"Κοιμήσου..."

 

Της Μαρίας Κανελλάκη

 

 

 

Άνοιξη έξω. Αύριο θα σε πάω για νύχια και μαλλί. Μετά θα κατηφορίσουμε στα πολυμάγαζα και θα φορτωθούμε πλαστικές σακούλες με φτηνά μακώ και τενεκεδένια βραχιόλια. Πίσω απ’ την καλαίσθητη γυψοσανίδα στο δοκιμαστήριο, ένα αγόρι θα αδειάζει πλαστικές σακούλες με στίβες από δαύτα. Ευτυχώς, εσύ θα καθρεφτίζεσαι. Αν έβλεπες τους δεμένους μπόγους να σκάνε με δύναμη στο σκονισμένο πάτωμα, θα έφευγες τρέχοντας. Σε κάποιον παράλληλο ορίζοντα, σε μια επαρχιακή πόλη έξω απ’ το Μπαγκλαντές, μια μπουλντόζα θα ξερνάει λιωμένα πτώματα εργατών. Τίποτα το αξιoπρόσεκτο. Χίλια ζευγάρια φτηνά εργατικά χέρια, λιγότερα. Στην επόμενη κολεξιόν, λέγεται πως θα έχουν στάμπα με τη φωτογραφία του ζευγαριού που βρέθηκε αγκαλιασμένο στα ερείπια του θυσιαστηρίου. Συλλεκτικό κομμάτι. Η φρίκη πουλάει. Κοιμήσου...

 Έξω απ’ το σταθμό του μετρό, θα κάνουμε στάση για καφέ. Η κοπέλα που θα μας σερβίρει, θα έχει μάτια από νεφρίτες και κάτασπρη επιδερμίδα. Θα τη λένε Άλμα και θα έχει στην πλάτη της τα σημάδια απ’ τα φρεσκοκομμένα φτερά της. Αν απομόνωνες τα χέρια της, θα έπαιρνες όρκο πως είναι ζωγράφος. Ή πιανίστρια. Το χαμένο της όνειρο θα πετάει σα μπαλόνι στον ουρανό και θα συναντήσει το δικό σου μετά από μήνες. Εκεί που θα σερβίρεις κι εσύ, τους ντόπιους κάποιας άλλης χώρας. Για να βγάζεις τα έξοδα της επιβίωσής σου. Όχι… εδώ δεν έχει μέλλον. Κοιμήσου…

Να ονειρευτείς πως βουλιάζεις σε απέραντα φραουλοχώραφα. Μπήγεις τα δόντια σου σε θηριώδεις φράουλες και λερώνεσαι με ζουμιά σε αιμάτινες αποχρώσεις. Ένας μπάτσος κλωτσάει με λύσσα το φυτό που σε λέρωσε κι εσύ παρατηρείς πως μέσα απ’ το κράνος δεν υπάρχει φυσιογνωμία ανθρώπου. Είναι μια κονσόλα με κουμπιά και διακόπτες. Όταν λειώσει και τον τελευταίο ιστό ζωής στο χωράφι σου, θα κλωτσήσει μετανάστες, απεργούς, τοξικομανείς και  αστέγους. Θα πετάξει δακρυγόνα σ’ ένα δημοτικό σχολείο της Ιερισσού και θα μειδιάσει με τον πνιγηρό βήχα ενός οκτάχρονου κοριτσιού.  Θα ξυλοκοπήσει άγρια ηλικιωμένους που δεν αφήνουν την Εταιρεία να σκάψει τις Σκουριές και θα συμμετέχει στις νυχτερινές απαγωγές «υπόπτων πολιτών» μέσα απ’ τα σπίτια τους, για εξακρίβωση και ανακρίσεις.  Το πρωί που θα ξυπνήσεις, όλα θα έχουν τελειώσει. Μη σκέφτεσαι τον εφιάλτη. Οι κακοί θα έχουν μεταφερθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, υψίστης ασφαλείας. Με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και άγρια σκυλιά τριγύρω.  Να αλυχτάνε για αίμα και τιμή. Κοιμήσου…

Μη μπεις στον πειρασμό να σκεφτείς πως αυτά τα σύρματα δεν υπήρχαν χτες βράδυ έξω απ’ το παράθυρό σου. Τα σύνορα ολοένα αλλάζουν. Στενεύουν επικίνδυνα. Οι θάλασσες θα γίνουν οικονομικές ζώνες, τα δάση θα αποψιλωθούν και θα γίνουν ορυχεία εξόρυξης και τα νησιά θα βγουν στο σφυρί.  Την ώρα που θα βουλιάζει ένα σαπιοκάραβο στα νερά του Αιγαίου, φορτωμένο με ανθρώπους-μπαλόνια, εσύ θα υπακούς στη φωνή του στρατοπεδάρχη απ’ τα μεγάφωνα. Θα βγάλεις τα ρούχα σου και θα τ’ αφήσεις έξω απ’ την πόρτα μαζί με τα προσωπικά σου αντικείμενα. Θα μπεις στο θάλαμο που θα σου υποδείξουν, για να κάνεις ντουζ με νερό και σαπούνι. Να το πιστέψεις. Ο αδιαμαρτύρητος θάνατος, είναι πιο ανώδυνος για το θύμα και  πιο βολικός για το θύτη.

Έλιωσε το κερί των Ανθρώπων. Σκοτάδι… Κοιμήσου…

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Φλώρα για το φιλόξενο στέκι της και το ανερχόμενο παιχνίδι λέξεων που έχει καθιερώσει εδώ και καιρό. Στο δέκατο παιχνίδι, το «Κοιμήσου…» αξιώθηκε να διακριθεί με το πρώτο βραβείο. Αυτή τη φορά, το παιχνίδι βασίστηκε στις λέξεις: «φυσιογνωμία, ορίζοντας, κερί, σταθμός & πειρασμός».

Εγκάρδιες ευχαριστίες σε όλους τους φίλους και φίλες που με τίμησαν με την ανάγνωσή τους. Ελπίζω ειλικρινά το κείμενο, να γίνει αφορμή για ανήσυχα ξυπνήματα και ουσιαστικές «βόλτες» στους δρόμους της αλήθειας μας. Και τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες, που κάθε φορά δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και κάνουν την υπέρβαση.  Κι από ένα απλό παιχνίδι με λέξεις, στήνεται σιγά-σιγά ένα «Ανταλλακτήριο Ιδεών»…

Μαρία Κανελλάκη