Το δεδομένο φυγείν δυνατόν...

 

Της Κωνσταντίνας Πέππα

 

 

 

 

photo: Κωνσταντίνα Πέππα

Είχε την κακιά συνήθεια να αφήνει αποβραδίς την εφημερίδα στο πάτωμα, πάνω στις παντόφλες του.

Αυτό, φυσικά, είχε ως αποτέλεσμα να γλιστρήσει και να σωριαστεί χάμω. Του ξέφυγε ένα «άι – σιχτίρ» και σήκωσε με εκνευρισμό την εφημερίδα, ακουμπώντας την πάνω στο κομοδίνο.

Είδε φευγαλέα, στο πρωτοσέλιδο, την ημερομηνία και συνειδητοποίησε ότι ήταν πρωτομηνιά.

«Ωραία! Αφού ο μήνας ξεκίνησε με πρωινή σαβούρδα, κατάλαβα πώς θα συνεχιστεί...» μονολόγησε χαμηλόφωνα.

‘Εξι μήνες τώρα, είχε συνηθίσει να μιλάει μόνος του στο σπίτι. Κλεισμένος και αποκομμένος από όλους. Είχε κι ένα μυθιστόρημα να τελειώσει και δυστυχώς, η έμπνευσή του, είχε εξαφανιστεί. Αποκαΐδια σκέψης, που σκορπούσε ο άνεμος εδώ κι εκεί. Στέρεψε από ιδέες.

Ο εκδότης του δεν παρέλειπε να του θυμίζει ότι οι αναγνώστες του, περίμεναν με ανυπομονησία το τρίτο του βιβλίο.

Πόσο τον άγχωνε όλο αυτό... Τι είχε πάθει; Κάποτε, οι ιδέες στριμώχνονταν στο μυαλό του και δεν ήξερε ποια να διαλέξει. Να, όμως, που τώρα, στα δωμάτια του μυαλού του, επικρατούσε μια στείρα ησυχία. Ούτε ηχώ δεν έβγαζαν οι σκέψεις του.

Πήγε στην κουζίνα να φτιάξει καφέ και περνώντας από το καθιστικό, είδε τη φωτεινή ένδειξη του τηλεφωνητή να αναβοσβήνει.

Πάτησε το κουμπί, ενώ ταυτόχρονα, πήρε τυχαία ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη.

Πρώτο ηχητικό μήνυμα: «Παιδί μου, έλα να φάμε αύριο όλοι μαζί. Θα χαρεί ο πατέρας σου. Ξέρουμε ότι είσαι αγχωμένος αυτήν την περίοδο, αλλά βγες λίγο από το σπίτι. Μας έχεις λείψει...»

Δεύτερο ηχητικό μήνυμα: «Η Μαρία είμαι. Ξέρω, ξέρω, είσαι στρεσαρισμένος, αλλά αν βρεις χρόνο, έλα μεθαύριο στο γνωστό στέκι. Μου έχεις λείψει, μωρό...»

 

Τρίτο ηχητικό μήνυμα: «Πού είσαι βρε χαμένο κορμί; Σε έχω πάρει τόσες φορές στο κινητό, αλλά δεν το σηκώνεις. Πάμε για καμιά μπύρα, ρε φίλε! ‘Αντε, έχω ξεχάσει τα μούτρα σου!»

 

«Καθένας με το χαβά του! Τα γκομενιλίκια, οι μπύρες και τα οικογενειακά μαζέματα, μου έλειπαν τώρα...» μονολόγησε πάλι.

 

‘Ανοιξε το βιβλίο τυχαία σε μια σελίδα και δίχως να κοιτάζει, ακούμπησε το δάχτυλό του σε ένα σημείο. Η λέξη «θυμηθείς» ήταν η πρώτη για αυτήν την εβδομάδα. Είχε να βρει άλλες τρεις μέχρι το τέλος του μήνα, ώστε να τις ενώσει και να δει αν θα έβγαινε νόημα. ‘Ηταν μια χαζή συνήθεια που έκανε χρόνια τώρα...

.........................................................................................................................................

 

‘Αργησε έξι μήνες η πολυπόθητη έμπνευση, αλλά ένα βράδυ τρύπωσε στον ύπνο του σαν καταρρακτώδης βροχή. Κατέκλυσε κάθε σκιερή γωνιά του μυαλού του και οι νύχτες του απέκτησαν ξανά φως. Σηκωνόταν από το κρεβάτι και έγραφε ασταμάτητα.

Τα πλήκτρα του υπολογιστή έμοιαζαν πια με πλήκτρα πιάνου και το τηλεφώνημα από τον εκδότη του, ήχησε πολύ μελωδικά στα αυτιά του, προς το τέλος του μήνα.

 

«Το τελείωσα!» του είπε χαρούμενος. Ακούμπησε το τηλέφωνο στη βάση του και πρόσεξε ότι δεν αναβόσβηνε η φωτεινή ένδειξη του τηλεφωνητή. Μέρες τώρα...

Πήγε στη βιβλιοθήκη του καθιστικού και διάλεξε τυχαία ένα βιβλίο. Πήρε το σημειωματάριό του και σημείωσε την τέταρτη λέξη. «Να».

Φόρεσε το σακάκι του και βγήκε έξω να περπατήσει. Είχε όρεξη να ανέβει στον Λυκαβηττό και να αγναντέψει την πόλη από ψηλά.

Κοντοστάθηκε στην Αριστίππου για να χαζέψει το γωνιακό εγκαταλελειμμένο σπίτι. ‘Εβγαλε το κινητό από την τσέπη του σακακιού του για να το φωτογραφίσει, καθώς του ασκούσαν μια γοητεία αυτά τα σπίτια. Κάποτε, υπήρχε ζωή σ’αυτά. Ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη, λίγη σημασία είχε. Υπήρχε ΖΩΗ.

Λίγο πριν προλάβει να εστιάσει στο μπαλκονάκι με το μισάνοιχτο παράθυρο, ένιωσε ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι κι όλα μαύρισαν γύρω του.

.......................................................................................................................................

 

Ξύπνησε από οικείο άρωμα και γνωστές φωνές. Στην αρχή, τους έβλεπε όλους θολά. Η μητέρα του, ο κολλητός του κι η Μαρία. Τι διάολο έγινε; Πού στην ευχή βρισκόταν;

Η νοσοκόμα που εμφανίστηκε μπροστά του, του έλυσε την απορία.

«Τι έγινε ρε φιλάρα; Για μπύρες λέγαμε να πάμε και να’σαι εδώ να τρως φιδέ και κομπόστα ροδάκινο! Α, ρε τα χάλια σου!» γέλασε δυνατά ο φίλος του.

Η Μαρία του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο κι η μητέρα του τακτοποιούσε κάτι ταπεράκια στο διπλανό κομοδίνο.

 

«Ε, αφού δεν εδέησες να έρθεις απ’το σπίτι για φαγητό, σου το έφερα εδώ. Ας είναι. Σημασία έχει ότι είσαι καλά, παιδί μου!» του είπε ανακουφισμένη η μητέρα του.

 

«Τι έγινε ρε παιδιά; Τι μου συνέβη;» ρώτησε αμήχανος.

 

«Τι να συμβαίνει ρε φίλε; Σου άρπαξε κάποιος το κινητό και φρόντισε να σου δώσει και μία στην κεφάλα. ‘Ολο το βράδυ τάβλα ήσουν! Διάσειση, είπε ο ντόκτορ. Ελαφρά, διότι τη διάσειση την έχεις παιδιόθεν. ‘Αντε να συνέλθεις, να πάμε για εκείνη την αναθεματισμένη μπύρα, το κέρατό μου!»

 

Ο τραυματίας γέλασε και ζήτησε από τη Μαρία να ψάξει στο εσωτερικό του σακακιού του το σημειωματάριό του.

 

«Δεν πιστεύω να μου το βούτηξαν κι αυτό!» ρώτησε με αγωνία την κοπέλα.

«Όχι, μην ανησυχείς. Στη θέση του είναι» τον καθησύχασε.

«Πήγαινε εκεί που έχω τον σελιδοδείκτη και διάβασέ μου τις τέσσερις λέξεις που έχω σημειωμένες» της είπε.

«Για να δω... Α, μάλιστα. Τις βρήκα, αλλά δε βγαίνει νόημα. Είναι ανακατεμένες...»

«Διάβασε εσύ, δεν πειράζει...»

«Θυμηθείς, ζήσεις, να, να... Δεν καταλαβαίνω» είπε η Μαρία, σαστισμένη.

«Να τις βάλουμε στη σειρά. ΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ...»

 

Να θυμηθείς να ζήσεις...