Βραχυκύκλωμα

Της Μαρίας Κανελλάκη

 



 

Τη στιγμή που ένας άνθρωπος πέταξε απ’ την ταράτσα του ψηλού κτιρίου, ακούστηκε το πρώτο τιτίβισμα της άνοιξης που πέρασε. Ένα χελιδόνι έκανε αεροδυναμική βουτιά στο κενό, σα να ήθελε ν’ αρπάξει στον αέρα το ανθρώπινο σώμα. Να το στηρίξει στο δυνατό ράμφος του και να το επαναφέρει στα σκουριασμένα κάγκελα μιας άθλιας ταράτσας. Σε κάποια μεγαλούπολη, με ατέλειωτες εκτάσεις από γκρίζα κουτιά (τι παράξενες φωλιές!) και στρατιές ανθρώπων που περπατάνε σκυφτοί. «Ο μικρός πάλι ταρζανιές κάνει!... Τι θα κάνουμε μ’ αυτό το πουλί, μου λες;», προβληματισμένο τιτίβισμα του μπαμπά στη χελιδόνα του, που πετάριζαν παραπίσω.

Ο «μικρός» έσυρε απαλά την ουρά του πάνω απ’ το ακίνητο σώμα και τίναξε με θόρυβο τα –πρόωρα για την ηλικία του- ανεπτυγμένα φτερά του. Στην άσφαλτο πετάχτηκαν σταγόνες αίμα, ανακατεμένες με υπολείμματα άμμου και θαλασσινής αρμύρας. Πλησίασε στο ξέπνοο πρόσωπο. Έκανε μιαν απότομη κίνηση, σα να άρπαξε στον αέρα μια πεταλούδα, μια ψυχή, ή τις τελευταίες ανάσες του άγνωστου αυτόχειρα και διακτινίστηκε με ουρανομήκη φτερουγίσματα. Κανείς απ’ τους περαστικούς που ούρλιαζαν πανικόβλητοι, δεν παρατήρησε ένα ζευγάρι υγρά μάτια να γυαλίζουν σαν πανάκριβες πορσελάνινες μινιατούρες.

«Καλό παιδί, αλλά ιδιόρρυθμο!...», είπε με στόμφο η κυρία του διπλανού κουτιού. Μαζί της συμφώνησαν σύσσωμοι οι γείτονες, κούνησαν δυο φορές το κεφάλι προς τα κάτω και απομακρύνθηκαν σκυφτοί. Ένα σεντόνι σκέπασε τη μάζα που πριν λίγο, ήταν ένας όμορφος και στητός νεαρός άντρας. Η πόρτα ενός ασθενοφόρου έκλεισε στριγγλίζοντας. Το αχνιστό αίμα σχημάτισε ένα οφιοειδές ρυάκι, μέχρι που το πήραν σβάρνα οι ρόδες των αυτοκινήτων κι έγινε πορφυρή δαντέλα στην άσφαλτο. Οι κουρτίνες κλείσανε στα γύρω κουτιά και όλοι ξαναγύρισαν στη ρουτίνα της μέρας.

«Καλό πτηνό αλλά έχει μια σπάνια αρρώστια...» ήταν η διάγνωση του πελεκάνου, που φημιζόταν για τα γιατροσόφια και τις συμβουλές του. «…Νόσο των ανθρώπων τη λένε και θέλει συχνά πρωτεϊνικά γεύματα και όχι έντονες συγκινήσεις. Ο μικρός επηρεάζεται απ’ τα γήινα μαγνητικά πεδία και ταυτίζεται με τα συμπαθή δίποδα. Ευτυχώς, έχει ακριβέστατο προσανατολισμό και η ηλιακή του πυξίδα λειτουργεί στην εντέλεια».

Είχε ένα κατάμαυρο τρίχωμα, γυαλιστερό σαν ατόφιο μετάξι, με ολόλευκες βούλες στο λαιμό του, που από μακριά μοιάζανε σειρά μαργαριτάρια απ’ τις νότιες θάλασσες. Απ’ τα πρώτα του πετάγματα, φάνηκε πόσο δυναμικό και ατρόμητο ήταν. Διήνυσε εκατοντάδες χιλιόμετρα, πέταξε κόντρα σε μανιασμένες ανεμοθύελλες, αναμετρήθηκε με φουρτουνιασμένες θάλασσες και πάλεψε με αρπαχτικά πουλιά. Η μοναδική στιγμή που ρίγησε από φόβο, ήταν όταν βρέθηκε ανάμεσα στις εκτυφλωτικές λάμψεις απ’ τους πολέμους των ανθρώπων. Λύγισε όταν αντίκρισε ποτάμια αίματος και δάκρυσε στις οιμωγές των μανάδων πλάι στα κουφάρια των παιδιών τους.

Ένα χρόνο μετά, σε μια δύσκολη ανεμοπορία στη θάλασσα, η μάνα του τον αποχαιρέτησε. Δεν είχε υπολογίσει σωστά την απόσταση ως το επόμενο ξερονήσι και εξαντλήθηκε απ’ το αδιάκοπο πέταγμα. Πριν πέσει στα αγριεμένα κύματα και γίνει το γεύμα ενός περαστικού γλάρου, φώναξε με όση δύναμη της είχε απομείνει: «Να κοιτάς πάντα μπροστά! Δεν έχει σημασία αν πέφτεις, αλλά αν ξανασηκώνεσαι και συνεχίζεις το ταξίδι σου! Αλλιώς, παραμονεύουν τριγύρω όρνια να σε κατασπαράξουν!..». Η τιτιβιστή κραυγή έκανε γκελ πάνω στο νερό κι ακούστηκε ταυτόχρονα σ’ ένα κουτί, στο κέντρο μιας μεγαλούπολης. «Πφφ… τελικά όλες οι μανάδες τα ίδια λέτε!...» ψιθύρισε σαρκάζοντας, για να ξορκίσει τη θλίψη του.

