Ένα βότσαλο στη λίμνη

Της Μαρίας Κανελλάκη

 

 

Περίμενα να περάσει η αψάδα της στιγμής. Να’ρθει να καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός και μετά να κλείσω ταμείο. Με την καρδιά αντίκρυ στη λογική μου. Να αποκωδικοποιήσω αυτά που με συνεπήραν πριν λίγες μέρες. Στη διάρκεια μιας αναπάντεχης συνάντησης, με τα πιο αναπάντεχα άτομα, σ’ έναν αναπάντεχα φιλόξενο χώρο.  Κι αυτό το επίθετο, σφηνωνόταν σα πρόθεμα σ’ όλους τους μπακαλίστικους υπολογισμούς που πάσχιζε να κάνει η λογική. «Αναπάντεχα»… Ωραίοι άνθρωποι!

Εν μέσω απύθμενης ύφεσης συναισθημάτων και επικοινωνίας και σε εποχές που επιβάλλουν μόνο πένθος και οιμωγές, πέντε γυναίκες στολιστήκανε χαμόγελα και ξεγλυστρίσανε με θράσος απ’ τα περιφρουρούμενα.  Κυριακάτικο ραντεβού σε μια πλακόστρωτη πλατεία στο κέντρο της πόλης. Κι ας μην τις είχα δει ποτέ, τις ξεχώρισα αμέσως από μακριά. Έγχρωμες σιλουέτες σ’ ένα ασπρόμαυρο φόντο.  Α… ναι, αυτές είναι! Κι είναι κι αυτή η υπερκόσμια στιγμή,  που λες πως την ξέρεις, την έχεις  ξαναζήσει ή έπρεπε να τη ζήσεις. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο. Που θέλει χρόνο και γνώση για να φτάσει απ’ τις ατραπούς της ψυχής, στο συνειδητό.

Ακολούθησαν τα διεκπεραιωτικά. Συστάσεις, συγκίνηση, αγκαλιές. Γγνώριμες υπάρξεις σε άγνωστα πρόσωπα. Η στιγμιαία αύρα που κυκλώνει το ανθρώπινο σώμα απέναντί σου, που το μετατρέπει σε πομπό θετικής ενέργειας κι εσύ αφήνεσαι και το απολαμβάνεις ηδονικά. Ούτε που θυμάμαι πώς βρεθήκαμε σ’ ένα ιστορικό καφενείο στα στενά της Πλάκας. Είχα ήδη παραδοθεί στη μαγεία των στιγμών.

Έχοντας ως κοινή συνιστώσα την παρουσία μας στη μπλογκόσφαιρα, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά και στήσαμε ένα αυτοσχέδιο εργαστήρι κατασκευής συναισθημάτων. Ανταλλάξαμε, νιώσαμε, συγκινηθήκαμε και κοινωνήσαμε την ευλογία της ανθρώπινης επαφής. Κι αυτά που δεν ειπώθηκαν με λόγια, αλλά με ματιές και χειρονομίες, τα κάναμε πακέτο και τα πήραμε μαζί μας. Να μας συντροφεύουν στην αγριάδα  της καθημερινότητάς μας.

Ένα βότσαλο έπεσε με δύναμη στα λιμνάζοντα νερά μας. Δημιούργησε μικρές δίνες  και πέντε ομόκεντρους κύκλους. Για να μας θυμίσει πως η ζωή θέλει αναταράξεις και ανυπακοή στην ακινησία. Γύρισα σπίτι αργά. Με μια πέτρα στη τσάντα μου, ένα χειροποίητο κόσμημα που μου χάρισε η θηλυκή εκδοχή ενός σύγχρονου «Αυτοκράτορα», ένα κομμάτι Πάστας-Φλώρας και  μια γερή δόση αισιοδοξίας που ξέκλεψα στα μουλωχτά, απ’ το βλέμμα της Κριστίν. Να έχω να πορεύομαι στα ζόρια μου…

Ως την επόμενη «κοπάνα» μας.  Που θα ξαναπάμε για βότσαλα…