Θάλασσα και όνειρα

Της Φωτεινής Μπούρου

Η ώρα επτά και μισή το απόγευμα. Ο ήλιος ακόμα δεν έχει φύγει.  Η ζέστη υποχωρεί σιγά σιγά. Η κοπέλα έχει μείνει να χαζεύει τη θάλασσα. Είναι ήρεμη, σχεδόν λάδι. Τα κύματα που σκάνε, ίσα που ακούγονται. Είναι οι ψίθυροι της θάλασσας. Απαλοί ψίθυροι. Σαν να απαιτεί η θάλασσα από την κοπέλα την πλήρη προσοχή της. Δε θέλει μόνο να τη βλέπει, αλλά και να την ακούει, όπως αυτή ακούει με προσοχή όλες τις σκέψεις της κοπέλας.

Το αγόρι κάθεται δίπλα στην κοπέλα. Την κρατά σφιχτά μες στην αγκαλιά του, λες και πρόκειται να τη χάσει μόλις τελειώσει αυτή η βραδιά. Δεν έχει πάρει στιγμή τα μάτια του από πάνω της.

Η κοπέλα αισθάνεται αυτήν του τη ματιά καθώς και τη ζεστή του αγκαλιά. Το βλέμμα της αμέσως φεύγει από τη θάλασσα και στρέφεται προς το αγόρι. Τον κοιτάζει μες στα μάτια. Η μόνη σκέψη της, αυτός. Τα βλέμματά τους συναντώνται. Αυτή η συνάντηση διαρκεί μια στιγμή. Είναι όμως από εκείνες τις στιγμές που διαρκούν αρκετά.  Έντονα τα συναισθήματα. Όμως κανείς από τους δύο δεν κάνει κίνηση. Κάτι τους σταματά και δεν είναι η παρέα που ήρθε στην πιο ακατάλληλη στιγμή. Είναι ο φόβος. Ο φόβος του πότε θα ξαναβρεθούν. Θα δέσει το γλυκό; Και αν όχι; Και αν ναι, πώς θα γίνει;

Το αγόρι δε ρισκάρει. Το θέλει πολύ. Αλλά όχι, δεν είναι έτοιμο να ρισκάρει ακόμα και αν η κοπέλα έχει  όλα αυτά που θέλει. Από τη μία, δεν είναι ο άνθρωπος που θα ανοιχτεί. Φοβάται μην πληγωθεί. Ίσως να έχει πληγωθεί και παλαιότερα. Από την άλλη, δεν είναι και εγωιστής. Σκέφτεται το μέλλον της κοπέλας. Και αυτές είναι λίγες μόνο από τις σκέψεις που περνάνε από το μυαλό του.

Η κοπέλα από την πλευρά της, θέλει κι αυτή  ένα χαρούμενο τέλος. Όμως ξέρει ότι αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια. Δεν κάνει καμία κίνηση. Τα αισθήματα πρέπει να’ναι αμοιβαία. Αυτό, βέβαια , το κατάλαβε. Θέλει, όμως, έναν καλό και έναν αληθινό λόγο από το αγόρι. Αν τον έχει, είναι έτοιμη  να τα ρισκάρει όλα. Αν όχι, νευριάζει που δεν μπορεί να του θυμώσει. Είναι τόσο σωστός απέναντί της που δεν έχει κάτι να του χρεώσει. Και αυτό την κάνει να τον θέλει πιο πολύ.

Μια νύχτα γεμάτη αισθήματα, τρυφερές ματιές, ποτά και γέλια, φτάνει στο τέλος της. Η παρέα πληρώνει το λογαριασμό και ο καθένας πηγαίνει σπίτι του. Ο χαιρετισμός μεταξύ τους; Μια ζεστή αγκαλιά και μια ζεστή ματιά και ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Χαμένοι μες στις σκέψεις τους και οι δυο.

Τι θα είχε συμβεί αν δεν τους διέκοπτε η υπόλοιπη παρέα; Ποιος ξέρει… Τώρα όλα έμειναν στα όνειρά τους. Εκτός και αν η ζωή, τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Απλώς, τότε, θα πρέπει να το σκεφτούν καλύτερα ή ίσως και καθόλου. Εξάλλου, «αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.» (Φερνάντο Πεσσόα)