Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Επέτειος

Της Μαρίας Κανελλάκη

 

«Να προσέχεις τα παιδιά μέχρι να γυρίσω… Η μικρή αδυνάτισε κι άλλο… Μου είπαν στο σχολείο για τα εμβόλια…  τους εξήγησα… Τι να εξηγήσω δηλαδή;… Ο μεγάλος θέλει παπούτσια…  αν πληρωθούμε αυτό το μήνα, θα του τα πάρω… Παλληκαράκι έγινε!... Γκρινιάζει κι ύστερα έρχεται πλάι μου και με πνίγει στις συγνώμες… Κι εσύ, σταμάτα να κλαις… Μη σε βλέπουν τα παιδιά και τους πάρει από κάτω… Κάτι θα βρεθεί, θα δεις…  Να πάρουμε και λίγα όσπρια για το χειμώνα… Ονειρεύτηκα χτες ότι ήμασταν σε μια παραλία με γαλαζοπράσινα  νερά…  Εσύ ψάρευες σ’ένα βράχο κι εγώ με τα παιδιά σκαλίζαμε γοργόνες πάνω  στην άμμο …  Σε κοιτούσα από μακριά και σ’ ερωτευόμουν απ’ την αρχή…  Μύριζες γιασεμί και γλυκό τριαντάφυλλο…»
«…Να πάρεις τη σπιτονοικοκυρά αύριο…  εξήγησέ της πάλι… Θα δώσω το βαφτιστικό της μικρής, δε γίνεται αλλιώς… θα της το αντικαταστήσουμε με την πρώτη ευκαιρία… Να μη σταματήσει τ’ αγγλικά του ο μεγάλος… τουλάχιστον να πάρει το χαρτί, να μην πάνε χαμένα τόσα χρόνια στο φροντιστήριο… ύστερα… έχει ο Θεός!... Ας περιορίσουμε κι άλλο τα ψώνια… Θα κάνω αίτηση και στο κοινωνικό παντοπωλείο… Κουράστηκα!... Τα παιδιά να προσέχεις… Να μην πάθουν κακό!... Να βάλουν χοντρά ρούχα το πρωί, χάλασε ο καιρός… μην κρυώσουν Παναγία μου!»
 
«…Πιάσε μου το χέρι, βάλε με στην αγκαλιά σου…  θέλω μια σπηλιά να κρυφτώ απόψε… να κλάψω, να ξορκίσω το χτικιό του φόβου, να λευτερωθώ …  κι ύστερα να με φιλήσεις τρυφερά και να μου ψιθυρίσεις στ’ αυτί πως μ’ αγαπάς… να πάρω δύναμη…  Η μικρή θέλει να γίνει μπαλαρίνα…  είναι λεπτοκαμωμένη και θα τα κατάφερνε στα σίγουρα! … Τους είπα στο σχολείο να μην την ξαναρωτήσουν γιατί είναι τόσο αδύνατη… “Έτσι είναι το σκαρί μας!”, τους είπα… “…και να μη φέρνετε το παιδί σε δύσκολη θέση”… Την πιάσανε πάλι να ξεροσταλιάζει έξω απ’ το κυλικείο και να παρακολουθεί τα παιδιά που ψωνίζανε λιχουδιές…  μου είπαν πως ο σύλλογος θα συγκεντρώσει χρήματα για να βοηθήσει… ντράπηκα!...»
«...Σαν σήμερα στεφανωθήκαμε, θυμάσαι;… Πώς κυλήσανε τόσο γρήγορα τα χρόνια;…  Θα γεράσουμε μέσα σ’ ένα βράδυ… αυτό φοβάμαι…  Δεν θυμάμαι πια πότε περπάτησε ο μεγάλος μας… πότε έβγαλε τα πρώτα του δοντάκια το Λενιώ μας… Τρέμω για το αύριο κι έχασα το χτες τους!…. Να προσέχεις! Σ’ αγαπώ!... Μην πέφτεις κάτω… κι αυτό θα περάσει, θα δεις!... Κρυώνω… Ο χειμώνας με τρομάζει…  Θα τον βγάλουμε και φέτος;…  Να ήταν τρόπος να σου δείξω πόσο σ’ αγαπώ!... Δεν προλαβαίνω πια τίποτα…  Ούτε έχω δώρο για σένα απόψε… Μόνο τα δάχτυλά μου μπορώ να μπλέξω στα μαλλιά σου και να τα χαϊδεύω μέχρι να ξημερώσει… Να γαληνέψει λίγο η ανάσα μας… »
 
«Αχ!... Να προσέχεις τα παιδιά μέχρι να γυρίσω...»

 

25 σχόλια:

  1. όχι με τα μάτια...
    μόνο με την ψυχή μπορείς να το διαβάσεις...
    καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάποτε θα λέγαμε πως είναι λυρικό, τώρα μπορούμε άνετα να πούμε πως είναι μια ιστορία βγαλμένη απ'τη ζωή μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στ' αλήθεια βγαλμένη απ' τη ζωή... Το κείμενο είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία... Αν μπορούσα, θα το αφιέρωνα σ' όλες τις "γραβάτες" που έχουν αυτοπροσδιοριστεί ως Σωτήρες τους Έθνους!

      Διαγραφή
  3. Είμαι πεπεισμένη, ότι ακόμα κι αν έχουμε πιάσει πάτο, η Αγάπη, είναι εκείνη η αναζωογονητική δύναμη, που θα μας ανεβάσει στην επιφάνεια...
    Σ'αυτήν ελπίζω και σ'αυτήν βασίζομαι.
    Όλα τα νικάει κι ας ακουστεί κοινότοπο και τετριμμένο...

    Μας συγκίνησες, Μαριώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ειλικρινά δεν έχω λόγια! Με συγκίνησε πολύ το κείμενό σου. Μπράβο ρε Μαράκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Αμαλία μου. Ας συνεχίσουμε να συγκινούμαστε, να δακρύζουμε και να στεκόμαστε αλληλέγγυοι με όσες δυνάμεις έχουμε...

      Διαγραφή
  5. Τέλειο Μαρία μου!
    Πρέπει να υπάρχει μεγάλη αγάπη για να αντέξει τέτοια βάρη και τόσες δυσκολίες.
    Αν κοιτάξουμε όλοι γύρω μας, θα δούμε ότι είνα σπάνιο πια, αλλά υπάρχει αυτή η αγάπη και δεν μπορεί θα βγει κερδισμένη, όταν υπάρχει τόση, πάντα κερδίζει.

    Φιλιά πολλά Μαράκι και να έχεις πολύ αγάπη πάντα γυρώ σου γιατί το αξίζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η πιο όμορφη ευχή που μου έχουν κάνει! Σ' ευχαριστώ Ελενάκι μου!

      Διαγραφή
  6. Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Δήμητρα! Και στο δικό σου μπλογκ, αυτό που μου τράβηξε την προσοχή απ' την πρώτη στιγμή, είναι η κατάθεση αγάπης που κάνεις για τον άνθρωπό σου... μπράβο σου, δεν το συνηθίζουν πολλοί σήμερα αυτό. Θεωρείται από δεδομένο έως ντεμοντέ...

      Διαγραφή
  7. Μ ΑΡΕΣΕΙ Μ αρεσει αυτη η Αγωνια , η λαχταρα του φοβου για το αυριο , να τα σκεφτει ολα , να τα κανει ολα και να μην γινεται τιποτα , η αμειλικτη εξουσια να σε παταει κατω. Και η αγαπη , που παει; που ειναι; ψαχνει να βρει εξοδο η διεξοδο; απαλυνει; μαλακωνει ; θεραπευει ; και σωζει!!!!! και ηρεμει τις ψυχες μας...

    Καλο , πολυ καλο
    Χ.Λ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω το "μ' αρέσει" να είναι σχήμα λόγου... Πάντως ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο (μου θυμίσατε λίγο κριτικό κινηματογράφου ένα πράμα...)

      Διαγραφή
  8. Τι συγκλονιστικό κείμενο Μαρία μου!
    Μας συγκίνησες όλους!

    Καλό βράδυ
    με φιλιά θαλασσινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ να δεις πώς συγκλονίστηκα όταν το έζησα από κοντά...
      Και τα φιλιά τα δικά μου, κι ας μην έχουν θάλασσα...

      Διαγραφή
  9. Καλημέρα Μαρία, να’ ξερες πόσο με «άγγιξε», τόσο αληθινό!!!!
    Τρέμοντας για το αύριο χάνουμε το Τώρα μαζί με το Χτές. Χάνουμε πολλά.... υπάρχει άλλος τρόπος άραγε??
    Φιλιά
    Βίκυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σου απάντησε ήδη ο Μανώλης πιο κάτω Βίκυ μου... Συμφωνώ και συντάσσομαι απόλυτα μαζί του! Σ' ευχαριστώ πολύ...

      Διαγραφή
  10. Απαντήσεις
    1. Τι έγραψα βρε Δημήτρη; Μια αληθινή ιστορία απ' τις χιλιάδες που εξελίσσονται ήδη γύρω μας... Να'σαι καλά. Και θα μου άρεσε να κάνεις μια ενότητα για το πρόσωπο της κρίσης στην Ελλάδα. Με τα μαγικά σου χέρια, το θέμα θα πάρει άλλες διαστάσεις...

      Διαγραφή
  11. Υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν πρέπει να τους αφήνουμε να μας παίρνουν την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας.
    Μαρία είναι υπέροχο το δημιούργημα σου. Πράγματι διαβάζεται μόνο με τα μάτια της ψυχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μανώλη σ' ευχαριστώ πολύ. Από καρδιάς!
      Σ' αυτό το "δεν πρέπει" είμαι γαντζωμένη πεισματικά κι εγώ... Οψόμεθα!...

      Διαγραφή