Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Το δεδομένο φυγείν δυνατόν...

 
Της Κωνσταντίνας Πέππα
 
 
 
 
photo: Κωνσταντίνα Πέππα
Είχε την κακιά συνήθεια να αφήνει αποβραδίς την εφημερίδα στο πάτωμα, πάνω στις παντόφλες του.
Αυτό, φυσικά, είχε ως αποτέλεσμα να γλιστρήσει και να σωριαστεί χάμω. Του ξέφυγε ένα «άι – σιχτίρ» και σήκωσε με εκνευρισμό την εφημερίδα, ακουμπώντας την πάνω στο κομοδίνο.
Είδε φευγαλέα, στο πρωτοσέλιδο, την ημερομηνία και συνειδητοποίησε ότι ήταν πρωτομηνιά.
«Ωραία! Αφού ο μήνας ξεκίνησε με πρωινή σαβούρδα, κατάλαβα πώς θα συνεχιστεί...» μονολόγησε χαμηλόφωνα.
‘Εξι μήνες τώρα, είχε συνηθίσει να μιλάει μόνος του στο σπίτι. Κλεισμένος και αποκομμένος από όλους. Είχε κι ένα μυθιστόρημα να τελειώσει και δυστυχώς, η έμπνευσή του, είχε εξαφανιστεί. Αποκαΐδια σκέψης, που σκορπούσε ο άνεμος εδώ κι εκεί. Στέρεψε από ιδέες.
Ο εκδότης του δεν παρέλειπε να του θυμίζει ότι οι αναγνώστες του, περίμεναν με ανυπομονησία το τρίτο του βιβλίο.
Πόσο τον άγχωνε όλο αυτό... Τι είχε πάθει; Κάποτε, οι ιδέες στριμώχνονταν στο μυαλό του και δεν ήξερε ποια να διαλέξει. Να, όμως, που τώρα, στα δωμάτια του μυαλού του, επικρατούσε μια στείρα ησυχία. Ούτε ηχώ δεν έβγαζαν οι σκέψεις του.
Πήγε στην κουζίνα να φτιάξει καφέ και περνώντας από το καθιστικό, είδε τη φωτεινή ένδειξη του τηλεφωνητή να αναβοσβήνει.
Πάτησε το κουμπί, ενώ ταυτόχρονα, πήρε τυχαία ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη.
Πρώτο ηχητικό μήνυμα: «Παιδί μου, έλα να φάμε αύριο όλοι μαζί. Θα χαρεί ο πατέρας σου. Ξέρουμε ότι είσαι αγχωμένος αυτήν την περίοδο, αλλά βγες λίγο από το σπίτι. Μας έχεις λείψει...»

Δεύτερο ηχητικό μήνυμα: «Η Μαρία είμαι. Ξέρω, ξέρω, είσαι στρεσαρισμένος, αλλά αν βρεις χρόνο, έλα μεθαύριο στο γνωστό στέκι. Μου έχεις λείψει, μωρό...»
 
Τρίτο ηχητικό μήνυμα: «Πού είσαι βρε χαμένο κορμί; Σε έχω πάρει τόσες φορές στο κινητό, αλλά δεν το σηκώνεις. Πάμε για καμιά μπύρα, ρε φίλε! ‘Αντε, έχω ξεχάσει τα μούτρα σου!»
 
«Καθένας με το χαβά του! Τα γκομενιλίκια, οι μπύρες και τα οικογενειακά μαζέματα, μου έλειπαν τώρα...» μονολόγησε πάλι.
 
‘Ανοιξε το βιβλίο τυχαία σε μια σελίδα και δίχως να κοιτάζει, ακούμπησε το δάχτυλό του σε ένα σημείο. Η λέξη «θυμηθείς» ήταν η πρώτη για αυτήν την εβδομάδα. Είχε να βρει άλλες τρεις μέχρι το τέλος του μήνα, ώστε να τις ενώσει και να δει αν θα έβγαινε νόημα. ‘Ηταν μια χαζή συνήθεια που έκανε χρόνια τώρα...
.........................................................................................................................................
 
‘Αργησε έξι μήνες η πολυπόθητη έμπνευση, αλλά ένα βράδυ τρύπωσε στον ύπνο του σαν καταρρακτώδης βροχή. Κατέκλυσε κάθε σκιερή γωνιά του μυαλού του και οι νύχτες του απέκτησαν ξανά φως. Σηκωνόταν από το κρεβάτι και έγραφε ασταμάτητα.
Τα πλήκτρα του υπολογιστή έμοιαζαν πια με πλήκτρα πιάνου και το τηλεφώνημα από τον εκδότη του, ήχησε πολύ μελωδικά στα αυτιά του, προς το τέλος του μήνα.
 
«Το τελείωσα!» του είπε χαρούμενος. Ακούμπησε το τηλέφωνο στη βάση του και πρόσεξε ότι δεν αναβόσβηνε η φωτεινή ένδειξη του τηλεφωνητή. Μέρες τώρα...
Πήγε στη βιβλιοθήκη του καθιστικού και διάλεξε τυχαία ένα βιβλίο. Πήρε το σημειωματάριό του και σημείωσε την τέταρτη λέξη. «Να».
Φόρεσε το σακάκι του και βγήκε έξω να περπατήσει. Είχε όρεξη να ανέβει στον Λυκαβηττό και να αγναντέψει την πόλη από ψηλά.
Κοντοστάθηκε στην Αριστίππου για να χαζέψει το γωνιακό εγκαταλελειμμένο σπίτι. ‘Εβγαλε το κινητό από την τσέπη του σακακιού του για να το φωτογραφίσει, καθώς του ασκούσαν μια γοητεία αυτά τα σπίτια. Κάποτε, υπήρχε ζωή σ’αυτά. Ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη, λίγη σημασία είχε. Υπήρχε ΖΩΗ.
Λίγο πριν προλάβει να εστιάσει στο μπαλκονάκι με το μισάνοιχτο παράθυρο, ένιωσε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι κι όλα μαύρισαν γύρω του.
.......................................................................................................................................
 
Ξύπνησε από οικείο άρωμα και γνωστές φωνές. Στην αρχή, τους έβλεπε όλους θολά. Η μητέρα του, ο κολλητός του κι η Μαρία. Τι διάολο έγινε; Πού στην ευχή βρισκόταν;
Η νοσοκόμα που εμφανίστηκε μπροστά του, του έλυσε την απορία.

«Τι έγινε ρε φιλάρα; Για μπύρες λέγαμε να πάμε και να’σαι εδώ να τρως φιδέ και κομπόστα ροδάκινο! Α, ρε τα χάλια σου!» γέλασε δυνατά ο φίλος του.

Η Μαρία του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο κι η μητέρα του τακτοποιούσε κάτι ταπεράκια στο διπλανό κομοδίνο.
 
«Ε, αφού δεν εδέησες να έρθεις απ’το σπίτι για φαγητό, σου το έφερα εδώ. Ας είναι. Σημασία έχει ότι είσαι καλά, παιδί μου!» του είπε ανακουφισμένη η μητέρα του.
 
«Τι έγινε ρε παιδιά; Τι μου συνέβη;» ρώτησε αμήχανος.
 
«Τι να συμβαίνει ρε φίλε; Σου άρπαξε κάποιος το κινητό και φρόντισε να σου δώσει και μία στην κεφάλα. ‘Ολο το βράδυ τάβλα ήσουν! Διάσειση, είπε ο ντόκτορ. Ελαφρά, διότι τη διάσειση την έχεις παιδιόθεν. ‘Αντε να συνέλθεις, να πάμε για εκείνη την αναθεματισμένη μπύρα, το κέρατό μου!»
 
Ο τραυματίας γέλασε και ζήτησε από τη Μαρία να ψάξει στο εσωτερικό του σακακιού του το σημειωματάριό του.
 
«Δεν πιστεύω να μου το βούτηξαν κι αυτό!» ρώτησε με αγωνία την κοπέλα.
«Όχι, μην ανησυχείς. Στη θέση του είναι» τον καθησύχασε.
«Πήγαινε εκεί που έχω τον σελιδοδείκτη και διάβασέ μου τις τέσσερις λέξεις που έχω σημειωμένες» της είπε.
«Για να δω... Α, μάλιστα. Τις βρήκα, αλλά δε βγαίνει νόημα. Είναι ανακατεμένες...»
«Διάβασε εσύ, δεν πειράζει...»
«Θυμηθείς, ζήσεις, να, να... Δεν καταλαβαίνω» είπε η Μαρία, σαστισμένη.
«Να τις βάλουμε στη σειρά. ΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ...»
 
Να θυμηθείς να ζήσεις...
 
 
 
 
 

20 σχόλια:

  1. Να θυμηθώ να ζήσω... Συνήθως το ξεχνάω...
    Είναι το τελευταίο που κάνω αν το θυμηθώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 'Ολοι το ξεχνάμε, Φλώρα! Ανθρώπινο είναι...
    Ακόμα κι όταν τρώμε μερικά "χαστούκια", πάλι το ξεχνάμε.
    Τουλάχιστον, ας έχουμε υπ'όψιν μας ότι στη ζωή, η παράσταση είναι μία.
    Δεν υπάρχει πρόβα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άντε, βρε κορίτσια, επιτέλους και μιαν ανάρτηση εδώ μέσα! :Ρ Όχι ότι βαρέθηκα να διαβάζω την Μαρία, αλλά όλες γράφετε υπέροχα, και οι Σκέψεις επί έξι νομίζω ότι για αυτό μας αρέσουν. Λόγω της πολυχρωμίας και της πολυφωνίας τους..

    Δυστυχώς, ξεχνάμε να ζήσουμε. Και σήμερα, με την οικονομική και ηθική κρίση που έχουν γονατίσει πολλές οικογένειες, είναι ακόμη πιο σημαντικό να ζούμε την κάθε στιγμή και ν'απλώνουμε το χέρι. Ξεχάσαμε τι σημαίνει ανθρωπιά... μα το κυριότερο ξεχάσαμε να απλώνουμε το χέρι στο μικρό παιδί μέσα μας, που το'χει τόσο μα τόσο ανάγκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Agrimio, έχεις απόλυτο δίκιο! Η παγίδα της Λήθης είναι έτοιμη να μας γραπώσει ανά πάσα στιγμή. Λίγο να γυρίσουμε το κεφάλι, λίγο να παραιτηθούμε και κάλλιστα μπορούμε να μεταμορφωθούμε σε άβουλες μαριονέτες.
    Δε λέω να ζούμε μόνο για την πάρτη μας, δε λέω να ζούμε τη ζωή των άλλων. Να μοιραζόμαστε, όμως, τις στιγμές της ζωής μας με όσους μας αγαπούν. Να μην τους ξεχνάμε. Η μοναξιά καραδοκεί...

    'Οσο για την 'απουσία' μου από το blog, είμαι από τους ανθρώπους, που όταν δεν έχουν ή δεν μπορούν να πουν κάτι, σιωπούν.
    Σ'ευχαριστώ θερμά για τα ενθαρρυντικά λόγια και αφού, επιτέλους, "ξύπνησα" από τη δική μου Λήθη, θα συνεχίσω να γράφω, αλλά και να παρακολουθώ ενεργά όλους εσάς.

    ΥΓ. Η Μαρία μας, είναι αστείρευτη Πηγή, γενικότερα! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στις δύσκολες μέρες που μας βρήκαν το πρώτο που "ξεχάσαμε" είναι να Ζούμε, λες κι όλη η ζωή ήταν επάρκεια, άνεση, χρήμα κ.ο.κ.
    Αυτό που θα 'πρεπε πρώτο - πρώτο να μας κινεί και να μας κινητοποιεί το παρατήσαμε στα αζήτητα και ξεχάσαμε πως είναι να ζεις, ν' αγαπάς, να αισθάνεσαι. Συνεχίζοντας έτσι θα χάσουμε κι αυτό που λέγεται επιβίωση...
    Να 'σαι καλά Κωσταντίνα, που χτύπησες το καμπανάκι, ελπίζω να ακουστεί όσο είναι καιρός!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευάγγελε, ακριβώς όπως το έθεσες! "...το παρατήσαμε στα αζήτητα..."
      Ποτέ δεν είναι αργά για ανασύνταξη δυνάμεων, ακόμα κι όταν πιάνουμε πάτο. Μοναδική διέξοδος, η επιφάνεια.

      Διαγραφή
  6. Με όλα μας τα προβλήματα, Κωνσταντίνα μου, ξεχνάμε το πιο απλό, να ζούμε... Τη χρειαζόμασταν αυτή την υπενθύμιση! Γιατί ακόμα και τα προβλήματα να μη φεύγουν, ο χρόνος φεύγει και δε ξαναγυρνά..
    Υ.Γ.: Χαίρομαι που διαβάζω πάλι κάτι δικό σου! :)
    Φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φωτεινούλα μου, τα αυτονόητα καταντούν ενίοτε αξιοπερίεργα. Ο χρόνος δεν σταματάει, ούτε μπορούμε να τον καλοπιάσουμε. Μπορούμε, όμως, να του "ξανασυστηθούμε".

      ΥΓ. Κι εγώ χαίρομαι που ξανάρχισα να γράφω...

      Διαγραφή
  7. Να θυμηθείς να γράφεις...
    Κι όταν δεν γράφεις, τώρα θα ξέρω πως αυτό δεν είναι απουσία, αλλά η γλυκιά αναμονή μέχρι να ξαναεμφανιστείς. Είναι τέχνη να σιωπάς. Όταν έχεις ανάγκη για αυτοσυγκέντρωση και αναδιάταξη δυνάμεων, να το κάνεις. Είναι λυτρωτικό.
    Κωνσταντίνα μου μέσα απ' την εξαιρετική αλληγορία σου, θύμησες το αυτονόητο. Για όλους μας.
    Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία, υπάρχει πάντα η ηρεμία πριν την καταιγίδα, αλλά και η ηρεμία μετά από αυτήν. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, το τοπίο μεταμορφώνεται.
      Ελπίζω να με ευνοήσει αυτή η "μεταμόρφωση" και να μου δώσει νέες δυνάμεις.

      Θα θυμηθώ να γράφω, λοιπόν, καλή μου φίλη!

      Διαγραφή
  8. Να θυμηθείς να ζήσεις...να θυμηθείς να γραφεις......να θυμηθεις να χαμογελασεις...να...να...να.... πόσα να... θα μπορούσαμε να κανουμε και να πούμε Κωνσταντίνα μου..!!!..και αχ!!!! αυτές οι λέξεις..να προσπαθείς να τις ενώσεις με άλλες και να βγαινει νόημα....!!!
    χάρηκα που σε διαβασα........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σμαραγδένια Ρούλα μου, πολλά τα 'αν', πολλά τα 'να' και πολλά τα 'θα'! Ας ενώσουμε, λοπόν, αυτές τις τρεις λέξεις για να φτιάξουμε μια πρόταση!
      ΑΝ καταφέρουμε Να αδράξουμε τη μέρα, ΘΑ πούμε ότι βρήκαμε το μυστικό της 'ημερήσιας' ζωής μας!

      Κι εγώ χαίρομαι που σας βρήκα!

      Διαγραφή
  9. Παλιά, υπήρχαν εκείνα τα κεντητά ή ζωγραφιστά καδράκια ("καλημέρα", "το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον", "το μέλλον είναι άδηλον"...) με τα όμορφα, καλλιγραφικά γράμματα και τα λουλούδια τριγύρω... που μας θύμιζαν απλές αλήθειες (αν κι η αλήθεια, απλή είναι πάντα...)

    Στις μέρες μας όπου όλα "χτυπάνε" κόκκινες ταχύτητες και ρυθμούς τρελούς (εις μάτην, πολλές φορές)... νομίζω ότι ένα "Να θυμηθείς να ζήσεις" είναι ό,τι μας χρειάζεται...
    Κι αν το λουλουδιαστό καδράκι δεν ταιριάζει με την... αισθητική μας, δε βαριέσαι... Ας είναι και σε post it.
    Αρκεί να μην το ξεχνάμε!

    Χαίρομαι που γνώρισα και τη δική σου γραφή, μετά της Μαρίας...
    Χαίρομαι όποτε βρίσκομαι εδώ, σ' αυτόν τον χώρο!

    Να είσαι καλά! ❀~✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ιωάννα, διαβάζοντας το όμορφο σχόλιό σου, μεταφέρθηκα νοερά στο παλιό, δίπατο σπίτι της γιαγιάς μου, όπου σε ένα σημείο του τοίχου, δίπλα στο παράθυρο, είχε κρεμασμένο ένα καδραρισμένο κέντημα με την πρόταση - ευχή: "Κι αυτό θα περάση". Με 'ήτα' και υπογεγραμμένη.

    Πιστεύω πολύ στη δύναμη του μυαλού και της ψυχής και πιστεύω, επίσης, πως όσοι ουρανοί κι αν πέσουν πάνω στα κεφάλια μας, πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε. Είναι αυτό που έλεγε ο Πάολο Κοέλο στο μυθιστόρημά του "Εντεκα Λεπτά". "Να πέφτουμε εφτά φορές και να σηκωνόμαστε οκτώ".

    Χαίρομαι κι εγώ με τη σειρά μου, που είχαμε αυτήν την επικοινωνία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. μια αλυσίδα από "να", που αρχίζει και κλείνει στο "να θυμηθώ να ζήσω"...
    τι κρίμα να το θυμόμαστε μετά από ένα "χτύπημα στο κεφάλι"...

    λάτρεψα τη γραφή σου, Κωνσταντίνα! εξαιρετική η δουλειά σου και στο Aurora!
    χάρηκα πολύ-πολύ που σε γνώρισα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς, εκ των υστέρων, εκτιμάμε πράγματα, αξίες και καταστάσεις που θεωρούσαμε δεδομένα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο...

      Σ'ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σου και τα ενθαρρυντικά σου λόγια! 'Οσο για το "Aurora", είναι το απόσταγμα της αγάπης μου για την Ιταλία.

      Χάρηκα κι εγώ πάρα πολύ για τη γνωριμία και οσονούπω θα έρθω και στη δική σου "γειτονιά" για να σου εκφράσω τον θαυμασμό μου για όσα υπέροχα γράφεις...

      Διαγραφή
  12. Πολύ όμορφο με δυνατό μήνυμα το γραπτό σου!
    Ας γίνει για όλους μας μάθημα
    να μην ξεχνάμε να ζούμε παρ'ολες τις δυσκολίες
    που αντιμετωπίζουμε!

    Και'συ να μας δίνεις συχνά τόσο όμορφα γραπτά!

    Καλή εβδομάδα
    με φιλιά θαλασσινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Zoyzoy,σ'ευχαριστώ πολύ!

      Εύχομαι να συνεχίσω να γράφω, διότι η γραφή είναι λυτρωτική και σ'εμένα τουλάχιστον, λειτουργεί ως "σάκος του μποξ".

      Το "Carpe Diem", πρέπει να γίνει η 'προέκταση' της πρωινής καλημέρας μας. Ναι! Αυτό θα λέω από εδώ και πέρα. 'Οχι απλώς 'καλημέρα', αλλά 'άδραξε τη μέρα'. Κι αν με θεωρήσουν τρελή, δεν πειράζει. 'Εχει κι η τρέλα τη λογική της...

      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  13. Ελα επιτέλους βρε Πεππούλα περιμέναμε τόσο καιρό.
    Δεν λέω άξιζε πάρα πολύ, αλλά μην το ξανακάνεις σε παρακαλώ να λείψεις τόσο καιρό γιατί θα σε βαρίξω!
    Πολύ τρυφερό το κείμενό σου, μακάρι να μην ξεχνούσαμε ποτέ να ζούμε, θα ήταν καλύτερος ο κόσμος.
    Φιλιά πολλά και πιο συχνά εε!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eλενάκι, μερικές φορές, η σιωπή επιβάλλεται και θεωρώ ότι μου έκανε καλό... Θα δείξει, βεβαίως!
      Περιμένουμε και δικό σου κειμενάκι, δεσποινίς! Μην ξεχνιόμαστε, ε;;
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή