Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Καλύτερα να μασάς...


Της Κωνσταντίνας Πέππα


                                                  
Πόσες φορές έχουμε ευχηθεί να ανοίξει η γη να μας καταπιεί, όταν ξεστομίζουμε κάτι που δε θα’πρεπε;
Πόσες φορές, η αφιλτράριστη κι αυθόρμητη σκέψη μας, γίνεται αιτία να μας στραβοκοιτάξει ο συνομιλητής μας;
Άλλοτε, μπορεί να «συμμαζευτεί», κάπως, μια άστοχη ατάκα μας κι άλλοτε δε «σώζεται» με τίποτα.

Ιδού μερικές γκάφες που έχουν ήδη συμβεί κι άλλες, που καλό είναι να αποφεύγονται:
Μια μητέρα, σας διηγείται με αγανάκτηση την απαράδεκτη συμπεριφορά ενός καθηγητή προς το βλαστάρι της. Εσείς, συμμερίζεστε την αγανάκτησή της και της λέτε τη γνωστή παροιμία: «Ουδείς μωρότερος των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι». Σας παίρνει λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβετε για ποιο λόγο σας κοιτάζει περίεργα. Μήπως επειδή ξεχάσατε ότι η ίδια είναι γιατρός; Ναι, το ξεχάσατε.

(Δε σώζεται).


Συναντάτε στο δρόμο ένα φιλικό σας αντρόγυνο και με περισσή χαρά θυμίζετε στον άντρα ότι ο πρωτοξάδερφος του κουνιάδου σας, τον είχε δει πριν ένα μήνα στο πλοίο για Σαντορίνη. Η γυναίκα πανιάζει και με περισσή οργή τον ρωτάει: «Στη Σαντορίνη ήταν το συνέδριο, αγάπη μου;;»
Αν ο φίλος σας δεν έχει δίδυμο αδερφό, δε σώζεται.
Ηθικόν δίδαγμα: Δε χρειάζεται να αναφέρουμε ποιον είδαμε, πότε και πού, μπροστά σε άλλον. Ποτέ δεν ξέρεις...

Όταν βλέπετε μετά από πολύ καιρό έναν γνωστό σας που κατάφερε να χάσει πολλά κιλά, καλό είναι να μην το επισημαίνετε με υπερβολικό τρόπο, όπως : «Πω, πω, αγνώριστος έγινες! Μα πόσα κιλά έχασες;» Είναι σαν του λέτε εμμέσως, ότι πριν αδυνατίσει, σας θύμιζε τη σερβάντα που είχε ο Ορέστης Μακρής στο σπίτι του, στην ταινία: «Η θεία από το Σικάγο».
Αφήστε να ανοίξει εκείνος τη συζήτηση και απλώς, επιβραβεύστε τον για την προσπάθεια, χωρίς υπερβολές.
(Σώζεται).


Είστε καλεσμένος σε ένα φιλικό σπίτι και βλέπετε στην τηλεόραση τον Μπερλουσκόνι με το λουλακο - κομοδινί μαλλί. Ανοίγετε το ρημάδι και λέτε φωναχτά: «Κοίτα εκεί, τον καραγκιόζη! Βάφει και το μαλλί, τρομάρα του! Μα δεν καταλαβαίνει πόσο γελοίος φαίνεται στην ηλικία του;»
Μούγκα στη στρούγκα στην ομήγυρη κι όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω σας. Έχετε ξεχάσει ότι ο 60χρονος αδερφός του οικοδεσπότη αρέσκεται στη βαφή και της δικής του κώμης.
Κάπου εδώ, εύχεστε να ανοίξει η γη και να σας καταπιεί, αλλά τι να κάνετε; Έτσι όπως τον βλέπατε κοντά στο ντουλάπι της κουζίνας, από ξύλο κερασιάς, δεν πήγε το μυαλό σας.
(Δε σώζεται).


Όταν μετακομίζετε σε καινούρια γειτονιά, να προσέχετε πώς εκφράζεστε δημοσίως για τους νέους σας γείτονες, διότι η – εν αγνοία – γκάφα καραδοκεί.
Ετοιμάζεστε να πάτε βόλτα με το αυτοκίνητό σας, όταν συνειδητοποιείτε ότι κάποιος σας έχει «κλείσει» παρκάροντας δίπλα σας. Κορνάρετε λυσσασμένα και αρχίζετε τα μπινελίκια. Συναντάτε και έναν περαστικό και συνεχίζετε τα «γαλλικά»: «Είδατε, αγαπητέ μου, τι γαϊδούρια υπάρχουν; Κορνάρω τόση ώρα και δεν έχει φανεί ο αχαΐρευτος, το κέρατό μου, μέσα!»
«Α, χίλια συγνώμη, του γιου μου είναι το αυτοκίνητο. Τώρα, θα τον πάρω στο κινητό. Μάλλον θα ξέχασε τα γυαλιά του κολυμβητηρίου του και θα το άφησε για λίγο εδώ. Είστε ο καινούριος γείτονας; Καλωσορίσατε!»
Γίνατε λίγο «ρόμπα», αλλά είχατε τα νεύρα σας εκείνη την ημέρα. Είχατε κάνει και μια απονεύρωση...ε, δε θέλατε και πολύ...
(Αν δεν πέσει καμιά ψιλή, μπορεί και να σώζεται...)


