Επέτειος

Της Μαρίας Κανελλάκη

 

«Να προσέχεις τα παιδιά μέχρι να γυρίσω… Η μικρή αδυνάτισε κι άλλο… Μου είπαν στο σχολείο για τα εμβόλια…  τους εξήγησα… Τι να εξηγήσω δηλαδή;… Ο μεγάλος θέλει παπούτσια…  αν πληρωθούμε αυτό το μήνα, θα του τα πάρω… Παλληκαράκι έγινε!... Γκρινιάζει κι ύστερα έρχεται πλάι μου και με πνίγει στις συγνώμες… Κι εσύ, σταμάτα να κλαις… Μη σε βλέπουν τα παιδιά και τους πάρει από κάτω… Κάτι θα βρεθεί, θα δεις…  Να πάρουμε και λίγα όσπρια για το χειμώνα… Ονειρεύτηκα χτες ότι ήμασταν σε μια παραλία με γαλαζοπράσινα  νερά…  Εσύ ψάρευες σ’ένα βράχο κι εγώ με τα παιδιά σκαλίζαμε γοργόνες πάνω  στην άμμο …  Σε κοιτούσα από μακριά και σ’ ερωτευόμουν απ’ την αρχή…  Μύριζες γιασεμί και γλυκό τριαντάφυλλο…»

«…Να πάρεις τη σπιτονοικοκυρά αύριο…  εξήγησέ της πάλι… Θα δώσω το βαφτιστικό της μικρής, δε γίνεται αλλιώς… θα της το αντικαταστήσουμε με την πρώτη ευκαιρία… Να μη σταματήσει τ’ αγγλικά του ο μεγάλος… τουλάχιστον να πάρει το χαρτί, να μην πάνε χαμένα τόσα χρόνια στο φροντιστήριο… ύστερα… έχει ο Θεός!... Ας περιορίσουμε κι άλλο τα ψώνια… Θα κάνω αίτηση και στο κοινωνικό παντοπωλείο… Κουράστηκα!... Τα παιδιά να προσέχεις… Να μην πάθουν κακό!... Να βάλουν χοντρά ρούχα το πρωί, χάλασε ο καιρός… μην κρυώσουν Παναγία μου!»

 

«…Πιάσε μου το χέρι, βάλε με στην αγκαλιά σου…  θέλω μια σπηλιά να κρυφτώ απόψε… να κλάψω, να ξορκίσω το χτικιό του φόβου, να λευτερωθώ …  κι ύστερα να με φιλήσεις τρυφερά και να μου ψιθυρίσεις στ’ αυτί πως μ’ αγαπάς… να πάρω δύναμη…  Η μικρή θέλει να γίνει μπαλαρίνα…  είναι λεπτοκαμωμένη και θα τα κατάφερνε στα σίγουρα! … Τους είπα στο σχολείο να μην την ξαναρωτήσουν γιατί είναι τόσο αδύνατη… “Έτσι είναι το σκαρί μας!”, τους είπα… “…και να μη φέρνετε το παιδί σε δύσκολη θέση”… Την πιάσανε πάλι να ξεροσταλιάζει έξω απ’ το κυλικείο και να παρακολουθεί τα παιδιά που ψωνίζανε λιχουδιές…  μου είπαν πως ο σύλλογος θα συγκεντρώσει χρήματα για να βοηθήσει… ντράπηκα!...»

«...Σαν σήμερα στεφανωθήκαμε, θυμάσαι;… Πώς κυλήσανε τόσο γρήγορα τα χρόνια;…  Θα γεράσουμε μέσα σ’ ένα βράδυ… αυτό φοβάμαι…  Δεν θυμάμαι πια πότε περπάτησε ο μεγάλος μας… πότε έβγαλε τα πρώτα του δοντάκια το Λενιώ μας… Τρέμω για το αύριο κι έχασα το χτες τους!…. Να προσέχεις! Σ’ αγαπώ!... Μην πέφτεις κάτω… κι αυτό θα περάσει, θα δεις!... Κρυώνω… Ο χειμώνας με τρομάζει…  Θα τον βγάλουμε και φέτος;…  Να ήταν τρόπος να σου δείξω πόσο σ’ αγαπώ!... Δεν προλαβαίνω πια τίποτα…  Ούτε έχω δώρο για σένα απόψε… Μόνο τα δάχτυλά μου μπορώ να μπλέξω στα μαλλιά σου και να τα χαϊδεύω μέχρι να ξημερώσει… Να γαληνέψει λίγο η ανάσα μας… »

 

«Αχ!... Να προσέχεις τα παιδιά μέχρι να γυρίσω...»