Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Το ξανθό σπίτι

Της 'Ελενας Λουκοπούλου
 
  
photo: Θάνος Τσάκαλος
Αυτό το σπίτι, από μικρή που ήμουν, μου προκαλούσε δέος και φόβο μαζί.
Λαχτάρα να μπω μέσα αλλά και άγχος μήπως όταν μπω μέσα, δεν είναι πια τόσο μαγικό όσο ήταν.
To σπίτι αυτό ήταν στο μέρος όπου πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου σαν παιδί.
Στο τέλος του δρόμου που έμενα, ανοιγόταν μία τεράστια πλατεία.
Η πλατεία που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε ατελείωτες ώρες.
Τεράστια, στα παιδικά μου μάτια η πλατεία, όχι και τόσο τεράστια, τώρα πια, που την βλέπω με τα μάτια της ηλικίας μου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Εκεί που τελείωνε, λοιπόν, αυτή  η πλατεία, επιβλητικό και πανέμορφο το ξανθό σπίτι.
Ξανθό σπίτι το έλεγα, γιατί έτσι μου ήρθε κάποια στιγμή ξαφνικά.
Ήταν μια φίλη μου δίπλα μου μια μέρα, η Πόπη και το κοιτούσαμε.
Η Πόπη  είχε τα πιο καταπληκτικά ξανθά μακριά μαλλιά και όταν είδα το σπίτι να το χτυπάει ο ήλιος της λέω:
-Κοίτα Πόπη, το σπίτι έχει το ίδιο χρώμα με τα μαλλιά σου, είναι το ξανθό σπίτι.
Και έτσι έμεινε στην παρέα ως το ξανθό σπίτι.
Λοιπόν, αυτό το σπίτι είχε κάτι μοναδικό, ήταν ακατοίκητο, αλλά κανείς δεν το πίστευε, γιατί ήταν τόσο  καθαρό και περιποιημένο σαν να ζούσε κάποιος μέσα κρυφά και το πρόσεχε.
Μαγική σκέψη για τα παιδιά της ηλικίας μου, οχτώ χρόνων τότε.
Είχαμε φτιάξει απίστευτες ιστορίες για φαντάσματα που το πρόσεχαν, για μια νεράιδα που ζούσε μέσα και έκανε τα λουλούδια τόσο όμορφα, για μάγισσες που κρατούσαν φυλακισμένα μικρά παιδιά και άλλα τέτοια ωραία παραμύθια της παιδικής ανεξέλεγκτης φαντασίας.
 
Αυτό το σπίτι για μένα είχε και κάτι άλλο μοναδικό. Ήταν ένα σπίτι με περίεργη θέση.
Τι εννοώ.
 
