Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Ανοιχτή επιστολή προς τα Έδρανα


Της Μαρίας Κανελλάκη


Αγαπητά μου Έδρανα της Βουλής!
Αγαπητά μου  Μάρμαρα, Μοκέτες, Πόμολα, Φωτιστικά, Προαύλιο και Ζαρντινιέρες!
Έχοντας μια αμυδρή ελπίδα, βασιζόμενη στους νόμους της Φυσικής, θεωρώ ότι εσείς - τουλάχιστον - μπορεί και να ανταποκριθείτε στους κραδασμούς απ’ τον «έξω κόσμο». Να επηρεαστείτε, να αντιδράσετε, να συσταλείτε και να διασταλείτε. Για το έμψυχο περιεχόμενο που διακοσμεί το κτήριο, δεν υπάρχει πλέον καμία ένδειξη ότι έχουν  ενεργοποιημένες αισθήσεις και συναισθήματα.

Σε καιρό πολέμου, παρακολουθήσαμε άφωνοι την υπερπαραγωγή που ανέβηκε απ’ το θίασό σας: «Η Ορκωμοσία του λαμέ».  Με τους άστεγους να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες ένα τετράγωνο παρακάτω, «απολαύσαμε»  γοητευτικές εμφανίσεις, συζυγοκόρες με κρεπαρισμένο μαλλί, φανταχτερά  συνολάκια αγκαζέ σε μεταξωτές γραβάτες  και  τους  κοινοβουλευτικούς  μας  σταρ,  να  ποζάρουν  με ύφος μπλαζέ στα φλας των καναλιών. 
Ταυτόχρονα με την ελεύθερη πτώση στο κενό ενός ακόμα αυτόχειρα, παρακολουθούσαμε  τριακόσιους  πισινούς  που αναζητούσαν  ανυπόμονα να καβατζώσουν το έδρανο και να τσακωθούν για το ποιος θα σώσει καλύτερα τη χώρα. Αρχιεπίσκοπος, δοξασίες, θυμιατά, λογίδια, εθνοπατέρες, πρόεδροι, αντιπρόεδροι, δεξιοί, αριστεροί και μεσαίοι.
Πράσινα, κόκκινα, μπλε και εμπριμέ σαπιοκάραβα που ταξιδεύουν σε θολά νερά και  με ξένη σημαία. Με το λογότυπο της παράταξης  και το σλόγκαν του κόμματος στο κατάρτι, λες και πρόκειται για ρεκλάμα αυτοκινήτου ή βρεφικής  κρέμας. «Μαζί θα πάμε μπροστά!» και «Ξεκινάμε!» και «Με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε!» και «Για ένα σίγουρο αύριο!» και διάφορα άλλα επικοινωνιακά σουξεδάκια.

Θέλω μια προσωπική χάρη από σας.  Όταν τους έχετε  δίπλα σας, ανάμεσά σας, όταν σας αγγίζουν, σας χρησιμοποιούν, όταν ξαπλώνουν νωχελικά πάνω σας, τραντάξτε τους, αναποδογυρίστε τους, ηλεκτρίστε τους, γαργαλίστε τους, σφαλιαρίστε τους! Τρομάξτε τους μπας και συνέλθουν, βοηθήστε κι εσείς να τους επαναφέρουμε σε  διάσταση  Α4, μονόφυλλη, ασπρόμαυρη, δίχως γυαλιστερά φινιρίσματα και πλαστικοποίηση ματ.
Ο χρόνος λιγοστεύει και η κλεψύδρα της ζωής μας αδειάζει επικίνδυνα.  Εδώ παραδίπλα, ακούστηκε μια τουφεκιά. Κι άλλη μία παρακάτω. Κι ένας άνθρωπος πήδηξε στο κενό. Παραπάνω στηθήκανε κρεμάλες. Ένας-ένας στήνονται στην ουρά και βγάζουν εισιτήριο για τον κάτω κόσμο. Απ’ την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη κι απ’ τα νησιά του Αιγαίου ως την άλλη άκρη του Ιονίου.

Κι όσοι δεν τόλμησαν ακόμα, γράφουν σημειώματα τούτη την ώρα που μιλάμε, για να το επιχειρήσουν αύριο ή μεθαύριο. Κι όσο αυτοί  παζαρεύουν το βουλευτικό αυτοκίνητο και την αύξηση της αμοιβής  τους, ο άνεργος κάνει άγρια παζάρια με τη ζωή του. Ο συνταξιούχος με την αξιοπρέπειά του. Ο γονιός με τη ντροπή του. Ο άστεγος με την απελπισία του.
Πείτε τους εκ μέρους μου, μαζί με τις «ματοβαμμένες»  θυσίες  που θα κάνουν  για να μας σώσουν απ’ την καταστροφή, να κάνουν  κι ενός λεπτού σιγή για να τιμήσουν  τη μνήμη των νεκρών.
Και μια που φέρνουν τους δεσποτάδες ως εκεί, ας ψάλλουν  κι ένα τρισάγιο ν’ αναπαυτούν οι  ψυχούλες  τους. Να στήσουν  κι ένα μνημείο πείτε τους, έξω απ’ το μέγαρο που τους φιλοξενεί. Δίπλα στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, ας υψώσουν κι άλλο ένα. Το μνημείο του άγνωστου αυτόχειρα.  Με τόσες χιλιάδες θύματα, καταγεγραμμένους και μη, αν είχαμε φυσική καταστροφή, θα είχανε κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και θα τιμούσανε  κάθε χρόνο τα θύματα. Αν είχαμε πόλεμο, θα χτίζανε μαρμάρινους βωμούς  και θα καταθέτανε στεφάνια στη μνήμη των νεκρών. Αν  αυτό που στήσανε δεν είναι ένα σύγχρονο κρεματόριο που συνθλίβει τους ανθρώπους και τους κάνει μια μάζα από κόκκαλα και σάρκα, τότε τι διάολο είναι; Ρωτήστε τους παρακαλώ εκ μέρους μου.

Και κάτι τελευταίο. Ας  βγάλουν  επιτέλους το σκασμό!!!  Ν’ ακούσουν  καθαρά το ρόγχο των νεκρών.  Απόψε,  ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος, ένας  καθηγητής, μια  μητέρα, ένας άνεργος, μια νοικοκυρά κι ένας βιοτέχνης,  καλούν σε σιωπητήριο. Χτες ήταν άλλοι τόσοι. Αύριο θα είναι περισσότεροι. Στοιχειώνουν πάνω απ’ τα κεφάλια  τους, γίνονται αερικά και ανήσυχες ψυχές.  Ας τους δουν επιτέλους! Πάνω τους προβάλλονται τα δικά τους  λάθη, η δική τους  αναποτελεσματικότητα, η προσωπική τους ατολμία και η έμφυτη δειλία τους.   Κι αν δεν συγκινούνται  απ’  τις κραυγές των νεκρών που αφήνουν  πίσω τους καθημερινά, αναρωτιέμαι…  ποια κόλαση θα χωρέσει τις αμαρτίες τους; Ρωτήστε τους. Εκ μέρους μου.

Λένε ότι τα άψυχα αντικείμενα δεν είναι ζωντανοί οργανισμοί,  απλά υπάρχουν στο χώρο. Το αναιρώ. Όταν σας παρακολουθώ απ’ την τηλεόραση, ακούω τους αναστεναγμούς σας.  Διακρίνω τη συγκίνησή σας, όταν στέκεστε αμίλητα και κουρασμένα απ’ τα χρόνια. Συγκινείστε, βουρκώνετε, θυμώνετε, απελπίζεστε, έχετε αποκτήσει πια την οικειότητα και κουβαλάτε  τη βαριά ιστορία της αίθουσας αυτής.  Κι αυτό σας δίνει το δικαίωμα να εισβάλετε στο χώρο και να επιβάλετε τη δική σας διάσταση. 
 Βλέπετε, ακόμα κι αυτήν  την  απάθεια που ήταν  προνόμιο δικό σας, την οικειοποιηθήκανε, σας την κλέψανε και την κάνανε δικό τους χαρακτηριστικό και στάση ζωής.

«Κυρίες και Κύριοι» θα σας λέω στο εξής. Επιτρέψτε μου την προσφώνηση αυτή. Είστε ο μόνος λόγος πλέον,  που νιώθω σεβασμό και ανατριχίλα όταν ακούω τη λέξη «Βουλή». 



21 σχόλια:

  1. Συγκλονιστικό κείμενο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ανθρώπινη ζωή έχει καταντήσει για κάποιους "ανθρώπους", μια ασήμαντη κουκκίδα στο χάρτη.
    Το χρώμα και ο ήχος του χρήματος είναι ο μόνος κινητήριος μοχλός των αισθήσεών τους και αυτός θα τους συντροφεύει πάντα.
    Εύχομαι ολόψυχα να τερματιστούν αυτά τα θανατικά και να μην το βάζουν κάτω όσοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μπορούμε να μπούμε στη "λογική" των ανθρώπων που αγγίζουν και διασχίζουν τα μονοπάτια της απελπισίας. Ελπίδα υπάρχει για μένα, γιατί αύριο θα πάω στη δουλειά μου και θα εξασφαλίσω στο παιδί μου ότι θα έχει τροφή και στέγη (τουλάχιστον γι αυτό το μήνα). Στην αντιπέρα όχθη, είναι άγρια τα πράγματα Κωνσταντίνα μου... Βλέπω ανθρώπους στους κάδους κάθε βράδυ και ντρέπομαι που λέγομαι άνθρωπος...
      Τουλάχιστον ας μην τους ξεχνάμε, ας μη συνηθίσουμε τη μυρωδιά του θανάτου ρε γαμώτο...

      Διαγραφή
  3. Είναι τόσο εξαιρετικά ζωντανό το κείμενο, που όταν κλείνω τα μάτια ακούω κραυγές.
    Ακούω τις κραυγές αυτών που οδήγησαν τους συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία, καθώς πέφτουν μέσα στο φρεάτιο της ανυπαρξίας. Εγώ τους έσπρωξα. . . !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν έπρεπε να το φωτογραφίσεις αυτό που ζούμε, πού θα έστηνες το φακό σου; Το έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αυτό...

      Διαγραφή
    2. Θα πήγαινα στο νεκροτομείο και θα φωτογράφιζα πόδια σκεπασμένων με σεντόνια νεκρών, δίνοντας έμφαση στο μεγάλο δάχτυλο όπου κρεμάνε το χάρτινο ταμπελάκι με τα στοιχεία του θανόντα. Θα έφτιαχνα 300 αντίτυπα -όσα και οι "βολευτές" μας δηλαδή- και θα άλλαζα μόνο το όνομα. Μετά θα έστελνα στον κάθε έναν το ονομαστικό του αντίτυπο!

      Διαγραφή
    3. Tραγικό, αλλά απολύτως ευρηματικό (και πιθανόν αποτελεσματικό).
      Δημήτρη σ' ευχαριστώ για την απάντησή σου στο μακάβριο ερώτημα που έθεσα.

      Σου εύχομαι ολόψυχα να είσαι καλά και να μας ταξιδεύεις με τα φτερά της ματιάς και της φαντασίας σου.

      Διαγραφή
  4. Mαρία συγκολιστικό!
    Το διαβάζεις και θέλεις να πας να τους πιάσεις όλους τους λαμέ από τον γιακά και να τους πετάξεις κάτω από την καρέκλα, τα μάρμαρα, τα έδρανα της βουλής και να φωνάξεις με όλη σου την δύναμη.
    "Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ ρε, δρόμο δεν σου αξίζει να κάθεσαι εδώ".
    Βρε ουστ που έλεγε και ο Μαυρογιαλούρος στην ταινία.
    Πόσο το ένιωσα το κείμενό σου Μαρία!
    Μοναδικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς ένιωσα κι εγώ και προσπάθησα να το φωνάξω με τον τρόπο μου.
      Νομίζω ότι κάποια στιγμή θα τους αποβάλλει το ίδιο το σύστημα. Θα τους πάρουν όλους τα απόνερα των εξελίξεων, αλλά και της ιστορίας. Μαύρη σελίδα θα γίνουν όλοι τους και οι απόγονοί μας θα αναφέρονται στην πιο βρώμικη εποχή της νεώτερης ιστορίας...

      Διαγραφή
  5. Μακάρι να μην είχε δοθεί η αφορμή να γραφτεί το πολύ καλό αυτό κείμενο, όπως είπες και πιο πάνω Μαρία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ καλό και δυνατό κείμενο, μπράβο Μαρία μου.

    Καλή εβδομάδα σε όλη την παρέα. Καλό ξημέρωμα!!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμητρα καλώς μας όρισες! Ευχαριστώ για το σχόλιο και τις ευχές σου. Ελπίζω να είναι τόσο δυνατό, ώστε να αγγίξει τ' αυτιά (ή το... φιλότιμο) κάποιων...
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  7. Ενα τέτοιο κείμενο θα'πρεπε να κολλούσαμε σε κάθε έδρανο της βουλής μήπως και συγκινηθεί κανένα παχύδερμο και παραιτηθεί στο βωμό τόσων απελπισμένων που παραιτούνται καθημερινά απ'τη ζωή.
    Είμαι σίγουρη πως θα το προσπερνούσαν όλοι κανείς δεν θα στεκόταν ούτε καν να το διαβάσει!

    Τα θαλασσινά μου φιλιά για καλό ΠΣΚ Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσο συνεχίζουμε να εκτρέφουμε παχύδερμα στην αυλή μας, έχουμε και το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί γι αυτό το έγκλημα...

      Και τα δικά μου φιλιά, νάσαι και να περνάς καλά στο λατρεμένο μας νησί!

      Διαγραφή
  8. Το παραπάνω κείμενο με άγγιξε κι εμένα όσο και τους υπόλοιπους που πέρασαν και άφησαν τα χνάρια/σκέψεις τους αλλά θα κρατήσω το εξής: "Όσο συνεχίζουμε να εκτρέφουμε παχύδερμα στην αυλή μας, έχουμε και το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί γι αυτό το έγκλημα..." επειδή θεωρώ πως είναι η πρόταση που ξεχωρίζει.

    Το γράφω και το φωνάζω εδώ και καιρό παντού.. όσο συνεχίζεις να φέρεσαι σαν λαουτζίκος, δεν μπορείς παρά να περιμένεις να σου φέρονται σαν λαουτζίκος. Όταν αδιαφορείς για την παιδεία που λαμβάνουν τα παιδιά μας επειδή εσύ δεν έχεις ακόμη παιδιά, όταν προσπερνάς τα προβλήματα του γείτονα επειδή η φωτιά δεν έχει φθάσει ακόμη στο δικό σου καλύβι, όταν δεν σου καίγεται καρφί για τα προβλήματα των άλλων επαγγελματικών κλάδων επειδή εσύ ακόμη βγάζεις τα προς το ζην, όταν σκύβεις το κεφάλι επειδή το σκύβουν κι όλοι οι υπόλοιποι, όταν γυρνάς σπίτι από την δουλειά και ανοίγεις την τηλεόραση για να χαζέψεις τα μεσημεριανά.. όταν.. όταν.. τότε δεν δύναται να λέγεσαι Έλληνας, δεν δύναται να λέγεσαι Άνθρωπος. Είσαι κομμάτι του όχλου, κομμάτι του λαουτζίκου και δεν διαφέρεις τίποτα από τα παχύδερμα που έχεις στην αυλή σου.

    Ή μάλλον όχι, αυτά τα παχύδερμα έχουν εσένα, μια μικρογραφία τους καθ'εικόνα και καθ'ομοίωση, στην αυλή τους... σε ταίζουν χρόνια τώρα με σάπια σκευάσματα και εσύ συντηρείσαι μέσα στις αυταπάτες σου ότι θα γίνεις κάποια στιγμή πραγματικά του "σαλονιού", όπως αυτοί. Αλλά δεν έχουμε καταλάβει κάτι, πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Και αυτοί, κι εμείς, ως λαός κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε τα λάθη μας και η μια πλευρά τα ρίχνει στην άλλη βγάζοντας την ουρά της απέξω.

    Εμείς αναδείξαμε και τροφοδοτήσαμε την γενιά του Πολυτεχνείου ως την πιο σημαντική γενιά των τελευταίων αιώνων, εμείς πρέπει και να σφραγίσουμε και το τέλος της, αν όχι για εμάς, για τα παιδιά μας.

    Είναι να μην κάνει κάποιος την αρχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ. Έγινες η φωνή μου, ή μάλλον... το "μουγκρητό" μου. Συνυπογράφω όλα όσα γράφεις.
      Σου στέλνω την αγάπη μου και σου αφιερώνω αγαπημένο τραγουδάκι απ' τον τόπο μου.
      Να'σαι καλά!
      http://www.youtube.com/watch?v=uyBhtfkqwUM

      Διαγραφή
  9. Τα κρητικά πνεύματα συναντώνται, πατριώτισσα. Ίσως για αυτό ταιριάζουμε σε τόσα, φταίει ο άγριος τόπος των προγόνων μας, το κρητικό τοπίο κι όσοι το περπάτησαν. ;) Κλασικός κι αγαπημένος ο Ψαραντώνης μας από το αγαπημένο μου Ρέθυμνο, την ιδιαίτερη πατρίδα μου.

    Κι εσύ έχεις γίνει η φωνή μου με τόσες αναρτήσεις σου εδώ, και χαίρομαι που είμαστε άνθρωποι από το ίδια ύφασμα, όπως έχεις πει.

    Από εμένα το εξίσου αγαπημένο "Ανάθεμα που αγάπησα το χώμα σου" του Ξυλούρη σε απόδοση του Χ. Γιαννούλη.. http://www.youtube.com/watch?v=rg8iFfurI3g&feature=share

    Μια μέρα μια Παρασκευή θα πέσω να ποθάνω
    και μιαν αυγή θ' αναστηθώ από το χώμα πάνω.
    Ανήμπορος κι' ακόλουθος το κύμα αναρωτούσα
    κι αντίκρυ μου ο θάνατος και τον περιφρονούσα.
    Ανάθεμα π' αγάπησα το χώμα σου πατρίδα
    και διπλοτρισανάθεμα που δεν σε ματαείδα.

    Συνέχισε να γράφεις και να εμπνέεις κόσμο, ίσως μικρές τέτοιες λάμψεις φέρουν την πολυπόθητη "πνευματική" έκρηξη! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Α ρε Αγριμιώ!... τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά!
    Απ' το Ρέθυμνο κι εγώ, με ρίζες και λατρεία στ' Ανώγεια και μια τύχη ουρανοκατέβατη, να βρεθώ κοντά στους Σκουλάδες και στους απογόνους του Ξυλούρη...
    Ο Χαρούλης λατρεμένος!
    Σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα για την αφιέρωση και εύχομαι να αξιωθείς γρήγορα να αγναντέψεις τον Ψηλορείτη.
    (με συγκίνησες...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ εύχομαι να βρεθώ σύντομα στο νησί του Τάλως και σε ευχαριστώ που με τα κείμενά σου, και με τα κείμενά σας εδώ γενικότερα, κάνετε μια προσπάθεια να αγγίξετε το Ανθρώπινο..

      Από κοντινά χωριά είμαστε ;)
      (κι εμένα με συγκίνησες)

      Διαγραφή