ΕΞΙ: 'Οχι άλλο δράμα!

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

'Οχι άλλο δράμα!

Της Έλενας Λουκοπούλου

Βαρέθηκα να παίζω την ηλίθια! Πόσο ακόμα θα σκύβω το κεφάλι...

Πόσο ακόμα θα αντέχουμε να τρώμε την κάθε σαχλαμάρα που μας σερβίρουν;

Το κείμενό μου δεν έχει σχέση με την πολιτική και τους βουλευτές και όλο αυτό το πούλημα που έχουμε υποστεί από όλους τους.

Όχι!

Εχει να κάνει με κάθε πούλημα που τρώμε από όλους! Φίλους, άντρες γυναίκες, αφεντικά.

Πού σταματάει αυτό που θέλω εγώ και πού ξεκινάει αυτό που θέλει ο φίλος μου για μένα, η γυναίκα μου, ο άντρας μου, το αφεντικό μου.

Ποτέ δεν κατάλαβα.

Πάντα η απάντηση ήταν από γονείς και συγγενείς, όταν ρωτούσα η ίδια.

«Γιατί έτσι είναι όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις, πρέπει να κάνεις υπομονή με κάποια πράγματα στη ζωή σου, να μη λες πάντα την αλήθεια, να είσαι διπλωμάτης, να συμβιβάζεσαι».

Και πότε ακριβώς αποφασίστηκε αυτό για μένα πριν καν σκεφτώ να πάρω μια απόφαση μόνη μου;

Δεν θέλω να συμβιβαστώ, ούτε να πω ψέματα, ούτε να φάω ό,τι μου σερβίρουν.

Να σκεφτώ μόνη μου θέλω και να πάρω μια απόφαση εγώ για τη ζωή μου χωρίς να μου την επιβάλλουν.

Ποιος αποφάσισε ότι πρέπει να μεγαλώνουμε δουλοπρεπείς ανθρώπους που θα σκύβουν το κεφάλι, φοβούμενοι μην ανοίξει ο Ασκός του Αιόλου και τους βρουν όλα τα δεινά του κόσμου.

Ποιος αποφάσισε να μεγαλώσουμε μετριότητες που θα λένε 'ναι' σε όλα και θα αφήνουν τον καθένα να παίρνει κάτι από τη ζωή τους.

Αρνούμαι να παίξω αυτό το παιχνίδι! Το σιχαίνομαι, αρνούμαι να μεγαλώσω έτσι το παιδί μου, βαρέθηκα να ζούμε πάντα σε ένα δράμα που δημιουργήσαμε οι ίδιοι.

Είναι στο χέρι μας πότε θα σκύψουμε το κεφάλι και θα δημιουργήσουμε το δράμα μας.

Τέλος το δράμα!

Ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και ας γίνουμε εμείς υπεύθυνοι για τον εαυτό μας και ας σταματήσουμε να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους.

Δεν θα έρθουν μαγικά χέρια να μας βοηθήσουν.

Εμείς πρέπει να καθαρίσουμε τη βρωμιά από τις ζωές μας - αν υπάρχει - με ψηλά το κεφάλι.

Μόνο ο Θεός ξέρει πότε θα αρχίσει και πότε θα τελειώσει η ζωή μας, αλλά στην διάρκειά της είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε τι δρόμο θα ακολουθήσουμε.

Τέρμα στο δράμα!

Και όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης, που μου τον ξαναθύμισε τελευταία κάποιο κορίτσι ξέρει αυτό...

«Εγώ, εγώ μονάχος μου

έχω χρέος να σώσω τη γης.

Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».

19 σχόλια:

Ευάγγελος22 Φεβρουαρίου 2013 στις 9:31 π.μ.
Το να σταθούμε με θάρρος και αυτογνωσία απέναντι στον εαυτό μας, δεν είναι μόνο πράξη ευθύνης, είναι, προπαντός, πράξη αξιοπρεπής.