Ήταν εκεί ακριβώς που τελείωνε η πλατεία σαν φυσικό οχυρό. Σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν ο προστάτης της πλατείας από οτιδήποτε ξένο.
Σε όποιο σημείο και αν καθόσουν, δεν έβλεπες το δρόμο από πίσω, ένιωθες ότι κάποιος το τραβούσε κάθε φορά που κοιτούσες, όπως το παθαίνεις με τις εικόνες που όπου και αν σταθείς απέναντί τους, νομίζεις ότι σε κοιτάει ο Άγιος κατάματα.
Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να πηγαίνουμε από τη μία μεριά της πλατείας στην άλλη και να διαπιστώνουμε πάντα το ίδιο, ότι δεν βλέπουμε το δρόμο.
Το ξανθό σπίτι ήταν διώροφο με  βεράντες στα πλαϊνά που δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους και σκαλιστές μαρμάρινες σκάλες που κατέληγαν στον κήπο.
Σκεπή με κατακόκκινα κεραμίδια και δύο μικρά κόκκινα παράθυρα σαν μάτια που σε κοίταγαν.
Ακόμα δύο κόκκινα, μεγάλα αυτή τη φορά, παράθυρα, στη μέση του σπιτιού και η πόρτα του  μικρή, περίεργα μικρή, που επίσης μας φούντωνε την φαντασία για νάνους και νεράιδες.
Δεν είχε κάτι τρομερό από άποψη αρχιτεκτονικής αλλά η αίσθηση που άφηνε μοναδική, ήταν ένα μοναδικό σπίτι, μοναδικό στην κυριολεξία.
Γύρω γύρω από το σπίτι υπήρχε ένας κήπος, όχι πολύ μεγάλος, αλλά και αυτός ήταν περίεργος γιατί δεν είχε αρχή και τέλος.
Σε όλα τα σπίτια ο κήπος σε κάποιο σημείο τελειώνει και αρχίζει το πλατύσκαλο και οι τοίχοι του σπιτιού.
Ε, σε αυτό το σπίτι δεν τελείωνε ο κήπος. Συνεχιζόταν μέχρι την πόρτα τόσο κολλητά, που νόμιζες ότι ο κήπος συνεχίζεται και μέσα στο σπίτι.
Και προς τα έξω είχε τυλίξει τη μάντρα του σπιτιού και ενσωματωνόταν με τον κήπο και τα λουλούδια της πλατείας, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος πουθενά.
Μοναδικά όλα στο ξανθό μου σπίτι.
Του είχα λοιπόν πολύ μεγάλη αγάπη και πάντα ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι.
Όταν ήμουν παιδί παίζαμε δίπλα στο ξανθό σπίτι ανενόχλητοι από τη φασαρία του δρόμου, εκεί, πάντα, με τα όμορφα λουλούδια στον κήπο του και τα φανταστικά πλάσματα που το κατοικούσαν.
Όταν μεγάλωσα ήταν το καταφύγιό μου σε όλα τα δύσκολα, χωρίς να μου κάνει εντύπωση η επιρροή που είχε επάνω μου.
Θεωρούσα ότι ήταν πολύ φυσικό να τρέχω εκεί πάντα για να ξεχάσω ό,τι με πίκραινε. Δεν μπήκα ποτέ μέσα και πραγματικά δεν ξέρω αν θα έμπαινα, αν κάποιος μου άνοιγε την πόρτα. Είχα πάντα λίγο την αίσθηση ότι δε θα ήθελα να μπω μέσα ποτέ. Δεν ξέρω για ποιο λόγο.
'Ισως επειδή πίστευα ότι έτσι έπρεπε να γίνει.
'Ισως επειδή φοβόμουν να μπω για να μη χαλάσω αυτό το μύθο των παιδικών μου χρόνων.
Ειλικρινά δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο.
Το ξανθό μου σπίτι δεν υπάρχει ακόμα, αλλά ακόμα και αν υπήρχε δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι για μένα.
Πάντα σε ό,τι δύσκολο περνάω στη ζωή μου, την εικόνα του φέρνω στη μνήμη και με έναν τρόπο μαγικό αισθάνομαι καλύτερα.
Θα είναι πάντα μέσα στην ψυχή μου σαν το μυστηριώδες μαγικό καταφύγιο των παιδικών μου ονείρων και θα τη φυλάω αυτή την εικόνα για πάντα μέσα μου.
Ήταν το ξανθό μαγικό μου σπίτι και θα είναι κομμάτι μου πάντα!
Εύχομαι όλα τα παιδιά στον κόσμο να μπορούσαν να έχουν τέτοιες αναμνήσεις και όσα δεν μπορούν να μπορούσα να τους χαρίσω το δικό μου ξανθό σπίτι!
 
 
 

14 σχόλια:

  1. Τα σπίτια των παιδικών μας χρόνων πλημμυρισμένα μ' αναμνήσεις και μυστήρια!

    Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σε γειτονιά "εκτός σχεδίου" με χωματόδρομους κι αλάνες και μεγάλωσα σε μιαν αυλή με πολλά λουλούδια κι... ελάχιστα -έως απολύτως αναγκαία- δωμάτια!

    Μου θύμησε το όμορφο κείμενο, μιαν παλιότερη ανάρτηση, από ένα άλλο site μου, με αντίστοιχο περιεχόμενο, αλλά μ' εντελώς διαφορετικά συναισθήματα. "Το σπίτι".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευάγγελε διάβασα το κείμενό σου και ήταν σαν να διάβαζα περιγραφή του προσφυγικού σπιτιού της γιαγιάς μου στο Ναύπλιο.
    Μοναδικό τόση ομοιότητα!
    Είχα την τύχη και εγώ να ζήσω έστω και στις διακοπές μου σε χωματόδρομους και αλάνες και είναι μοναδικό.
    Λυπάμαι που δεν θα το ζήσει η κόρη μου και πολλά ακόμα παιδιά που ζουν στις πόλεις.
    Οι χωματόδρομοι και οι αλάνες φτιάχνουν χαρακτήρες και δυστυχώς δεν υπάρχουν πια ούτε αλάνες αλλά ούτε και χαρακτήρες όπως υπήρχαν παλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ελενα και Ευάγγελε,
    Είναι σαν να με κεράσατε κι οι δυο σήμερα, γλυκό του κουταλιού. Τριαντάφυλλο μ’ ένα φύλλο βασιλικό.
    Στη σκιά μιας κληματαριάς, στο μαντεμένιο τραπεζάκι, στην αυλή του δικού μου «σπιτιού»...

    Σας ευχαριστώ και τους δυο, από καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου καλημέρα, πόσο θα ήθελα να το τρώγαμε μαζί αυτό το γλυκό του κουταλιού!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
    2. Να είσαι καλά Μαρία!
      Λατρεύω τα γλυκά του κουταλιού!

      'Ομορφες γεύσεις, όμορφες εικόνες!

      Διαγραφή
  4. 'Ελενα, με ταξίδεψες πίσω στο χρόνο...
    Τότε που μου άρεσε να "εξερευνώ" τα ακατοίκητα σπίτια, στις γειτονιές του Παλαιού Φαλήρου.
    Το γεγονός ότι σε αυτά τα σπίτια, κατοικούσαν κάποτε κάποιοι άνθρωποι, ακούγονταν γέλια και φωνές στα δωμάτια, ασκούσε ανέκαθεν μια γοητεία πάνω μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ το ίδιο έκανα πάντα Κωνσταντίνα μου ακόμα και τώρα όταν περνάω από έξω από ένα ερημο σπίτι, φτιάχνω ολόκληρες ιστορίες για το ποιοι έζησαν μέσα και τη ζωή πέρασαν.
      Και στο Παλαιό Φάληρο έχει αρκετά τέτοια σπίτια.
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  5. Όμορφη η περιγραφή σου Έλενα, γεμάτη γλυκές αναμνήσεις και ένα ξανθό καταφύγιο στο οποίο θα τρέχεις στις δύσκολες σου στιγμές ακόμα και τώρα που δεν υπάρχει... Πολύ σημαντικό για τις μέρες μας!
    Σε φιλώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ετσι γίνεται πάντα Φωτεινή μου, στα δύσκολα έχουμε την τάση να καταφεύγουμε στα παλιά σε όποια ωραία στιγμή έχουμε αποθηκεύσει στο μυαλό μας και την φέρνουμε πίσω για να αντέξουμε.
      Φιλιά πολλά γλυκό κορίτσι!

      Διαγραφή
  6. Ολοι λίγο πολύ έχουμε παρόμοιες αναμνήσεις απ'τα παιδικά μας χρόνια στο δικό σου
    Μ'αρεσε ο τίτλος που'χες δώσει "Ξανθό σπίτι" και έβλεπες σ'αυτό να ζωντανεύουν οι παιδικές σου φαντασιώσεις!
    Το δικό μου
    Αρχοντόσπιτο έχει μείνει βαθιά στην μνήμη μου γιατί μέσα σ'αυτό πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου!

    Τα θαλασσινά μου φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Zoyzoy καλημέρα το λάτρεψα το σπίτι σου και λάτρεψα και το δρομακι.
      Πόσες ιστορίες, πόσες λύπες, πόσες χαρές θα έχεις περάσει εκεί μέσα.
      Φαίνεται ότι είναι "καλό" σπίτι με πολύ καλή αύρα.
      Φαντάζομαι υπάρχει το δικό σου σπίτι και μπορείς να καταφύγεις σε αυτο όποτε θέλεις.
      Ευλογημένη είσαι.
      Σε ευχαριστώ πολύ που το μοιράστηκες μαζί μου.

      Διαγραφή
  7. δέος και φόβο μαζί και λαχτάρα και αναμνήσεις...
    αυτό είναι το σπίτι μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή