Θαυμά(ΖΩ) !

 

 

Της Μαρίας Κανελλάκη

 

 

 Με τη λίστα κοιμάμαι, με το στικάκι ξυπνάω. Τα όνειρά μου γίνανε σαν την Αθήνα του Καμίνη. Αφιλόξενα και τριτοκοσμικά. Οι αγαπημένοι μου ήρωες αντικαταστάθηκαν με φτηνά αντίγραφα. Kινεζιές του κερατά! Η οικογένεια Ντάλτον με την οικογένεια Παπακωνσταντίνου. Ο Οβελίξ με τον Βενιζέλο, η Κρουέλα με την Ανγκέλα κι ο Ηλίας του 16ου με τον Ηλία τον χρυσαυγίτη. Πεπεισμένη πως «…οι μάγκες δεν υπάρχουν πια/ τους πάτησε το τρένο…» (της ανάπτυξης), κι απάνω που ετοιμαζόμουν να βάλω τελεία στο κεφάλαιο «Oι αγαπημένοι μου ήρωες», γνώρισα ένα θαυμαστικό. Μάλλον θα το έφερε η κακοκαιρία που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Μπορεί και η χρόνια εξάρτησή μου από σουρεάλ, ή τουλάχιστον μη υλικές, ουσίες. Η αλήθεια είναι πως από τότε που ήρθε σαν απρόσκλητος επισκέπτης στη ζωή μου, σταμάτησα να βασανίζομαι από ερωτηματικά, αγκύλες, κόμματα και να βάζω αποσιωπητικά και παρενθέσεις στη σκέψη μου. Ζω μόνο για να ανακαλύπτω αφορμές και ανθρώπους που αξίζουν θαυμαστικά.

Για τα παιδιά που κάθε πρωί ανηφορίζουν ένα δρόμο προς κάποιο σχολείο! Που χτίζουν τη ζωή τους πάνω στ΄ αποκαΐδια που τους κληροδοτήσαμε. Γελάνε, φωνάζουν, παθιάζονται, κλαίνε, ερωτεύονται, βγάζουν γλώσσα στο σύστημα κι ορθώνουν, το ασχημάτιστο ακόμα, ανάστημά τους. Χτες έπεσα πάνω στο πιο νταλκαδιάρικο και ευρηματικό γκράφιτι της περιοχής. Στον τοίχο του γυμνασίου: «Σ’ αγαπάω ρε ΖΩΗ!!!». Τα θαυμαστικά από μένα… κέρασμα!

Για το ηλικιωμένο ζευγάρι του απέναντι διαμερίσματος! Κόντρα στις τηλεοπτικές «Κασσάνδρες» και τις κυβερνητικές επιδιώξεις, αντέχουν να επιβιώνουν, ν’ αγαπιούνται, να στηρίζονται τρυφερά ο ένας στον ώμο του άλλου και να φυτεύουν γεράνια και γιασεμιά στο μπαλκόνι τους. Αφήνονται γλυκά στο γήρας του σώματος, αλλά στήνουν οδοφράγματα στην άλωση της ψυχής τους. Τσουγκρίζουν ακόμα τα ποτήρια τους και ξορκίζουν το ζόφο, με πείσμα και μαγκιά εικοσάρηδων.

Για το κορίτσι που σερβίρει καφέδες τα σαββατοκύριακα! «…Αλλιώς, δεν έχει φροντιστήριο…», μου είπε αυθόρμητα μια μέρα. «… Άμα μαζέψω κι από μπουρμπουάρ, τσοντάρω και στα έξοδα της οικογένειας. Ζόρια μωρέ!... μόνο η μάνα μου δουλεύει….». Χαμόγελο από ατσάλι, και δυο μάτια φτιαγμένα απ’ τις πιο γαλάζιες θάλασσες του κόσμου. Τους επιτρέπει μόνο να υγραίνονται. Όχι να κλαίνε.

Για τον δεκαπεντάχρονο απόγονο κάποιου παλιού ιππότη, που ρίχτηκε στις φλόγες για να σώσει τα μικρότερα αδέρφια του, στο φλεγόμενο σπίτι της γιαγιάς τους. Σ’ ένα χωριό της Καβάλας. Χάθηκαν όλοι στους καπνούς και τις αναθυμιάσεις. Κι αν ήταν άλλες εποχές, θα βάζαμε παράσημα και τίτλους ή θα δαφνοστεφανώναμε την ηρωική πράξη. Σκαλίζω άπειρα θαυμαστικά και υποκλίνομαι στα πικραμένα μάτια ενός παιδιού, που θάφτηκαν στη λάσπη και τη μαυρίλα του σύγχρονου Μεσαίωνα. Κι ας καταναλώθηκε κι αυτό ως «θλιβερή είδηση» ή «παράπλευρη απώλεια». Κι ας το κάνανε ακόμα κι αυτό, αφορμή για ένα έκτακτο αλληλοφάγωμα στη Βουλή, μεταξύ φρέντο και τυρόπιτας. Λίγο πριν το θάψουν στο χωνευτήρι της λήθης.

Κι ας βρωμίζουν τον τόπο με τη δυσωδία του χνώτου τους. Κι ας ρηχαίνουν τις αξίες μας κι ας μαντρώνουν τις ζωές μας σε σύγχρονες φυλακές, ντοπάροντάς μας με παραισθησιογόνα για να μένουμε σε ισόβια καταστολή.

Σ’ όλα αυτά που αυτοπροσδιορίζονται ως σοβαρά, εγώ βλέπω μόνο μαγευτικούς ανθρώπους. Έτσι, από αντίδραση…

(Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Φλώρα και στο συναρπαστικό της παιχνίδι με τις λέξεις. Μέσα απ’ αυτή τη μαγική εμπειρία, είχα την τύχη να συναντηθώ με εξαιρετικούς ανθρώπους, με τους οποίους μοιραστήκαμε ιστορίες, εμπειρίες, ιδέες και βιώματα. Στον έκτο κύκλο του «Παίζοντας με τις λέξεις», είχα την τιμή να πάρω το δεύτερο βραβείο, αλλά πάνω απ’ όλα την ευτυχία να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους που με τίμησαν με τη βαθμολογία τους).