Ο σεβασμός κι η αξιοπρέπεια μεταξύ μας, αποτελούν κατά τη γνώμη μου δύο από τους βασικούς πυλώνες των ανθρώπινων σχέσεων στο πλαίσιο της κοινωνικής συμβίωσης.

Δυστυχώς, η οικονομική κρίση έχει αναδείξει κι άλλες δυσδιάκριτες ή επιμελώς συγκεκαλυμένες ως τώρα πτυχές της ιδιοσυγκρασίας και του χαρακτήρα πολλών συνανθρώπων μας.

Με αυτοπεποίθηση κοιτάμε μπροστά!

Καλό Σαββατοκύριακο, 'Ελενα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ελενα Λ.22 Φεβρουαρίου 2013 στις 7:39 μ.μ.
Eτσι όπως τα λες είναι Ευάγγελε.
Πάντα να κοιτάμε μπροστά!
Καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Mia Petra22 Φεβρουαρίου 2013 στις 10:43 μ.μ.
Αχ! πες μου ότι είμαι "το κορίτσι"!
Τρελαίνομαι!
Κάνε κάτι να μου ανεβάσεις το ηθικό επειγόντως...
Άμα καταφέρεις να κάνεις τα λεγόμενα σου πράξη, χωρίς να έχεις σαλτάρει στο μεταξύ, θα γίνεις ένα ευτυχισμένο άτομο!
ΣΟΥ ΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ!!!

Σε φιλώ γλυκά και σε ρωτώ επιτακτικά:
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η "ΑΛΛΗ";;; ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ;;;
ΤΟ "ΚΑΝΕΛΛΑΚΗ" ΜΟΥ ΕΝΝΟΩ!
ΤΟ ΨΑΧΝΩ!

ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Memaria23 Φεβρουαρίου 2013 στις 12:23 π.μ.
Αφήνω τα δράματα να τα περνούν οι "πλαστικές προσωπικότητες" (μάλλον θα έχεις ακούσει για το βιβλίο γνωστής περσόνας, που θέλει να γίνει θρύλος)..εγώ και οι όμοιοί μου κάνουμε αυτό που λες..
Καλό Σαββατοκύριακο!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μαρία Κανελλάκη23 Φεβρουαρίου 2013 στις 4:48 μ.μ.
Μαζί σου Έλενα! Συμφωνώ με κάθε λέξη σου... κι αν ακόμα δεν κερδίσουμε τις μικρές μας μάχες, τουλάχιστον να μη χάσουμε τον εαυτό μας.
Πάντα πίστευα ότι στις δυσκολίες φαίνεται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου. Ή θα μετατραπεί σε άγριο θηρίο που ορμάει στους γύρω του, ή θα σηκώσει τα χέρια και θα περιμένει να του πάρουν το κεφάλι... Ή θα κατακτήσει την τεχνική της αυτογνωσίας και θα συγκεντρωθεί στην ατομική του προσπάθεια, αδιαφορώντας για τις κραυγές του όχλου.
Ανήκεις στην τρίτη κατηγορία και σε θαυμάζω γι αυτό. Κι αν καταφέρεις να πετάξεις και λίγα απ' τα βαρίδια της μικρής σου & την απελευθερώσεις, τότε σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!
Τα σέβη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Φωτεινή23 Φεβρουαρίου 2013 στις 6:49 μ.μ.
Όταν βρίσκεσαι σε ένα δράμα, δύσκολα βγαίνεις από εκεί. Απλά πρέπει να είσαι δυνατός για να μη το ενισχύεις και κάποια στιγμή θα βγεις και από αυτό τελικά. Σίγουρα, όμως, δε χρειάζεται να δημιουργήσεις νέο δράμα.
Mόλις διάβασα το κείμενο σου, Έλενα μου, αμέσως μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια το οποίο ακούω πολύ τελευταία. http://www.youtube.com/watch?v=thuoAeGWxGA
Πολλά φιλιά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
zoyzoy26 Φεβρουαρίου 2013 στις 7:12 μ.μ.
Ας προσπαθήσουμε να μην αλλοτριωθούν οι ηθικές μας αξίες
μέσα σ'αυτήν την κοινωνική λαίλαπα που βρεθήκαμε αντιμέτωποι!

Ο Καζαντάκης έχει τη δύναμη να εξυψώνει τα ήθη
μέσα απ'τα γραπτά του!
Είναι μια καλή λύση να κρατηθούμε στα πόδια μας!

Τ'αδύναμα φιλιά μου
απ'την καρέκλα της ανάρρωσης!!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος27 Φεβρουαρίου 2013 στις 2:09 π.μ.
Μάθαμε να συμβιβαζόμαστε για να είμαστε αρεστοί στους άλλους.
Μάθαμε να κάνουμε εκπτώσεις στα όνειρά μας και να σκύβουμε το κεφάλι.
Παρόλο τον σύγχρονο ραγιαδισμό και την υποταγή στα θέλω και τα πρέπει
των άλλων, ο ατομισμός και ο καταναλωτισμός αναδείχθηκαν στις κατεξοχήν
υπεραξίες του δυτικού κόσμου.

Χάσαμε τον προσανατολισμό μας, το στίγμα μας. Από την μια άβουλα όντα,
παρασυρόμενα από τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες και ρεύματα της εποχής,
με αδύναμη φωνή απέναντι στο Σύστημα. Από την άλλη, άτρωτοι μέσω των
χρημάτων, των προσωπικών επιλογών, των προϊόντων που καταναλώνουμε, μα
προπαντός μέσω της ψευδούς ασφάλειας, δύναμης κι ανωνυμίας που μας προσφέρει
ο ιντερνετικός κόσμος, τον οποίο κόψαμε και ράψαμε στα μέτρα μας. Σταματήσαμε
να είμαστε υπόλογοι στην κοινωνία, γίναμε υπόλογοι σε συγκεκριμένα πρόσωπα
(εργοδότη, δάσκαλο κ.λ.π.)

Μέσα σε όλα αυτά, πέρα από την κοινωνική κρίση, έρχεται να προστεθεί και
η προσωπική κρίση. Ποιος είμαι; Που βαδίζω σε σχέση με τους άλλους; Ποια
είναι η διαφορά ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό/κοινωνικό; Και κάτι
τέτοιες στιγμές, έργα όπως του Μακρυγιάννη και του Καζαντζάκη έρχονται να
τονίσουν την αξία του Εμείς -και του χρέους μας έναντι στους συνανθρώπους μας-
και να υπογραμμίσουν την ανάγκη να απομακρυνθούμε από το Εγώ. Να βάλουμε το
Συλλογικό και το Ανθρώπινο πάνω από το Προσωπικό.

Άλλωστε, η ζωή μας είναι μια σειρά από στιγμές αλληλεπίδρασης με άλλους ανθρώπους.
Ακόμη κι όταν κρατάω το ημερολόγιό μου, έχω ως σημείο αναφοράς τις σκέψεις μου,
τα συναισθήματα και τα βιώματα μου ως προς τους άλλους ανθρώπους.

Χαιρετισμούς από την μακρινή Μελβούρνη - πάλι έγραψα πολλά :)

ΥΓ Μαρία, χαίρομαι που σε διαβάζω. :)

ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ελενα Λ.27 Φεβρουαρίου 2013 στις 9:21 π.μ.
Αgrimio έτσι όπως τα λες είναι!
Χαιρετισμούς και από εμάς από την Ελλάδα στην όμορφη Μελβούρνη!
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος14 Μαρτίου 2013 στις 6:54 μ.μ.
'Εχω χάσει επεισόδια τελικά...Τί να πω..
'Ελενα μου, στο ίδιο μήκος κύματος κι εγώ με'σενα. Πολλές αναρωτήσεις.. Αλλά νομίζω ο καθένας ακολουθεί τη πορεία του, το παλεύει κι όσο δε σκύβει το κεφάλι σε κάθε είδους επισφαλείς ανθρώπους, τότε θα βγεί "ζωντανός" απ'αυτή τη περιπέτεια που λέγεται ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου