Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Φοβάμαι (;)


Της Μαρίας Κανελλάκη

Με πείσατε τελικά!... Φοβάμαι! Το ομολογώ!... Φο-βά-μαι! … Δεν το είχα αντιληφθεί ως τώρα και φοβάμαι ότι δεν φοβάμαι όσο θα θέλατε…  Θα προσπαθήσω να αυξήσω την ένταση του φόβου μου, μέρα με τη μέρα… Να θυμηθώ μόνο τι ακριβώς φοβάμαι, γιατί φοβάμαι ότι φόβος χωρίς κατεύθυνση, είναι φόβος ανεκμετάλλευτος. Λοιπόν… πάμε μια επανάληψη;

Φοβάμαι την επιστροφή της δραχμής!
Α, ναι!... Θυμήθηκα! Το’χω… το’χω!!!

Φοβάμαι τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει στη ζωή μας, αυτό το πισωγύρισμα.

Φοβάμαι ότι τα παιδιά δεν θα έχουν πια βιβλία και θέρμανση στα σχολεία και το μέλλον τους θα γίνει τραγικά αβέβαιο.

Φοβάμαι ότι οι συνταξιούχοι θα εξαργυρώσουν τους κόπους και τις καταθέσεις μιας ζωής σε ασφαλιστικά ταμεία, μ’  ένα εξευτελιστικό χαρτζιλίκι. Και θα σέρνονται,  ζητιανεύοντας  ένα φάρμακο ή μια σακούλα με τρόφιμα.

Φοβάμαι ότι ολόκληρες οικογένειες  θα ξεκληριστούν  και θα σιτίζονται σε κοινωνικά παντοπωλεία και εράνους εθελοντών.

Φοβάμαι ότι θα δω ανθρώπους να ψάχνουν τα σκουπίδια το βράδυ, για να βρουν λίγη τροφή.

Φοβάμαι ότι οι στρατιές των ανέργων θα ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο.

Φοβάμαι ότι χιλιάδες άνθρωποι απεγνωσμένοι, θα βάζουν καθημερινά  τέλος στη ζωή τους με οδυνηρό τρόπο.

Φοβάμαι ότι στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα τηρούνται πλέον ούτε τα στοιχειώδη και οι εργοδότες θα αφήνουν απλήρωτους τους υπαλλήλους και θα τους έχουν σε μια μόνιμη οικονομική και συναισθηματική ομηρία.

Φοβάμαι ότι θα υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε φάρμακα. Το χειρότερο σενάριο που με τρομάζει,  είναι να φτάσει η μέρα που βαριά άρρωστοι,  δεν θα έχουν πλέον πρόσβαση στα φάρμακά τους, για να κρατηθούν στη ζωή.

Φοβάμαι ότι θα αποχαιρετάμε ξανά στα αεροδρόμια  τα παιδιά μας, που θα υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα και τις οικογένειές τους,  για καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.

Φοβάμαι ότι αν δουλεύω, το κράτος θα με τιμωρήσει παραδειγματικά, επιβάλλοντάς μου δυσβάστακτους φόρους, που πρακτικά θα είναι αδύνατον να αποδώσω.

Φοβάμαι ότι αν δεν δουλεύω, το κράτος θα με τιμωρήσει ακόμα πιο παραδειγματικά, επιβάλλοντάς μου τεκμήριο επιβίωσης που –επίσης- πρακτικά, δεν θα μπορέσω ποτέ να αποδώσω.

Φοβάμαι ότι θα υπάρχει κύμα αστέγων, εξαθλιωμένων και καταθλιπτικών ανθρώπων, που θα στήνουν κουβέρτες στο κέντρο της Αθήνας, στα παγκάκια και στις στοές για να βρουν λίγη ζεστασιά, πλάι στους αεραγωγούς των κλιματιστικών.

Φοβάμαι ότι τα νοσοκομεία δεν θα έχουν πια, βασικά αναλώσιμα υλικά και δεν θα μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες στον τομέα της υγείας.
Φοβάμαι ότι ο ασφαλιστικός μου φορέας, δεν θα μου παρέχει πλέον τα βασικά εμβόλια για τα παιδιά μου και θα τα αφήνει εκτεθειμένα σε μια σειρά μολυσματικών ασθενειών, που θα ξανακάνουν την εμφάνισή τους.

