Εις μνήμην !

Της Μαρίας Κανελλάκη

 

 

"…Σκεφτείτε κύριε, αν μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα, τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ’ αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η ανθρώπινη ιστορία και πόσο άγρυπνοι και προσεχτικοί θα ήμασταν σε κάθε επιλογή της εξουσίας, σε κάθε ιδεολογική πρόταση… Αν η συνείδηση και η γνώση του ανθρώπου μπορούσε να φτάσει στο επίπεδο να ερμηνεύει μ’ αυτή την ανθρώπινη έγνοια την είδηση “εκατό χιλιάδες νεκροί” ή “ένας άνθρωπος βασανίζεται σε κάποιο άντρο της εξουσίας..."

(“ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΡΕ… ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ” Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ)  

 

Ο Χρόνης Μίσσιος άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Νοεμβρίου 2012, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 82 ετών. Η κηδεία του έγινε στο Μικροχώρι Καπανδριτίου.



 

Φίλη, πάμε θέατρο;

Της Φωτεινής Μπούρου

 

 

photo: Θάνος Τσάκαλος

Ακόμα θυμάμαι πόσο πολύ θέλαμε να πάμε θέατρο. Και τελικά τα καταφέραμε, πήγαμε. Όμως, όχι σε μια από τις συνηθισμένες παραστάσεις. Ήταν μια ξεχωριστή παράσταση, ένα θέατρο σκιών με άγνωστους ως τότε ηθοποιούς.

 

Είναι κάποιες στιγμές που οι φίλοι έρχονται πιο κοντά και άλλες που απομακρύνονται. Όταν, όμως, το ψέμα  χτυπήσει την πόρτα, πώς αντιδράς; Και βασικά, τι είναι ψέμα; Είναι ένα απλό ψέμα; Λευκά αθώα ψεματάκια; Το να ξεχνάς να αναφέρεις ένα συμβάν; Το να προδίδεις ή να απατάς; Λίγο από όλα; Ο καθένας δίνει πάντα την δική του ερμηνεία ανάλογα με την πλευρά στην οποία βρίσκεται.

 

Όταν, όμως, στήνεις ένα ολόκληρο θέατρο με μεγάλη επιτυχία αρχικά και τελικά γίνεσαι αντιληπτός γιατί περιμένεις ή καλύτερα απαιτείς να είναι και ο άλλος τυπικός και απόλυτα ειλικρινής μαζί σου; Σκέφτηκες ποτέ ότι μπορεί να μη σου αναφέρει κάτι για να δει αν θα συγκινηθείς επιτέλους να βγάλεις τη μάσκα, που τόσο τον έχει πληγώσει;  Όχι, βέβαια, γιατί θεωρείς ότι εσύ μπορείς να παίζεις θέατρο, αλλά οι άλλοι όχι. Όμως, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν είμαστε στο θέατρο, αλλά στην αληθινή παράσταση της ζωής. Όταν τελειώσει αυτή η παράσταση, δε θα ξαναπαιχτεί το ίδιο έργο, θα έχει τελειώσει οριστικά.

 

Και ο καθένας τότε παίρνει το δρόμο του. Ο καθένας έχει βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Κάποιοι θεωρούν άψογη την παράσταση και το παραδέχονται ανοιχτά. Άλλοι θεωρούν φοβερή την παράσταση χωρίς να το δηλώνουν. Όμως, αποκαλύπτονται από τις πράξεις τους. Μάλλον, οι τελευταίοι βρίσκονται στα χνάρια της ηθοποιίας, αφού δεν υπάρχει λόγος να το κρύβουν και οι πράξεις τους φωνάζουν από μακριά. Μήπως, μάλιστα, είναι και καλύτεροι ηθοποιοί αφού κατακρίνουν κάποιον για κάτι χωρίς να έχουν ακούσει την δική του πλευρά και στη ουσία κάνουν τα ίδια και χειρότερα; Βέβαια, υπάρχει και η τρίτη κατηγορία ανθρώπων που υποστηρίζει απλά ότι πρόκειται για μια καταπληκτική ηθοποιό.

Έρχεται, λοιπόν, και φάση στην οποία αρχίζεις να διακρίνεις πλέον τους πραγματικούς σου φίλους ανεξάρτητα αν υπάρχουν ακόμα ή όχι «στα διαδικτυακά χαρτιά». Και όπως είπε μια πολύ καλή και σοφή φίλη: «Οι πραγματικοί φίλοι, φαίνονται υπό καθεστώς πίεσης και πανικού. Αυτοί που θα διαφυλάξουν την κριτική τους ικανότητα και σε γνωρίζουν καλά, θα παραμείνουν φίλοι σου» .

Το σίγουρο είναι πως σε αυτή τη ζωή θα δούμε πολλές παραστάσεις ακόμα. Τουλάχιστον, ας είναι οι περισσότερες με γέλιο.

 

Η άσφαιρη…

Της Μαρίας Κανελλάκη

 

 

«Δεν θέλω, αλλά ψηφίζω με το πιστόλι στον κρόταφο!...»

 

Δεν θέλω, αλλά θα σας το πω. Με εξωθείτε. Τα εξτένσιον μακραίνουν μόνο τις τρίχες. Όχι το ανάστημα του ανθρώπου. Επίσης, χωρίς να το θέλω, θα σας πω πως οι κρόταφοι που φιλοξενούν πιστόλια, διαθέτουν πρωτίστως συνείδηση και φιλότιμο. Όχι συνθετικές μπούκλες.

 

 

 

 

Με χιλιάδες πλέον κροτάφους πυροβολημένους στ’ αλήθεια, κι άλλους τόσους λαιμούς σπασμένους απ’ τις αγχόνες που στήνετε σ’ όλη την επικράτεια, το λυρικό παραλήρημα (τύπου: "Αμάρτησα για το παιδί μου") που ερμηνεύτηκε με φωσκολική μαεστρία, είναι άτοπο, άνανδρο, ανιστόρητο και ανακόλουθο. Και ανόητο.

 

Επειδή η χώρα καταρρέει και μόνο δακρύβρεχτες δηλώσεις δεν έχει ανάγκη τούτες τις ώρες, περιοριστείτε  σας  παρακαλώ στον ελαιοχρωματισμό –και όχι πυροβολισμό- των κροτάφων σας, στην επιμήκυνση της χαίτης σας και στο πιστολάκι του κομμωτηρίου. Και να είστε πεπεισμένη ότι η Χώρα σας:

 

 

 

 

 

 

Δεν θέλουμε άλλες θυσίες. Και μόνο η «μεγαλειώδης φράση» σας, αρκεί για να απαλύνει και να ανακουφίσει  τον πόνο και την απόγνωση του συνταξιούχου, του άνεργου, του απολυμένου, του άστεγου, του απελπισμένου, του απεγνωσμένου γονιού και του αυριανού αυτόχειρα.

 

 

 

 

 

Γιατί τελικά, το πολιτικό ανάστημα δεν είναι θέμα τακουνιού αλλά τσαγανού.

Και για όσους έχουν επιλέξει να είναι θάμνοι, θάμνοι θα μείνουν ισοβίως.

Όσες μπούκλες και να προσθέσετε, πλάτανος δεν θα γίνετε ποτέ…

 

 

 

 

 

 

Monsieur Lazhar

Της Μαρίας Κανελλάκη

 
Λατρεύω ν’ ανακαλύπτω μαγικές λάμψεις μέσα στο σκοτάδι. Εκεί που δεν το περιμένω, να έρχονται σαν απρόσκλητοι επισκέπτες, να βαράνε τα κουδούνια του μυαλού μου και να ξεσηκώνουν τις αισθήσεις μου. Να ξαναμπαίνει σε λειτουργία η συνείδηση, η ψυχή, η ελπίδα και η καθαρή σκέψη. Έτσι ένιωσα προχτές το βράδυ, με την ταινία “Monsieur Lazhar». Ένα γαλλόφωνο φιλμ, καναδικής προέλευσης, με πρωταγωνιστή τον κύριο Lazhar απ’ την Αλγερία.

Κοντολογίς, ο  Βashir Lazhar αντικαθιστά μια δασκάλα  που αυτοκτόνησε σε δημοτικό σχολείο του Καναδά. Στη σύντομη θητεία του καταφέρνει να προσεγγίσει τα παιδιά με «ανορθόδοξες» – για τους συναδέρφους και γονείς - μεθόδους. Τους συμπαραστέκεται και τους βοηθάει να διαχειριστούν τη θλίψη και τις φοβίες τους.  Παλεύοντας ταυτόχρονα να ξορκίσει τους προσωπικούς του δαίμονες. Κανείς απ’ το περιβάλλον του, ούτε και τα παιδιά φυσικά, δεν γνωρίζουν το παρελθόν του ευγενικού κυρίου Lazhar, κι ότι ζει με το φόβο της απέλασης.

 

Γλυκόπικρη γεύση, αφοπλιστικό χιούμορ, ευαισθησία, χαμηλοί τόνοι, εξαιρετικές ερμηνείες, ρεαλισμός που κόβει σα λεπίδι και βγάζει στην επιφάνεια τη δύναμη της ειλικρίνειας. Μέσα απ’ την υπέροχη μελωδία που ντύνει μουσικά την ταινία, ακούγεται η πιο ηχηρή απάντηση στην έρπουσα ξενοφοβία  και την αρνητική μας στάση απέναντι στο κάθε τι, που –χρωματολογικά και μόνο- θεωρείται αταίριαστο στο μικρόκοσμό μας.

(Η ταινία έφτασε στην πεντάδα της κατηγορίας ξενόγλωσσης ταινίας στα περσινά Oscar, ενώ έχει βραβευθεί και στα φεστιβάλ Locarno και Toronto).