Συναντάτε μια γνωστή σας στο δρόμο και σας κάνει κοπλιμέντο για τα παπούτσια σας.
«Α, είναι πολύ άνετα, δεν μπορείς να φανταστείς! Είδα κι έπαθα να βρω ένα παπουτσάδικο της προκοπής στη γειτονιά!», της λέτε.
Εκείνη χαμογελάει και εύχεστε η μία στην άλλη «καλό μεσημέρι». Στο σπίτι, χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο, όταν συνειδητοποιείτε ότι η κοπέλα που μόλις χαιρετίσατε, έχει εκείνο το παπουτσάδικο στη γωνία, δίπλα στο φανάρι.
(Δε σώθηκε...)


Αυτά κι άλλα πολλά συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας και μας φέρνουν σε δύσκολη θέση εκ των υστέρων.
Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι γκάφες δε γίνονται εσκεμμένα. Ίσως η σιωπή ή η διακωμώδησή τους, εκείνη τη στιγμή, μπορεί να αλλάξει το κλίμα αμηχανίας, που σίγουρα θα έχει δημιουργηθεί.
Αυτά είχα να σας πω και τώρα λέω να σερφάρω σε κάνα blog της προκοπής.
Ωχ...





12 σχόλια:

  1. Μας χρειαζόταν λίγο γέλιο Κωνσταντίνα μου! Εύγε! Όταν λειτουργείς αυθόρμητα, αυτό συμβαίνει. Δεν είμαστε και ρομπότ. Από τη μία λες "Ουπς! Τι είπα τώρα;", αλλά από την άλλη πλευρά, τυχαία μπορεί να ανακαλύψεις πολλά...
    Αυτό με το Μπερλουσκόνι, κάτι μου θυμίζει..χαχαχα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλός ο αυθορμητισμός, αλλά σε βάζει σε μπελάδες!

      Ο Berlusconi θα φτερνίζεται σήμερα, χα, χα!

      Διαγραφή
  2. Απορώ εσένα ποιος σε σώζει κάθε φορά...και απορώ ποιος σου έβαλε το κείμενο στο μπλογξ αυτό...φτου φτου-μεγάλα μέσα έχεις :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ, Ανισάκι, όταν κάνω γκάφες, το γυρίζω στο αστείο. Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω διαφορετικά. Όσο για την ανάρτηση του κειμένου, έχω κάτι υποψίες, χα, χα!

      Διαγραφή
  3. Πρώτον: τη γκάφα με τον Μπερλουσκόνι, κάπου την έχω ξανακούσει (σχετικά πρόσφατα)...
    Δεύτερον: η μεγαλύτερη γκάφα που -προσωπικά- έχω κάνει,είναι να με πιάσει νευρικό γέλιο σε κηδεία. Το θέαμα με τους συγγενείς που πασχίζανε να βγάλουν με το στανιό ένα δάκρυ, ενώ όλοι ξέραμε πόσο ανυπόμονα περιμένανε την "αναχώρηση" του θείου τους για να τον κληρονομήσουν, μου έφερε αυτομάτως στη μνήμη, τη σκηνή απ' την ταινία της Ρένας Βλαχοπούλου ("Πέθανε ο θείος/πέθανε ο θείος..."). Και με πιάνουν κάτι γέλια στην αρχή του μυστηρίου κι είδα κι έπαθα να βγω τρέχοντας έξω απ' την εκκλησία, για ν' αποφύγω το λιντσάρισμα...
    Τρίτον: Υπονοείς κάτι για το μπλογκ μας;;;

    Τέταρτον: Ευχαριστούμε για την ένεση γέλιου που μόλις μας έκανες... Μας χρειαζόταν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα! Μαρία, γελάω με τη περιγραφή της γκάφας!

      Μπααα, δεν υπονοεί κάτι η κοπέλα, απλά της ξέφυγε...χιχι!

      Διαγραφή
    2. Μαρία, είναι όντως η χειρότερη στιγμή να σε πιάσει νευρικό γέλιο!!! Μου θύμισες και μία από τις αγαπημένες μου ελληνικές κωμωδίες!

      Ναι, την γκάφα με τον Berlusconi, την ακούσατε ένα ωραίο πρωινό στο κέντρο, χα, χα!

      Χαίρομαι που γελάσατε!!

      Διαγραφή
  4. Κωνσταντίνα πέθανα στο γέλιο να σαι καλά!
    Τι να κάνουμε μισή ντροπή δική μας μισή δική τους!
    Θεός ο Μπερλουσκόνι!
    ΧΑ ΧΑ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα κι εγώ γελάω εκ των υστέρων, αλλά τη στιγμή της γκάφας, ένας ντουβρουτζάς σου'ρχεται! :-))

      Διαγραφή
  5. Εγώ πάντως με τα χρόνια έχω μάθει να σιωπώ. Γενικά και ειδικά. Πήρε χρόνο, αλλά ζω ηρεμότερα πια..Απλά τρέμω τη στιγμή που το τέρας θα ξυπνήσει μέσα μου..χε χε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λένε πως είναι κακό να μιλάς όταν πρέπει να σωπαίνεις και χειρότερο να σωπαίνεις όταν πρέπει να μιλάς...
      Οι γκάφες, δυστυχώς, δεν υπακούουν σε κανένα κανόνα. :-)

      Διαγραφή
  6. Aνθρώπινες οι γκάφες και καλό είναι να αντιμετωπίζονται με χιούμορ, μη ξεχνάμε οτι οι παλιές ελληνικές κωμωδίες που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε και γελάμε είχαν στηριχθεί σ΄αυτές. Καλή σου μέρα Κωνσταντίνα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή