Ένας κύκνος το καλοκαίρι...

Της Κωνσταντίνας Πέππα

 

 

Ο κύκνος

 

Φυσάς μια τούφα από τα μαλλιά σου, που έχει μπλεχτεί στα ματόκλαδα και θεωρείς ότι αυτό έφταιγε που έβλεπες κάτι περίεργο στη θάλασσα.

Κι όπως είσαι ξαπλωμένη μπρούμυτα στην ψάθα και το οπτικό σου πεδίο είναι πια ανεμπόδιστο, το ξαναβλέπεις και τώρα ξέρεις πως δεν είναι οφθαλμαπάτη.

Κάπου εκεί, λοιπόν, προς το τέλος του καλοκαιριού, ένας άσπρος κύκνος εμφανίζεται στα γαλάζια νερά και σου φαίνεται πως σε κοιτάζει κιόλας.

Σηκώνεσαι ξαφνιασμένη και μπαίνεις στη θάλασσα για να τον δεις από κοντά. Εξακολουθείς να πιστεύεις ότι σε κοιτάζει. Απομακρύνεται και αναρωτιέσαι τι γυρεύει ένας κύκνος σ’αυτήν τη θάλασσα. Τόσα χρόνια εδώ, δεν έχεις ξαναδεί ποτέ. Κι επειδή;

Επιστρέφεις στα σιγυρισμένα κουτάκια της ζωής σου, που έκανες χρόνια να τα στήσεις και πάντα κόμπαζες κρυφά, που δεν έφυγε κανένα από τη θέση του.

Στις κόρες, όμως, των ματιών σου, το φτερούγισμα του κύκνου ανταγωνίζεται εκείνο της καρδιάς σου.

Σιγυρισμένης κι αυτής...

 

Ο κύκνος κι ο ξένος

 

Ανεβαίνεις ξυπόλητη στο κακοτράχαλο μονοπάτι με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι για να ακολουθήσεις την πλεύση του όμορφου πτηνού από ψηλά. Δεν κοιτάς μπροστά σου, φοβάσαι μην το χάσεις από το οπτικό σου πεδίο και πέφτεις πάνω σε αγκαθωτούς θάμνους.

Και το χέρι ενός ξένου, που δεν είχες προσέξει τόσα χρόνια, αλλά το περίμενες άλλα τόσα, ματώνει, κόβοντας τα αγκάθια για να περάσεις. Κοντοστέκεσαι και νομίζεις πως έχεις αρχίσει να το χάνεις. Στα μάτια του καθρεπτίζεται ο κύκνος και αυτή τη φορά δε σου φαίνεται. Είναι σίγουρο ότι σε κοιτάζει.

Σκοντάφτεις και ανησυχείς για τα σιγυρισμένα σου κουτάκια. Είναι καλά; Μήπως έσπασαν;

Ο ξένος σε βοηθάει να ξαναβρείς την ισορροπία σου. Τα κουτάκια, όμως, τα παίρνει και τα πετάει στη θάλασσα.

«Τι τα θες πια; Μόλις λυτρώθηκες...» θα σου πει και θα σου φιλήσει το χέρι.

Η φωνή σου δε βγαίνει πια κι ο κύκνος, για τον οποίον τσακίστηκες μέσα στα βάτα για να προλάβεις, δεν είναι πια στη θάλασσα, αλλά μπροστά σου.

Στις κόρες των ματιών του, καθρεπτίζεται η καρδιά σου – ασιγύριστη πια - .

 

Ο κύκνος, ο ξένος κι ο αποχωρισμός

 

Κατεβαίνεις ξυπόλητη το μονοπάτι. Ανάλαφρη πια. Τόσα κουτάκια ξεφορτώθηκες. Ο αέρας φέρνει στα ρουθούνια σου, άρωμα κανέλας και βανίλιας. Να είναι από τα μαλλιά του; Από το σώμα του; Είναι, πάντως, το πιο όμορφο άρωμα που έχεις μυρίσει ποτέ.

«Άρωμα ελευθερίας» θα σου πει ο ξένος, που θα έχει διαβάσει τη σκέψη σου.

Θα φτάσεις στην παραλία και δε θα βρεις τίποτα στη θέση του.  Ακόμα κι η θάλασσα είναι αλλόκοτη. Μισή φουρτουνιασμένη, μισή γαληνεμένη.

Πρέπει να επιλέξεις, αλλά ξερεις ότι δεν είναι εύκολο. Παραδόξως, σε ηρεμεί η φουρτούνα και σε αναστατώνει η γαλήνη.

Μα τι σου συμβαίνει;

Ο ξένος δε θα σε πιέσει. Θα είναι πάντα σ’αυτό το μονοπάτι. Σημασία έχει, που, έστω και αργά, βρήκες τον κύκνο σου.

Στις κόρες των ματιών σας, δυο κύκνοι θα λικνιστούν στις ασιγύριστες καρδιές σας...