Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

'Οχι άλλο δράμα!


Της Έλενας Λουκοπούλου




 

Βαρέθηκα να παίζω την ηλίθια! Πόσο ακόμα θα σκύβω το  κεφάλι...

Πόσο ακόμα θα αντέχουμε να τρώμε την κάθε σαχλαμάρα που μας σερβίρουν;

Το κείμενό μου δεν έχει σχέση με την πολιτική και τους βουλευτές και όλο αυτό το πούλημα που έχουμε υποστεί από όλους τους.

Όχι!

Εχει να κάνει με κάθε πούλημα που τρώμε από όλους! Φίλους, άντρες γυναίκες, αφεντικά.

Πού σταματάει αυτό που θέλω εγώ και πού ξεκινάει αυτό που θέλει ο φίλος μου για μένα, η γυναίκα μου, ο άντρας μου, το αφεντικό μου.

Ποτέ δεν κατάλαβα.

Πάντα η απάντηση ήταν από  γονείς και συγγενείς, όταν ρωτούσα η ίδια.

«Γιατί έτσι είναι όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις, πρέπει να κάνεις υπομονή με κάποια πράγματα στη ζωή σου, να μη λες πάντα την αλήθεια, να είσαι διπλωμάτης, να συμβιβάζεσαι».

Και πότε ακριβώς αποφασίστηκε αυτό για μένα πριν καν σκεφτώ να πάρω μια απόφαση μόνη μου;

Δεν θέλω να συμβιβαστώ, ούτε να πω ψέματα, ούτε να φάω ό,τι μου σερβίρουν.

Να σκεφτώ μόνη μου θέλω και να πάρω μια απόφαση εγώ για τη ζωή μου χωρίς να μου την επιβάλλουν.

Ποιος αποφάσισε ότι πρέπει να μεγαλώνουμε δουλοπρεπείς ανθρώπους  που θα σκύβουν το κεφάλι, φοβούμενοι μην ανοίξει ο Ασκός του Αιόλου και τους βρουν όλα τα δεινά του κόσμου.

Ποιος αποφάσισε να μεγαλώσουμε μετριότητες που θα λένε 'ναι' σε όλα και θα αφήνουν τον καθένα να παίρνει κάτι από τη ζωή τους.

Αρνούμαι να παίξω αυτό το παιχνίδι! Το σιχαίνομαι, αρνούμαι να μεγαλώσω έτσι το παιδί μου, βαρέθηκα να ζούμε πάντα σε ένα δράμα που δημιουργήσαμε οι ίδιοι.

Είναι στο χέρι μας πότε θα σκύψουμε το κεφάλι και θα δημιουργήσουμε το δράμα μας.

Τέλος το δράμα!

Ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και ας γίνουμε εμείς υπεύθυνοι για τον εαυτό μας και ας σταματήσουμε να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους.

Δεν θα έρθουν μαγικά χέρια να μας βοηθήσουν.

Εμείς πρέπει να καθαρίσουμε τη βρωμιά από τις ζωές μας - αν υπάρχει - με ψηλά το κεφάλι.

Μόνο ο Θεός ξέρει πότε θα αρχίσει και πότε θα τελειώσει η ζωή μας, αλλά στην διάρκειά της  είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε τι δρόμο θα ακολουθήσουμε.

Τέρμα στο δράμα!

Και όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης, που μου τον ξαναθύμισε τελευταία κάποιο κορίτσι ξέρει αυτό...

 


«Εγώ, εγώ μονάχος μου

έχω χρέος να σώσω τη γης.

Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».


 

 

19 σχόλια:

  1. Το να σταθούμε με θάρρος και αυτογνωσία απέναντι στον εαυτό μας, δεν είναι μόνο πράξη ευθύνης, είναι, προπαντός, πράξη αξιοπρεπής.

    Ο σεβασμός κι η αξιοπρέπεια μεταξύ μας, αποτελούν κατά τη γνώμη μου δύο από τους βασικούς πυλώνες των ανθρώπινων σχέσεων στο πλαίσιο της κοινωνικής συμβίωσης.

    Δυστυχώς, η οικονομική κρίση έχει αναδείξει κι άλλες δυσδιάκριτες ή επιμελώς συγκεκαλυμένες ως τώρα πτυχές της ιδιοσυγκρασίας και του χαρακτήρα πολλών συνανθρώπων μας.

    Με αυτοπεποίθηση κοιτάμε μπροστά!

    Καλό Σαββατοκύριακο, 'Ελενα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eτσι όπως τα λες είναι Ευάγγελε.
    Πάντα να κοιτάμε μπροστά!
    Καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ! πες μου ότι είμαι "το κορίτσι"!
    Τρελαίνομαι!
    Κάνε κάτι να μου ανεβάσεις το ηθικό επειγόντως...
    Άμα καταφέρεις να κάνεις τα λεγόμενα σου πράξη, χωρίς να έχεις σαλτάρει στο μεταξύ, θα γίνεις ένα ευτυχισμένο άτομο!
    ΣΟΥ ΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ!!!

    Σε φιλώ γλυκά και σε ρωτώ επιτακτικά:
    ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η "ΑΛΛΗ";;; ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ;;;
    ΤΟ "ΚΑΝΕΛΛΑΚΗ" ΜΟΥ ΕΝΝΟΩ!
    ΤΟ ΨΑΧΝΩ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοείται ότι εσύ είσαι το κορίτσι!
      Προσπαθώ προσπαθώ πολύ να μην με πάρει και εμένα η μπάλα!
      Δεν θα τους περάσει!
      Αντε μην τα πάρω τώρα συγχύστηκα πάλι!
      Το Καννελάκη εδω είναι μην ανησυχείς θα εμφανιστεί!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
    2. Να αυτά είναι τα ωραία, τα ανεξήγητα και τα συγκινητικά.
      Χάθηκα αυτές τις μέρες, στην κυριολεξία. Ζόρια...
      Σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την αφορμή να ανακάμψω. Με τον πιο γλυκό τρόπο!
      Το τραγικά ειρωνικό είναι, ότι "μάτωσα" για μια Βενετία. Όχι την πόλη.
      Και σήμερα ανοίγω το μπλογκ σου και πέφτω στη δική σου Βενετία... Σύμπτωση ε; Σίγουρα!

      Διαγραφή
    3. Σύμπτωση...δεν είναι τίποτα...
      Να τον ακούς τον καπετάνιο...
      "Βενετία" είναι μια γυναίκα από μια ιστορία που είχες πει μια φορά;...
      Είναι..ανάμεσα μας τουλάχιστον ή...


      ΓΕΛΑΜΕ ΤΩΡΑ:
      ΕΧΩ ΚΑΙ..ΓΟΝΔΟΛΑ, ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ;;;;;;

      Διαγραφή
    4. Ναι αυτή. Έχεις καλή μνήμη, με εντυπωσίασες.
      Είναι μαζί μας, ναι... Μετά από μια κόλαση κι ένα τραγικό γεγονός που κορυφώθηκε χτες και τη σφράγισε για πάντα, τώρα είναι μαζί μας επιτέλους. Μεγάλη ιστορία, άστο καλύτερα...
      Σ' ευχαριστώ ρε πιστέ φίλε.

      Διαγραφή
  4. Αφήνω τα δράματα να τα περνούν οι "πλαστικές προσωπικότητες" (μάλλον θα έχεις ακούσει για το βιβλίο γνωστής περσόνας, που θέλει να γίνει θρύλος)..εγώ και οι όμοιοί μου κάνουμε αυτό που λες..
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντε maria να μαζευτούμε πολλοί μήπως δούμε μιαν άσπρη μέρα.
      Για την περσόνα δεν θα το σχολιάσω γιατί θα τρελαθώ Παναγία μου!
      Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
      Καλημέρα!

      Διαγραφή
  5. Μαζί σου Έλενα! Συμφωνώ με κάθε λέξη σου... κι αν ακόμα δεν κερδίσουμε τις μικρές μας μάχες, τουλάχιστον να μη χάσουμε τον εαυτό μας.
    Πάντα πίστευα ότι στις δυσκολίες φαίνεται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου. Ή θα μετατραπεί σε άγριο θηρίο που ορμάει στους γύρω του, ή θα σηκώσει τα χέρια και θα περιμένει να του πάρουν το κεφάλι... Ή θα κατακτήσει την τεχνική της αυτογνωσίας και θα συγκεντρωθεί στην ατομική του προσπάθεια, αδιαφορώντας για τις κραυγές του όχλου.
    Ανήκεις στην τρίτη κατηγορία και σε θαυμάζω γι αυτό. Κι αν καταφέρεις να πετάξεις και λίγα απ' τα βαρίδια της μικρής σου & την απελευθερώσεις, τότε σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!
    Τα σέβη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι ελπίζω να είσαι καλά.
      Ξέρω για την Βενετία σου.
      Θα είναι μαζί σου για πάντα έτσι κι'αλλιώς.
      Σε φιλώ γλυκά!

      Οσο για το σχόλιο στο κείμενο είναι ακριβώς έτσι όπως τα λες στα δύσκολα φαινόμαστε.
      Και εσύ Μαράκι είσαι παλικάρι με όλη τη σημασία της λέξης ξέρω εγώ.
      Και εγώ τυχερή που σε γνώρισα.
      Φιλιά πολλά πολλά!

      Διαγραφή
  6. Όταν βρίσκεσαι σε ένα δράμα, δύσκολα βγαίνεις από εκεί. Απλά πρέπει να είσαι δυνατός για να μη το ενισχύεις και κάποια στιγμή θα βγεις και από αυτό τελικά. Σίγουρα, όμως, δε χρειάζεται να δημιουργήσεις νέο δράμα.
    Mόλις διάβασα το κείμενο σου, Έλενα μου, αμέσως μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια το οποίο ακούω πολύ τελευταία. http://www.youtube.com/watch?v=thuoAeGWxGA
    Πολλά φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκό κορίτσι σε καταλαβαίνω απόλυτα.
      Ψηλά το κεφάλι και να πάνε όλοι στον αγύριστο.
      Δυναμη, κουράγιο, αυτοπεποίθηση και όλα εδώ πληρώνονται, αρκεί να μην χάσουμε τον εαυτό μας και να γίνουμε κάτι άλλο και η ζωή θα τουμπάρει δεν θα της περάσει.
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  7. Ας προσπαθήσουμε να μην αλλοτριωθούν οι ηθικές μας αξίες
    μέσα σ'αυτήν την κοινωνική λαίλαπα που βρεθήκαμε αντιμέτωποι!

    Ο Καζαντάκης έχει τη δύναμη να εξυψώνει τα ήθη
    μέσα απ'τα γραπτά του!
    Είναι μια καλή λύση να κρατηθούμε στα πόδια μας!

    Τ'αδύναμα φιλιά μου
    απ'την καρέκλα της ανάρρωσης!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζουζού μου προφανώς έκανες την επέμβαση που λέγαμε τις προάλλες. Σου εύχομαι ολόψυχα γρήγορα να αναρρώσεις και να μας στείλεις φωτογραφικό υλικό απ' την επόμενη ψαριά σου.
      Σε φιλώ γλυκά και σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά !

      Διαγραφή
    2. Zoyzoy μου σου εύχομαι καλή ανάρρωση.
      Αντε γιατί μας έλειψες πολύ.
      Φιλιά πολλά θαλασσινό κορίτσι έχεις μάθει εσύ στις φουρτούνες!

      Διαγραφή
  8. Μάθαμε να συμβιβαζόμαστε για να είμαστε αρεστοί στους άλλους.
    Μάθαμε να κάνουμε εκπτώσεις στα όνειρά μας και να σκύβουμε το κεφάλι.
    Παρόλο τον σύγχρονο ραγιαδισμό και την υποταγή στα θέλω και τα πρέπει
    των άλλων, ο ατομισμός και ο καταναλωτισμός αναδείχθηκαν στις κατεξοχήν
    υπεραξίες του δυτικού κόσμου.

    Χάσαμε τον προσανατολισμό μας, το στίγμα μας. Από την μια άβουλα όντα,
    παρασυρόμενα από τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες και ρεύματα της εποχής,
    με αδύναμη φωνή απέναντι στο Σύστημα. Από την άλλη, άτρωτοι μέσω των
    χρημάτων, των προσωπικών επιλογών, των προϊόντων που καταναλώνουμε, μα
    προπαντός μέσω της ψευδούς ασφάλειας, δύναμης κι ανωνυμίας που μας προσφέρει
    ο ιντερνετικός κόσμος, τον οποίο κόψαμε και ράψαμε στα μέτρα μας. Σταματήσαμε
    να είμαστε υπόλογοι στην κοινωνία, γίναμε υπόλογοι σε συγκεκριμένα πρόσωπα
    (εργοδότη, δάσκαλο κ.λ.π.)

    Μέσα σε όλα αυτά, πέρα από την κοινωνική κρίση, έρχεται να προστεθεί και
    η προσωπική κρίση. Ποιος είμαι; Που βαδίζω σε σχέση με τους άλλους; Ποια
    είναι η διαφορά ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό/κοινωνικό; Και κάτι
    τέτοιες στιγμές, έργα όπως του Μακρυγιάννη και του Καζαντζάκη έρχονται να
    τονίσουν την αξία του Εμείς -και του χρέους μας έναντι στους συνανθρώπους μας-
    και να υπογραμμίσουν την ανάγκη να απομακρυνθούμε από το Εγώ. Να βάλουμε το
    Συλλογικό και το Ανθρώπινο πάνω από το Προσωπικό.

    Άλλωστε, η ζωή μας είναι μια σειρά από στιγμές αλληλεπίδρασης με άλλους ανθρώπους.
    Ακόμη κι όταν κρατάω το ημερολόγιό μου, έχω ως σημείο αναφοράς τις σκέψεις μου,
    τα συναισθήματα και τα βιώματα μου ως προς τους άλλους ανθρώπους.

    Χαιρετισμούς από την μακρινή Μελβούρνη - πάλι έγραψα πολλά :)


    ΥΓ Μαρία, χαίρομαι που σε διαβάζω. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αgrimio έτσι όπως τα λες είναι!
    Χαιρετισμούς και από εμάς από την Ελλάδα στην όμορφη Μελβούρνη!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. 'Εχω χάσει επεισόδια τελικά...Τί να πω..
    'Ελενα μου, στο ίδιο μήκος κύματος κι εγώ με'σενα. Πολλές αναρωτήσεις.. Αλλά νομίζω ο καθένας ακολουθεί τη πορεία του, το παλεύει κι όσο δε σκύβει το κεφάλι σε κάθε είδους επισφαλείς ανθρώπους, τότε θα βγεί "ζωντανός" απ'αυτή τη περιπέτεια που λέγεται ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή