Ανοιχτή επιστολή προς τα Έδρανα

Της Μαρίας Κανελλάκη

Αγαπητά μου Έδρανα της Βουλής!
Αγαπητά μου  Μάρμαρα, Μοκέτες, Πόμολα, Φωτιστικά, Προαύλιο και Ζαρντινιέρες!

Έχοντας μια αμυδρή ελπίδα, βασιζόμενη στους νόμους της Φυσικής, θεωρώ ότι εσείς - τουλάχιστον - μπορεί και να ανταποκριθείτε στους κραδασμούς απ’ τον «έξω κόσμο». Να επηρεαστείτε, να αντιδράσετε, να συσταλείτε και να διασταλείτε. Για το έμψυχο περιεχόμενο που διακοσμεί το κτήριο, δεν υπάρχει πλέον καμία ένδειξη ότι έχουν  ενεργοποιημένες αισθήσεις και συναισθήματα.

Σε καιρό πολέμου, παρακολουθήσαμε άφωνοι την υπερπαραγωγή που ανέβηκε απ’ το θίασό σας: «Η Ορκωμοσία του λαμέ».  Με τους άστεγους να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες ένα τετράγωνο παρακάτω, «απολαύσαμε»  γοητευτικές εμφανίσεις, συζυγοκόρες με κρεπαρισμένο μαλλί, φανταχτερά  συνολάκια αγκαζέ σε μεταξωτές γραβάτες  και  τους  κοινοβουλευτικούς  μας  σταρ,  να  ποζάρουν  με ύφος μπλαζέ στα φλας των καναλιών. 

Ταυτόχρονα με την ελεύθερη πτώση στο κενό ενός ακόμα αυτόχειρα, παρακολουθούσαμε  τριακόσιους  πισινούς  που αναζητούσαν  ανυπόμονα να καβατζώσουν το έδρανο και να τσακωθούν για το ποιος θα σώσει καλύτερα τη χώρα. Αρχιεπίσκοπος, δοξασίες, θυμιατά, λογίδια, εθνοπατέρες, πρόεδροι, αντιπρόεδροι, δεξιοί, αριστεροί και μεσαίοι.

Πράσινα, κόκκινα, μπλε και εμπριμέ σαπιοκάραβα που ταξιδεύουν σε θολά νερά και  με ξένη σημαία. Με το λογότυπο της παράταξης  και το σλόγκαν του κόμματος στο κατάρτι, λες και πρόκειται για ρεκλάμα αυτοκινήτου ή βρεφικής  κρέμας. «Μαζί θα πάμε μπροστά!» και «Ξεκινάμε!» και «Με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε!» και «Για ένα σίγουρο αύριο!» και διάφορα άλλα επικοινωνιακά σουξεδάκια.

Θέλω μια προσωπική χάρη από σας.  Όταν τους έχετε  δίπλα σας, ανάμεσά σας, όταν σας αγγίζουν, σας χρησιμοποιούν, όταν ξαπλώνουν νωχελικά πάνω σας, τραντάξτε τους, αναποδογυρίστε τους, ηλεκτρίστε τους, γαργαλίστε τους, σφαλιαρίστε τους! Τρομάξτε τους μπας και συνέλθουν, βοηθήστε κι εσείς να τους επαναφέρουμε σε  διάσταση  Α4, μονόφυλλη, ασπρόμαυρη, δίχως γυαλιστερά φινιρίσματα και πλαστικοποίηση ματ.

Ο χρόνος λιγοστεύει και η κλεψύδρα της ζωής μας αδειάζει επικίνδυνα.  Εδώ παραδίπλα, ακούστηκε μια τουφεκιά. Κι άλλη μία παρακάτω. Κι ένας άνθρωπος πήδηξε στο κενό. Παραπάνω στηθήκανε κρεμάλες. Ένας-ένας στήνονται στην ουρά και βγάζουν εισιτήριο για τον κάτω κόσμο. Απ’ την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη κι απ’ τα νησιά του Αιγαίου ως την άλλη άκρη του Ιονίου.

Κι όσοι δεν τόλμησαν ακόμα, γράφουν σημειώματα τούτη την ώρα που μιλάμε, για να το επιχειρήσουν αύριο ή μεθαύριο. Κι όσο αυτοί  παζαρεύουν το βουλευτικό αυτοκίνητο και την αύξηση της αμοιβής  τους, ο άνεργος κάνει άγρια παζάρια με τη ζωή του. Ο συνταξιούχος με την αξιοπρέπειά του. Ο γονιός με τη ντροπή του. Ο άστεγος με την απελπισία του.

Πείτε τους εκ μέρους μου, μαζί με τις «ματοβαμμένες»  θυσίες  που θα κάνουν  για να μας σώσουν απ’ την καταστροφή, να κάνουν  κι ενός λεπτού σιγή για να τιμήσουν  τη μνήμη των νεκρών.

Και μια που φέρνουν τους δεσποτάδες ως εκεί, ας ψάλλουν  κι ένα τρισάγιο ν’ αναπαυτούν οι  ψυχούλες  τους. Να στήσουν  κι ένα μνημείο πείτε τους, έξω απ’ το μέγαρο που τους φιλοξενεί. Δίπλα στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, ας υψώσουν κι άλλο ένα. Το μνημείο του άγνωστου αυτόχειρα.  Με τόσες χιλιάδες θύματα, καταγεγραμμένους και μη, αν είχαμε φυσική καταστροφή, θα είχανε κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και θα τιμούσανε  κάθε χρόνο τα θύματα. Αν είχαμε πόλεμο, θα χτίζανε μαρμάρινους βωμούς  και θα καταθέτανε στεφάνια στη μνήμη των νεκρών. Αν  αυτό που στήσανε δεν είναι ένα σύγχρονο κρεματόριο που συνθλίβει τους ανθρώπους και τους κάνει μια μάζα από κόκκαλα και σάρκα, τότε τι διάολο είναι; Ρωτήστε τους παρακαλώ εκ μέρους μου.

Και κάτι τελευταίο. Ας  βγάλουν  επιτέλους το σκασμό!!!  Ν’ ακούσουν  καθαρά το ρόγχο των νεκρών.  Απόψε,  ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος, ένας  καθηγητής, μια  μητέρα, ένας άνεργος, μια νοικοκυρά κι ένας βιοτέχνης,  καλούν σε σιωπητήριο. Χτες ήταν άλλοι τόσοι. Αύριο θα είναι περισσότεροι. Στοιχειώνουν πάνω απ’ τα κεφάλια  τους, γίνονται αερικά και ανήσυχες ψυχές.  Ας τους δουν επιτέλους! Πάνω τους προβάλλονται τα δικά τους  λάθη, η δική τους  αναποτελεσματικότητα, η προσωπική τους ατολμία και η έμφυτη δειλία τους.   Κι αν δεν συγκινούνται  απ’  τις κραυγές των νεκρών που αφήνουν  πίσω τους καθημερινά, αναρωτιέμαι…  ποια κόλαση θα χωρέσει τις αμαρτίες τους; Ρωτήστε τους. Εκ μέρους μου.

Λένε ότι τα άψυχα αντικείμενα δεν είναι ζωντανοί οργανισμοί,  απλά υπάρχουν στο χώρο. Το αναιρώ. Όταν σας παρακολουθώ απ’ την τηλεόραση, ακούω τους αναστεναγμούς σας.  Διακρίνω τη συγκίνησή σας, όταν στέκεστε αμίλητα και κουρασμένα απ’ τα χρόνια. Συγκινείστε, βουρκώνετε, θυμώνετε, απελπίζεστε, έχετε αποκτήσει πια την οικειότητα και κουβαλάτε  τη βαριά ιστορία της αίθουσας αυτής.  Κι αυτό σας δίνει το δικαίωμα να εισβάλετε στο χώρο και να επιβάλετε τη δική σας διάσταση. 

 Βλέπετε, ακόμα κι αυτήν  την  απάθεια που ήταν  προνόμιο δικό σας, την οικειοποιηθήκανε, σας την κλέψανε και την κάνανε δικό τους χαρακτηριστικό και στάση ζωής.

«Κυρίες και Κύριοι» θα σας λέω στο εξής. Επιτρέψτε μου την προσφώνηση αυτή. Είστε ο μόνος λόγος πλέον,  που νιώθω σεβασμό και ανατριχίλα όταν ακούω τη λέξη «Βουλή».