σου αφήνουν  περιθώρια να κοιτάξεις αλλού.

Πετάς!

Πώς είναι δυνατόν! Πετάς!!

Ανατριχίλα και καμία διάθεση να κατέβεις, ποιος άνθρωπος θα αισθανόταν ότι πετάει και θα ξανακατέβαινε στη γη, αλλά πρέπει να συνεχίσεις να δεις πού θα οδηγήσει όλη αυτή η απόκοσμη διαδρομή.

Προχωράς και η ομορφιά πετάγεται μπροστά σου από παντού, στα πιο απίθανα σημεία.

                                                         

'Ενας είναι ο δρόμος και κάπου μαγικά οδηγεί!

 

                                                   

Ξαφνικά, ενώ έχεις φύγει από αυτόν τον κόσμο και ταξιδεύεις σε άλλους κόσμους, σε άλλες εποχές, ακούς φωνές και γέλια παιδιών και μετά από μια μεγάλη στροφή, βλέπεις μπροστά σου ένα μικρό φυσικό λιμανάκι που κόσμος κάνει μπάνιο, κάποιοι τρώνε σε μια μικρή ταβερνούλα και άλλοι ετοιμάζονται να μπουν στον κόσμο που μόλις πέρασες.

 

                                

Και μένεις να κοιτάς με απορία πώς βρέθηκες ξαφνικά ανάμεσα σε κόσμο, πίσω στον κόσμο στο σήμερα.

'Ησουν κάπου αλλού πριν λίγο, πολύ μακριά αιώνες και χιλιόμετρα πίσω κάπου που τα πόδια σου δεν τα ένιωθες, που ο φόβος και το άγνωστο ήταν παρέα σου και τώρα τι;

Κάποιος κατάλαβε ότι έχεις ξεφύγει από το σήμερα, ότι μπαίνεις σε παράξενα απαγορευμένα μονοπάτια και σου κόβει τη φόρα.

Κάποιος ζήλεψε;

Δεν θα βγεις σε μία μαγική πόλη σε άλλη εποχή με μάγους και νεράιδες;

Το έζησες πραγματικά ή χάζεψες από τη ζέστη και την κούραση;

Να προχωρήσεις μπροστά ή να ξαναπάς πίσω;

Θα το αντέξεις πάλι για δεύτερη συνεχόμενη φορά ή θα καταλάβεις ότι όλα αυτά ήταν της φαντασίας σου;

Η παραλία μπροστά  σου είναι η πιο μεγάλη λύτρωση εκείνη τη στιγμή, μια βουτιά και καθαρίζει το μυαλό αμέσως.

Μόλις βγεις από το νερό θα τα ξεχάσεις όλα και θα συνεχίσεις την μέρα σου.

Θα συνεχίσεις ή….

ΥΓ. Η γωνιά αυτή του κόσμου έχει μια επιρροή επάνω σου, που δεν ξέρεις αν είναι καλή ή αν κάποιος παίζει με το μυαλό σου.

Μπορεί και να είμαι υπερβολική... Μια επίσκεψη όμως θα σας πείσει.

Συμβουλή: Μην πάτε με παρέα αυτή τη βόλτα, αλλά μόνοι σας.

Νομίζω ότι βγάζει στον καθένα αυτό που έχει μέσα του.

Ελπίζω να την απολαύσετε!