Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Φως

Της Φωτεινής Μπούρου


photo: Θάνος Τσάκαλος
Σε στιγμές που υπάρχει το απόλυτο σκοτάδι, εκεί που νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο, πως χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, βρίσκεται ένας άνθρωπος να σου χαρίσει το φως του.

Είναι σαν μια ώθηση να πας παρακάτω, να ξεπεράσεις όλα τα προβλήματα, να διώξεις αυτό το μαύρο που σε εμποδίζει να δεις τη ζωή. Ένα φως ικανό να σου χαρίσει γέλιο, ζωντάνια και αισιοδοξία, αφήνοντας στην άκρη τα προβλήματα. ‘Ένα φως που το έχεις τόσο πολύ ανάγκη και έρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή.
Όμως, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ο ίδιος άνθρωπος που σου έχει δώσει το φως του σε μια δύσκολη στιγμή για σένα, μπορεί να σου το πάρει πάλι πίσω. Κι αν ήταν η μόνη σου ελπίδα αυτό το φως, φτάνεις πάλι στο μηδέν, πάλι στο απόλυτο σκοτάδι.
Δυστυχώς, έτσι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Όσο και να θες, δεν μπορείς να τους εμπιστευθείς. Ελάχιστοι άνθρωποι είναι άξιοι εμπιστοσύνης.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να βασίζεσαι σε προσωρινά φώτα, φώτα  που τρεμοπαίζουν, όπως είναι το φως ενός κεριού. Σίγουρα είναι πολύ χρήσιμα και αναγκαία, αλλά κάποια στιγμή αυτά τα φώτα που σου χάρισαν το χαμόγελο, μπορεί να χαθούν και να σε βυθίσουν πάλι στο σκοτάδι.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ο καθένας χρειάζεται το δικό του φως. Μόνο αυτό μπορεί να εμπιστευθεί. Κάπου υπάρχει σίγουρα. Απλώς χρειάζεται λίγο ψάξιμο παραπάνω. Μπορεί να βρίσκεται σε μια μουσική μελωδία, σε μια αγαπημένη ταινία, σε μια βόλτα στην παραλία, στη ζεστασιά της οικογένειας ή στην αγκαλιά ενός καλού φίλου. 
Είναι κάποια φώτα που ευτυχώς διαρκούν για πάντα και πάντα θα είναι δίπλα μας  να μας φωτίζουν ό,τι και αν συμβεί. Εκεί είναι και το κλειδί της ευτυχίας.

Καλή αναζήτηση.

ΥΓ. Αφιερωμένο στους ανθρώπους που μόνιμα φωτίζουν τη ζωή μου, τόσο στις εύκολες όσο και στις δύσκολες στιγμές.

15 σχόλια:

  1. Λέω, συχνά, πως σε μια δύσκολη μέρα ή σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μας, υπάρχει πάντα κάπου κρυμμένη μια φωτεινή στιγμή.
    Αρκεί να έχουμε τις κεραίες μας τεντωμένες, ώστε να την εντοπίσουμε εγκαίρως και να την σύρουμε έξω από την κρυψώνα της.
    Ας μην προσπερνάμε τα μικρά "θαύματα" δίπλα μας, κοιτάζοντας συνεχώς ψηλά...

    Όσο για τους ανθρώπους που πήραν πίσω το "φως" που μας έδωσαν, αυτό το φως δεν ήταν ποτέ αληθινό, αλλά θαμπό και κάλπικο, οπότε δεν αξίζει να στενοχωριόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θυμάμαι Κωνσταντίνα μου και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Αυτές οι κρυμμένες φωτεινές στιγμές είναι που μας βοηθούν να ξαναβάλουμε χρώμα στη ζωή μας. Για να ψάξουμε να τις βρούμε...

      Υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις, δυστυχώς. Ευτυχώς, όμως, κάποια στιγμή αυτό το φως σβήνει και τελικά βλέπεις καλύτερα. Όμως, υπάρχουν και κάποια φώτα προσωρινά ίσα για να σου δώσουν την ώθηση που χρειάζεσαι για να βρεις ξανά το δικό σου φως...

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Μαρία μου!!

    Δυστυχώς στην ζωή αυτή οι λύκοι είναι πολλοί και οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ λιγότεροι γι αυτό δύσκολα ανακαλύπτονται.
    Πρέπει να είμαστε δίπλα στα φώτα που διαρκούν για πάντα και που θα μας φωτίζουν ό,τι και αν συμβεί.
    Τα φιλιά μου και μια υπέροχη μέρα σου εύχομαι να έχεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Δήμητρα.
      Πολλοί λύκοι... λιγότεροι άνθρωποι... όμως σε αυτή τη κοινωνία θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε, δυστυχώς. Επομένως, ας είμαστε δίπλα στα φώτα που μας φωτίζουν μόνιμα και ας τα φωτίζουμε και εμείς με τη σειρά μας. Αυτό το φως θα πρέπει να είναι αμοιβαίο. Αλλιώς κάποια στιγμή θα χαθεί.

      Διαγραφή
  3. Φωτεινή καλημέρα.
    Να σου πω ότι αν δεν αφήσεις εσύ να σου πάρουν το φως σου δεν πρόκειται να στο πάρει κανείς!
    Τα πάντα εξαρτώνται από εμάς.
    Εσύ είσαι πολύ τρυφερός άνθρωπος αλλά να θυμάσαι ότι τη δύναμη και το φως που έχουμε μέσα μας δεν τα χάνουμε ποτέ όσο και να προσπαθήσουν κάποιοι.
    Το κεφάλι ψηλά και όλα τα καλά είναι μπροστά.
    Φιλιά πολλά γλυκό κορίτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανείς δε μπορεί να πάρει το φως μας. Απλά όταν έρχονται όλα μαζεμένα μπορεί να το χάσουμε εμείς οι ίδιοι, όχι όμως και να χαθεί. Επομένως, απλά πρέπει να το ξαναβρούμε. Στο χέρι μας είναι!
      Θετική ενέργεια Έλενα!

      Διαγραφή
  4. Φωτεινούλα μου, βασίσου στο δικό σου ΦΩΣ (είπαμε... τα ονόματα δεν δίνονται τυχαία!), στα δικά σου πόδια, στις δικές σου αντοχές και απόλαυσε τις ματαιώσεις και τις αποτυχίες σου. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, όλα εναλάσσονται στο χρόνο και οι άνθρωποι είναι τα μια αιμοβόρικα θηρία. Από αρνιά μπορεί να γίνουν ύαινες και να σε κατασπαράξουν.
    Αυτά, με πολλή αγάπη και εύχομαι να φτάσεις κάποτε να γίνεις εσύ το "φως" για έναν άνθρωπο που θα το έχει ανάγκη. Το να μην ξεχνάμε το παρελθόν μας και τους ανθρώπους που μας στήριξαν, για μένα είναι η ύψιστη αρετή.

    Καλές αναζητήσεις και μη μασάς ρε Φωτεινή (χάσιμο χρόνου είναι... )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σοφά τα λόγια σου Μαρία, πραγματικά. Αυτά ανακάλυψα και εγώ σιγά σιγά μέσα από τη ζωή και πόσα ακόμα έχω να μάθω...
      "Το να μην ξεχνάμε το παρελθόν μας και τους ανθρώπους που μας στήριξαν", μακάρι να το ακολουθούσαν όλοι. Συμφωνώ μαζί σου!

      Διαγραφή
    2. Αααα, έλαβα και την όμορφη ευχή και την αγάπη σου, Μαρία! :)

      Διαγραφή
  5. Ε, τί να πω εγώ τώρα.. Προλαβαίνει η Κανελλάκη μια ζωή, το alter ego μου...
    'Ο,τι σου είπε. Ούτε τελεία λιγότερη.
    Μια τεράστια αγκαλιά...ζεστή και φωτεινή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :) Ένα τέτοιο σχόλιο περίμενα και από σένα Τζούλυ, να σου πω την αλήθεια. Αλλά αφού είναι έτσι, ούτε τελεία λιγότερη! Πολύ σοφά λόγια, επαναλαμβάνω.
      Φιλιά στην όμορφη Ζάκυνθο!

      Διαγραφή
  6. Αυτά τα φώτα-ζωοδότες, που όπως είπες μπορεί να είναι ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο ή ένας καλός φίλος, δεν πρέπει ποτέ να τα θεωρήσουμε δεδομένα. Ίσως κάποια στιγμή να χαθούν. Για αυτό πρέπει πάντα να φροντίζουμε το εσωτερικό μας Φως, την κινητήρια αυτή δύναμη που μας ωθεί ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, όπως αυτή του Θανάτου, να πηγαίνουμε προς τα εμπρός. Είναι αυτή η θέληση για Ζωή και Δημιουργία.

    Και όλα τα μικρά αυτά φωτάκια/σταθμοί/φίλοι/ιδέες που πέρασαν από την ζωή μας, έλαμψαν για λίγο και έφυγαν/έσβησαν βιαστικά, θα αφήσουν για πάντα μέσα μας ένα κομμάτι της λάμψης τους, της ιστορίας τους. Και τις πιο μοναχικές στιγμές, δεν έχει κανείς παρά να φέρνει στον νου του αυτές τις μικρές λάμψεις για να μπορεί να ανατροφοδοτεί το εσωτερικό του Φως και να συνεχίζει τον δρόμο του..

    Με εκτίμηση από την μακρινή Αυστραλία :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγριμιώ, καλώς όρισες στην παρέα μας!

      Έχεις δίκιο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Γι'αυτό πρέπει να ευχαριστούμε αυτές τις μικρές λάμψεις που μας έδωσαν φως όταν υπήρχε σκοτάδι και να φροντίζουμε να διατηρούμε αναμμένο το δικό μας Φως με κίνητρο τη θέληση για Ζωή και Δημιουργία όπως είπες και εσύ.
      Και σίγουρα αυτά τα μικρά φωτάκια θα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας ακόμα και αν έχουν σβήσει.

      Χαίρομαι που το κείμενο και το μπλογκ μας ταξίδεψε ως τη μακρινή Αυστραλία! :)

      Φιλιά από Ελλάδα, λοιπόν!

      Διαγραφή
    2. Καλώς σας βρήκα. :) Δεν ξέρω γιατί, αλλά διαβάζοντας το κείμενό σου μου ήρθε στο μυαλό ένα ποίημα του Καβάφη.

      Κεριά

      Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
      σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
      χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

      Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
      μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
      τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
      κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

      Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
      και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
      Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

      Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
      τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
      τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.


      Θα τα λέμε συχνά

      Διαγραφή
    3. Κρύβει μια ανησυχία και μια θλίψη αυτό το ποίημα. Κεριά που σβήνουν, κεριά αναμμένα που πρόκειται να σβήσουν και αυτά σιγά σιγά...σε αντιστοιχία με το παρελθόν, παρόν και μέλλον...
      Αλλά ας κρατήσουμε καλύτερα τη φράση που συνηθίζω να λέω στα δύσκολα, "Άσε το παρελθόν στο παρελθόν, ζήσε το παρόν και ονειρέψου το μέλλον…", για να προχωράμε μπροστά...

      Τα ξαναλέμε, λοιπόν!

      Διαγραφή