Φοβάμαι (;)

Της Μαρίας Κανελλάκη

Με πείσατε τελικά!... Φοβάμαι! Το ομολογώ!... Φο-βά-μαι! … Δεν το είχα αντιληφθεί ως τώρα και φοβάμαι ότι δεν φοβάμαι όσο θα θέλατε…  Θα προσπαθήσω να αυξήσω την ένταση του φόβου μου, μέρα με τη μέρα… Να θυμηθώ μόνο τι ακριβώς φοβάμαι, γιατί φοβάμαι ότι φόβος χωρίς κατεύθυνση, είναι φόβος ανεκμετάλλευτος. Λοιπόν… πάμε μια επανάληψη;

Φοβάμαι την επιστροφή της δραχμής!

Α, ναι!... Θυμήθηκα! Το’χω… το’χω!!!

Φοβάμαι τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει στη ζωή μας, αυτό το πισωγύρισμα.

Φοβάμαι ότι τα παιδιά δεν θα έχουν πια βιβλία και θέρμανση στα σχολεία και το μέλλον τους θα γίνει τραγικά αβέβαιο.

Φοβάμαι ότι οι συνταξιούχοι θα εξαργυρώσουν τους κόπους και τις καταθέσεις μιας ζωής σε ασφαλιστικά ταμεία, μ’  ένα εξευτελιστικό χαρτζιλίκι. Και θα σέρνονται,  ζητιανεύοντας  ένα φάρμακο ή μια σακούλα με τρόφιμα.

Φοβάμαι ότι ολόκληρες οικογένειες  θα ξεκληριστούν  και θα σιτίζονται σε κοινωνικά παντοπωλεία και εράνους εθελοντών.

Φοβάμαι ότι θα δω ανθρώπους να ψάχνουν τα σκουπίδια το βράδυ, για να βρουν λίγη τροφή.

Φοβάμαι ότι οι στρατιές των ανέργων θα ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο.

Φοβάμαι ότι χιλιάδες άνθρωποι απεγνωσμένοι, θα βάζουν καθημερινά  τέλος στη ζωή τους με οδυνηρό τρόπο.

Φοβάμαι ότι στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα τηρούνται πλέον ούτε τα στοιχειώδη και οι εργοδότες θα αφήνουν απλήρωτους τους υπαλλήλους και θα τους έχουν σε μια μόνιμη οικονομική και συναισθηματική ομηρία.

Φοβάμαι ότι θα υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε φάρμακα. Το χειρότερο σενάριο που με τρομάζει,  είναι να φτάσει η μέρα που βαριά άρρωστοι,  δεν θα έχουν πλέον πρόσβαση στα φάρμακά τους, για να κρατηθούν στη ζωή.

Φοβάμαι ότι θα αποχαιρετάμε ξανά στα αεροδρόμια  τα παιδιά μας, που θα υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα και τις οικογένειές τους,  για καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.

Φοβάμαι ότι αν δουλεύω, το κράτος θα με τιμωρήσει παραδειγματικά, επιβάλλοντάς μου δυσβάστακτους φόρους, που πρακτικά θα είναι αδύνατον να αποδώσω.

Φοβάμαι ότι αν δεν δουλεύω, το κράτος θα με τιμωρήσει ακόμα πιο παραδειγματικά, επιβάλλοντάς μου τεκμήριο επιβίωσης που –επίσης- πρακτικά, δεν θα μπορέσω ποτέ να αποδώσω.

Φοβάμαι ότι θα υπάρχει κύμα αστέγων, εξαθλιωμένων και καταθλιπτικών ανθρώπων, που θα στήνουν κουβέρτες στο κέντρο της Αθήνας, στα παγκάκια και στις στοές για να βρουν λίγη ζεστασιά, πλάι στους αεραγωγούς των κλιματιστικών.

Φοβάμαι ότι τα νοσοκομεία δεν θα έχουν πια, βασικά αναλώσιμα υλικά και δεν θα μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες στον τομέα της υγείας.

Φοβάμαι ότι ο ασφαλιστικός μου φορέας, δεν θα μου παρέχει πλέον τα βασικά εμβόλια για τα παιδιά μου και θα τα αφήνει εκτεθειμένα σε μια σειρά μολυσματικών ασθενειών, που θα ξανακάνουν την εμφάνισή τους.

Φοβάμαι ότι ο κρατικός μηχανισμός θα γίνει δύσκαμπτος και ανάλγητος. Ουρές ατελείωτες θα συνωστίζονται έξω από κάθε δημόσιο οργανισμό και  οι πολίτες δεν θα εξυπηρετούνται, παρόλο που θα καταβάλλουν τους φόρους για να έχουν δημόσια διοίκηση.

Πιο πολύ φοβάμαι τις οικονομικές υπηρεσίες και τις εφορίες. Πάνω που είχε ομαλοποιηθεί η κατάσταση και δεν παρουσιάζεται το τελευταίο διάστημα ουδέν κώλυμα στην εξυπηρέτηση των πολιτών, δεδομένης και της εφαρμογής τους taxisnet, φοβάμαι ότι αυτό το κλίμα θα ανατραπεί και οι πολίτες θα ξαναζήσουν αθλιότητες και  αβάσταχτη ταλαιπωρία,  που υπήρχε επί εποχής δραχμής (και μόνο!).

Φοβάμαι ότι θα επικρατήσει ακυβερνησία, πανδαιμόνιο,  χειραγώγηση από τα ΜΜΕ, αύξηση της εγκληματικότητας και επανεμφάνιση ακροδεξιών οργανώσεων που θα αναλαμβάνουν την εφαρμογή του δικού τους νόμου, με τις ευλογίες και την απουσία του επίσημου κράτους.

Φοβάμαι ότι η αστυνομία θα καταναλώνει τόνους χημικών ουσιών πάνω σε συνταξιούχους, παιδιά και σε όσους τολμήσουν να υψώσουν τη φωνή τους, ενάντια στην αδικία.

Φοβάμαι ότι η δικαιοσύνη θα είναι κάποια μέρα ανεπαρκής και θα παίρνει εντολές από κυβερνητικά στελέχη, ώστε να μένουν ατιμώρητοι στο απυρόβλητο, όλοι όσοι καταχράστηκαν  δημόσιο χρήμα και γέμισαν  τους προσωπικούς λογαριασμούς τους στο εξωτερικό.

Φοβάμαι ότι η χώρα μου, θα γίνει πεδίο για πλιάτσικο και ληστρικές επιθέσεις, θα χάσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και όλος ο φυσικός μας πλούτος, θα γίνει κληροδότημα στις ξένες τράπεζες.

Μια τελευταία επιθυμία,  αν μου επιτρέπετε...

Δώστε μου μόνο λίγο χρόνο, για να διαλέξω ποιος φόβος μου ταιριάζει περισσότερο.