Καλύτερα να μασάς...

Της Κωνσταντίνας Πέππα

                                                  
Πόσες φορές έχουμε ευχηθεί να ανοίξει η γη να μας καταπιεί, όταν ξεστομίζουμε κάτι που δε θα’πρεπε;

Πόσες φορές, η αφιλτράριστη κι αυθόρμητη σκέψη μας, γίνεται αιτία να μας στραβοκοιτάξει ο συνομιλητής μας;

Άλλοτε, μπορεί να «συμμαζευτεί», κάπως, μια άστοχη ατάκα μας κι άλλοτε δε «σώζεται» με τίποτα.

Ιδού μερικές γκάφες που έχουν ήδη συμβεί κι άλλες, που καλό είναι να αποφεύγονται:

Μια μητέρα, σας διηγείται με αγανάκτηση την απαράδεκτη συμπεριφορά ενός καθηγητή προς το βλαστάρι της. Εσείς, συμμερίζεστε την αγανάκτησή της και της λέτε τη γνωστή παροιμία: «Ουδείς μωρότερος των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι». Σας παίρνει λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβετε για ποιο λόγο σας κοιτάζει περίεργα. Μήπως επειδή ξεχάσατε ότι η ίδια είναι γιατρός; Ναι, το ξεχάσατε.

(Δε σώζεται).

Συναντάτε στο δρόμο ένα φιλικό σας αντρόγυνο και με περισσή χαρά θυμίζετε στον άντρα ότι ο πρωτοξάδερφος του κουνιάδου σας, τον είχε δει πριν ένα μήνα στο πλοίο για Σαντορίνη. Η γυναίκα πανιάζει και με περισσή οργή τον ρωτάει: «Στη Σαντορίνη ήταν το συνέδριο, αγάπη μου;;»

Αν ο φίλος σας δεν έχει δίδυμο αδερφό, δε σώζεται.

Ηθικόν δίδαγμα: Δε χρειάζεται να αναφέρουμε ποιον είδαμε, πότε και πού, μπροστά σε άλλον. Ποτέ δεν ξέρεις...

Όταν βλέπετε μετά από πολύ καιρό έναν γνωστό σας που κατάφερε να χάσει πολλά κιλά, καλό είναι να μην το επισημαίνετε με υπερβολικό τρόπο, όπως : «Πω, πω, αγνώριστος έγινες! Μα πόσα κιλά έχασες;» Είναι σαν του λέτε εμμέσως, ότι πριν αδυνατίσει, σας θύμιζε τη σερβάντα που είχε ο Ορέστης Μακρής στο σπίτι του, στην ταινία: «Η θεία από το Σικάγο».

Αφήστε να ανοίξει εκείνος τη συζήτηση και απλώς, επιβραβεύστε τον για την προσπάθεια, χωρίς υπερβολές.

(Σώζεται).

Είστε καλεσμένος σε ένα φιλικό σπίτι και βλέπετε στην τηλεόραση τον Μπερλουσκόνι με το λουλακο - κομοδινί μαλλί. Ανοίγετε το ρημάδι και λέτε φωναχτά: «Κοίτα εκεί, τον καραγκιόζη! Βάφει και το μαλλί, τρομάρα του! Μα δεν καταλαβαίνει πόσο γελοίος φαίνεται στην ηλικία του;»

Μούγκα στη στρούγκα στην ομήγυρη κι όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω σας. Έχετε ξεχάσει ότι ο 60χρονος αδερφός του οικοδεσπότη αρέσκεται στη βαφή και της δικής του κώμης.

Κάπου εδώ, εύχεστε να ανοίξει η γη και να σας καταπιεί, αλλά τι να κάνετε; Έτσι όπως τον βλέπατε κοντά στο ντουλάπι της κουζίνας, από ξύλο κερασιάς, δεν πήγε το μυαλό σας.

(Δε σώζεται).

Όταν μετακομίζετε σε καινούρια γειτονιά, να προσέχετε πώς εκφράζεστε δημοσίως για τους νέους σας γείτονες, διότι η – εν αγνοία – γκάφα καραδοκεί.

Ετοιμάζεστε να πάτε βόλτα με το αυτοκίνητό σας, όταν συνειδητοποιείτε ότι κάποιος σας έχει «κλείσει» παρκάροντας δίπλα σας. Κορνάρετε λυσσασμένα και αρχίζετε τα μπινελίκια. Συναντάτε και έναν περαστικό και συνεχίζετε τα «γαλλικά»: «Είδατε, αγαπητέ μου, τι γαϊδούρια υπάρχουν; Κορνάρω τόση ώρα και δεν έχει φανεί ο αχαΐρευτος, το κέρατό μου, μέσα!»

«Α, χίλια συγνώμη, του γιου μου είναι το αυτοκίνητο. Τώρα, θα τον πάρω στο κινητό. Μάλλον θα ξέχασε τα γυαλιά του κολυμβητηρίου του και θα το άφησε για λίγο εδώ. Είστε ο καινούριος γείτονας; Καλωσορίσατε!»

Γίνατε λίγο «ρόμπα», αλλά είχατε τα νεύρα σας εκείνη την ημέρα. Είχατε κάνει και μια απονεύρωση...ε, δε θέλατε και πολύ...

(Αν δεν πέσει καμιά ψιλή, μπορεί και να σώζεται...)

Συναντάτε μια γνωστή σας στο δρόμο και σας κάνει κοπλιμέντο για τα παπούτσια σας.

«Α, είναι πολύ άνετα, δεν μπορείς να φανταστείς! Είδα κι έπαθα να βρω ένα παπουτσάδικο της προκοπής στη γειτονιά!», της λέτε.

Εκείνη χαμογελάει και εύχεστε η μία στην άλλη «καλό μεσημέρι». Στο σπίτι, χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο, όταν συνειδητοποιείτε ότι η κοπέλα που μόλις χαιρετίσατε, έχει εκείνο το παπουτσάδικο στη γωνία, δίπλα στο φανάρι.

(Δε σώθηκε...)

Αυτά κι άλλα πολλά συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας και μας φέρνουν σε δύσκολη θέση εκ των υστέρων.

Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι γκάφες δε γίνονται εσκεμμένα. Ίσως η σιωπή ή η διακωμώδησή τους, εκείνη τη στιγμή, μπορεί να αλλάξει το κλίμα αμηχανίας, που σίγουρα θα έχει δημιουργηθεί.

Αυτά είχα να σας πω και τώρα λέω να σερφάρω σε κάνα blog της προκοπής.

Ωχ...