Χρησιμοποιώντας τη βιολογική του πυξίδα και κάνοντας θεαματικά βολ πλανέ στα ρεύματα του αέρα, βρέθηκε στο δέκτη του δεύτερου μηνύματος, που οι χελιδονο-συχνότητές του εντόπισαν. Μελαχρινό παλικαράκι  αν ήταν χελιδόνι θα ήταν συνομήλικοι. Βυζαντινή μορφή. Γρανιτένια μάτια με ίριδες από φώσφορο, βλέφαρα παχιά σαν ατσαλόσυρμα, χέρια δυνατά και καλοζυγισμένα που θα πέταγαν ως τους εφτά ουρανούς και δέρμα να στραφταλίζει σαν φίλντισι. Το περπάτημα του πάνω στο χώμα, σαν τα πρώτα φτερουγίσματα νεοσσού πριν φύγει ψηλά, για τις ουράνιες πύλες.

Δεν χρειάστηκαν συστάσεις. Τα τιτιβίσματα λίγο διαφέρουν απ’ την ανθρώπινη λαλιά, για όσους κατέχουν τη γλώσσα της φύσης. Πόνος ίδιος. Δυο μάνες. Που χάθηκαν ταυτόχρονα, πριν λίγα λεπτά. Αφήνοντας κοινή παρακαταθήκη. «Θα μου λείψει το γάλα της, η μυρωδιά… η αγκαλιά της… Πέρυσι χάσαμε τον πατέρα και τον αδερφό μου. Ο ένας από καρδιά, ο άλλος από ντροπή που δεν έβρισκε δουλειά να μας ταΐσει. Τη μέρα που σταμάτησα το σχολείο για να ψάξω κι εγώ για κανένα μεροκάματο, ανέβηκε στην ταράτσα και πέταξε μακριά μας… Να, από κει…». 

«Κι αν σου πω πως ήμουν κι εγώ μαζί του… και πετάξαμε παρέα ως τις πιο ψηλές χελιδονοφωλιές, εκεί που έχει τόση ησυχία ώστε ακούγεται μέχρι και το άνθισμα του τριαντάφυλλου, εκεί που τα ρολόγια μετράνε μόνο τις ψυχές που είναι πολύτιμες και ατόφιες και δίνουν εντολή σ’ ένα γέρο κούκο ν’ ανοίξει διάπλατα τις σμαραγδένιες πόρτες του παραδείσου για να τις κλείσουν μέσα για πάντα; Τι έχεις να πεις;»

«Ότι πετάς στα σύννεφα!..».                                                                                                     
«Μέσα έπεσες Μεγάλε!...». 
«Θα με μάθεις να πετάω;» 
«Θέλεις;»
Δεν πρόλαβε να απαντήσει. Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να υποψιάζεται πως ο ορίζοντας ξεκινάει πέρα απ’ το σύνορο του αμφιβληστροειδή του, συντελείται το βραχυκύκλωμα. Συνωμοσία της πιο ισχυρής επαναστατικής οργάνωσης. Της φύσης. Σμήνη χελιδονιών απογειώνονται ταυτόχρονα ψηλά, σαν μια αόρατη δύναμη να τινάζει δυνατά ένα πολυκαιρισμένο σεντόνι. Ένα μελαχρινό παλικάρι με φτερά ανοιχτά, σύγχρονος Χριστός πάνω στο σταυρό του, ωθείται απ’ τον δυνατό αέρα και απογειώνεται. Άγριο πουλί που κοιτάει τον ήλιο κατάματα μέχρι να τον τυφλώσει. Ανάσταση. Έλευση. Σπόρος που φυτρώνει σε μια μήτρα και πολλαπλασιάζεται. «Ναι, μπορείς να πετάξεις ρε Μεγάλε!». Έκτακτη είδηση στα κανάλια του ουρανού και της θάλασσας. Απ’ τους γυπαετούς ως τις μέδουσες κι απ’ τα λιοντάρια ως τους ανθρώπους των κουτιών. Πέφτουν οι ασφάλειες! Σκοτάδι! Η οργή που βρίσκει μονοπάτια διαφυγής, το άδικο που μαζεύεται σε μαύρα σύννεφα, ένας Δίας που ακονίζει τους κεραυνούς του και μια λυτρωτική βροχή που δεν δείχνει έλεος σε κιβωτούς, ούτε αναγνωρίζει επίγειους αυτοκράτορες. Ουρανοί καταρράκτες. Εξιλέωση. Τιμωρία. Δικαίωση.

Στις σελίδες της μελλοντικής ιστορίας, θα αναφερθεί σαν το τέλος του βιομηχανικού κόσμου. Στη σύγχρονη μυθολογία ωστόσο, θα υπάρχει ο θρύλος ενός χελιδονιού που ήταν συλλέκτης αδικοχαμένων ψυχών. Τις μάζευε σε ασημένιες κλωστές και τις μετέφερε σε μια ουράνια κρύπτη που τη φύλαγαν Κένταυροι και Νεράιδες. Όταν πέθανε, οι ψυχές δακρύσανε, γίνανε ασημένια βροχή και πέφτοντας στη γη, λιώσανε διαμιάς τους άψυχους, μεταλλικούς ανθρώπους.