Φοβάμαι ότι ο κρατικός μηχανισμός θα γίνει δύσκαμπτος και ανάλγητος. Ουρές ατελείωτες θα συνωστίζονται έξω από κάθε δημόσιο οργανισμό και  οι πολίτες δεν θα εξυπηρετούνται, παρόλο που θα καταβάλλουν τους φόρους για να έχουν δημόσια διοίκηση.

Πιο πολύ φοβάμαι τις οικονομικές υπηρεσίες και τις εφορίες. Πάνω που είχε ομαλοποιηθεί η κατάσταση και δεν παρουσιάζεται το τελευταίο διάστημα ουδέν κώλυμα στην εξυπηρέτηση των πολιτών, δεδομένης και της εφαρμογής τους taxisnet, φοβάμαι ότι αυτό το κλίμα θα ανατραπεί και οι πολίτες θα ξαναζήσουν αθλιότητες και  αβάσταχτη ταλαιπωρία,  που υπήρχε επί εποχής δραχμής (και μόνο!).

Φοβάμαι ότι θα επικρατήσει ακυβερνησία, πανδαιμόνιο,  χειραγώγηση από τα ΜΜΕ, αύξηση της εγκληματικότητας και επανεμφάνιση ακροδεξιών οργανώσεων που θα αναλαμβάνουν την εφαρμογή του δικού τους νόμου, με τις ευλογίες και την απουσία του επίσημου κράτους.

Φοβάμαι ότι η αστυνομία θα καταναλώνει τόνους χημικών ουσιών πάνω σε συνταξιούχους, παιδιά και σε όσους τολμήσουν να υψώσουν τη φωνή τους, ενάντια στην αδικία.

Φοβάμαι ότι η δικαιοσύνη θα είναι κάποια μέρα ανεπαρκής και θα παίρνει εντολές από κυβερνητικά στελέχη, ώστε να μένουν ατιμώρητοι στο απυρόβλητο, όλοι όσοι καταχράστηκαν  δημόσιο χρήμα και γέμισαν  τους προσωπικούς λογαριασμούς τους στο εξωτερικό.

Φοβάμαι ότι η χώρα μου, θα γίνει πεδίο για πλιάτσικο και ληστρικές επιθέσεις, θα χάσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και όλος ο φυσικός μας πλούτος, θα γίνει κληροδότημα στις ξένες τράπεζες.


Μια τελευταία επιθυμία,  αν μου επιτρέπετε...

Δώστε μου μόνο λίγο χρόνο, για να διαλέξω ποιος φόβος μου ταιριάζει περισσότερο.






11 σχόλια:

  1. Αυτά που αναφέρεις Μαρία δεν είναι το σενάριο της επόμενης αριστερής ημέρας..είναι το έργο που παίζεται ήδη κι είμαστε όλοι πρωταγωνιστές.
    Να σκεφτούμε όσο σοβαρότερα μπορούμε τη προοπτική της ζωής μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι το "αύριο" ή το "σήμερα" όπως λέει και η Τζούλυ;
    Συμφωνώ μαζί της. Να σκεφτούμε όσο σοβαρότερα μπορούμε την προοπτική της ζωή μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ένα διαφωτιστικό κείμενο για να αντιληφθούν κάποιοι άνθρωποι ότι μια ενδεχόμενη και απευκταία - κατ'εμέ - επιστροφή στη δραχμή, δεν θα είναι "περίπατος".

    Κι εγώ φοβάμαι τι μας επιφυλάσσει το προσεχές μέλλον, αλλά αισιοδοξώ...

    Μαρία, ήταν καλή η γροθιά στο στομάχι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ούτε το σήμερα, ούτε το αύριο. Είναι το χθες.
    Τα πράγματα είναι χειρότερα κι εμείς ασχολούμαστε μόνο με ότι μας προβάλλουν.
    Λοιπόν, προσωπικά δεν δίνω δεκάρα με ποιο νόμισμα θα με εξοντώσουν.
    Κι αν η προοπτική της δραχμής απαιτεί θυσίες με έναν χρονικό ορίζοντα, προτιμώ να ματώσω τώρα εγώ, για να αφήσω μια παρακαταθήκη στα παιδιά μου.
    Η παρουσία πάντως του δυνατού "ευρώ" στη ζωή μας που έγινε με σημιτικές τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, μόνο οδύνη και καταστροφή μας έφερε. Δεν πιστεύω κανέναν πλέον, πέρα απ' την κοινή λογική μου.
    Κι όσο ενοχλούν τ' αυτιά μου οι ιαχές (πρώην αγαπημένων) επώνυμων δημοσιογράφων, καναλιών, εντύπων και όλων των συμπαραμαρτούντων, περί σεναρίων και καταστροφολογίας, τόσο με σπρώχνουν περισσότερο στην άλλη εκδοχή.
    Οψόμεθα...
    Την καλημέρα μου σε όλες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Oταν η τσέπη σου είναι άδεια, είναι άδεια, είτε έχουμε ευρώ είτε έχουμε δραχμή.
    Τα σουξέ τύπου έχουμε λεφτά υπάρχουν που ξεκίνησε ο Γιωργάκης και που είδα μετά λύπης ότι εν μέρει συνεχίζει ο Αλέξης είναι τουλάχιστον τραγικά.
    Θέλει ριζική αλλαγή η χώρα πρώτα από όλα στον τρόπο που σκεφτόμαστε και μετά όλα θα μπουν στην θέση τους.
    Τα παιχνιδάκια πρέπει να σταματήσουν στις πλάτες μας.
    Αυτό πότε θα το καταλάβουμε!!
    Η προπαγάνδα του φόβου έξυπνη αλλά ελπίζω ότι ο κόσμος δεν θα μασήσει και πάλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ….Είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά και όλο φοβάμαι το αύριο…
      Εσείς, λοιπόν που μάλλον ακούτε και βλέπετε καλυτέρα από μένα, πείτε μου σας παρακαλώ πολύ, μίλησε κανείς για « ριζική αλλαγή της χώρας και στον τρόπο που σκεπτόμαστε» ?
      Είδα, μέσα από τα πολυεστιακά μου γυαλιά, άκουσα μέσα από τα σπασμένα μου ακουστικά τύμπανα, κατηγορίες από και προς, είδα βία, εισέπραξα φόβο, δήχθηκα αφόρητη πίεση να αποδεχτώ ότι είμαι ηλίθιος και δεν έχω ούτε κρίση ούτε προσωπικότητα, μου είπαν ότι υπάρχουν πλάνα (αερο-πλάνα), προσπάθησαν να μου πουν ότι για όλα φταίει ένας, και αυτός είναι φυλακή, η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη του συστήματος, να την εμπιστεύομαι , και μου ζητούν να ψηφίσω την Κυριακή!!!!!
      Που? Ποιον? Γιατί?

      Θ

      Διαγραφή
    2. Aγαπητέ Θ
      Εχεις δίκιο σε αυτά που λες για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους τόσους πρέπει να κάνουμε κάτι.
      Οπως λεει και η Μαρία πρέπει να πάμε να δείξουμε ότι μπορούμε ακόμα να σκεφτόμαστε και ότι είμαστε ικανοί να παίρνουμε αποφάσεις για τον εαυτό μας και τα παιδιά μας.
      Αλίμονο αν αφήσουμε την μοίρα μας σε αυτούς που μας πρόδωσαν με τόση ευκολία και μας πούλησαν.
      Πρέπει αντιδράσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε χωρίς τον φόβο που προσπαθούν να μας ποτίσουν.
      Αλλιώς τι!

      Διαγραφή
  6. @ Θ: η χειρότερη κρίση για μένα, είναι αυτή που δεν θα τολμήσω να αντιμετωπίσω.
    Στα ερωτήματα που θέτεις πιο πάνω, εγώ έχω να προσθέσω ένα ακόμα "ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ;".
    Δυστυχώς, για μένα, αυτό το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και δεν συγχωρεί άκυρη ή λευκή τοποθέτηση. Για τα παιδιά μου. Και για όλα τα παιδιά... που μείνανε φέτος με λιγότερα βιβλία, λιγότερο κολατσιό, καθόλου δραστηριότητες, καθόλου αθλητισμό, καθόλου παιχνίδι και καθόλου χαμόγελο...

    "... Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό..." που λέει ένα άλλο αγαπημένο τραγουδάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Antonio Gramsci ένας γνωστός Ιταλός κομουνιστής ηγέτης είπε πως η υπερβολική ανησυχία οδηγεί σε ακινησία...Ας μην αφήσουμε να κερδίσουν εις βάρος μας,λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. το μόνο σίγουρο είναι ούτε ακινησία ούτε λεύκη επιταγή, αλλά ο προβληματισμός δεν σταματά..

    I have a dream...
    Θανος

    ΑπάντησηΔιαγραφή