Το ξανθό σπίτι

Της 'Ελενας Λουκοπούλου

 

  

photo: Θάνος Τσάκαλος

Αυτό το σπίτι, από μικρή που ήμουν, μου προκαλούσε δέος και φόβο μαζί.

Λαχτάρα να μπω μέσα αλλά και άγχος μήπως όταν μπω μέσα, δεν είναι πια τόσο μαγικό όσο ήταν.

To σπίτι αυτό ήταν στο μέρος όπου πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου σαν παιδί.

Στο τέλος του δρόμου που έμενα, ανοιγόταν μία τεράστια πλατεία.

Η πλατεία που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε ατελείωτες ώρες.

Τεράστια, στα παιδικά μου μάτια η πλατεία, όχι και τόσο τεράστια, τώρα πια, που την βλέπω με τα μάτια της ηλικίας μου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Εκεί που τελείωνε, λοιπόν, αυτή  η πλατεία, επιβλητικό και πανέμορφο το ξανθό σπίτι.

Ξανθό σπίτι το έλεγα, γιατί έτσι μου ήρθε κάποια στιγμή ξαφνικά.

Ήταν μια φίλη μου δίπλα μου μια μέρα, η Πόπη και το κοιτούσαμε.

Η Πόπη  είχε τα πιο καταπληκτικά ξανθά μακριά μαλλιά και όταν είδα το σπίτι να το χτυπάει ο ήλιος της λέω:

-Κοίτα Πόπη, το σπίτι έχει το ίδιο χρώμα με τα μαλλιά σου, είναι το ξανθό σπίτι.

Και έτσι έμεινε στην παρέα ως το ξανθό σπίτι.

Λοιπόν, αυτό το σπίτι είχε κάτι μοναδικό, ήταν ακατοίκητο, αλλά κανείς δεν το πίστευε, γιατί ήταν τόσο  καθαρό και περιποιημένο σαν να ζούσε κάποιος μέσα κρυφά και το πρόσεχε.

Μαγική σκέψη για τα παιδιά της ηλικίας μου, οχτώ χρόνων τότε.

Είχαμε φτιάξει απίστευτες ιστορίες για φαντάσματα που το πρόσεχαν, για μια νεράιδα που ζούσε μέσα και έκανε τα λουλούδια τόσο όμορφα, για μάγισσες που κρατούσαν φυλακισμένα μικρά παιδιά και άλλα τέτοια ωραία παραμύθια της παιδικής ανεξέλεγκτης φαντασίας.

 

Αυτό το σπίτι για μένα είχε και κάτι άλλο μοναδικό. Ήταν ένα σπίτι με περίεργη θέση.

Τι εννοώ.

 

Ήταν εκεί ακριβώς που τελείωνε η πλατεία σαν φυσικό οχυρό. Σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν ο προστάτης της πλατείας από οτιδήποτε ξένο.

Σε όποιο σημείο και αν καθόσουν, δεν έβλεπες το δρόμο από πίσω, ένιωθες ότι κάποιος το τραβούσε κάθε φορά που κοιτούσες, όπως το παθαίνεις με τις εικόνες που όπου και αν σταθείς απέναντί τους, νομίζεις ότι σε κοιτάει ο Άγιος κατάματα.

Θυμάμαι ώρες ατελείωτες να πηγαίνουμε από τη μία μεριά της πλατείας στην άλλη και να διαπιστώνουμε πάντα το ίδιο, ότι δεν βλέπουμε το δρόμο.

Το ξανθό σπίτι ήταν διώροφο με  βεράντες στα πλαϊνά που δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους και σκαλιστές μαρμάρινες σκάλες που κατέληγαν στον κήπο.

Σκεπή με κατακόκκινα κεραμίδια και δύο μικρά κόκκινα παράθυρα σαν μάτια που σε κοίταγαν.

Ακόμα δύο κόκκινα, μεγάλα αυτή τη φορά, παράθυρα, στη μέση του σπιτιού και η πόρτα του  μικρή, περίεργα μικρή, που επίσης μας φούντωνε την φαντασία για νάνους και νεράιδες.

Δεν είχε κάτι τρομερό από άποψη αρχιτεκτονικής αλλά η αίσθηση που άφηνε μοναδική, ήταν ένα μοναδικό σπίτι, μοναδικό στην κυριολεξία.

Γύρω γύρω από το σπίτι υπήρχε ένας κήπος, όχι πολύ μεγάλος, αλλά και αυτός ήταν περίεργος γιατί δεν είχε αρχή και τέλος.

Σε όλα τα σπίτια ο κήπος σε κάποιο σημείο τελειώνει και αρχίζει το πλατύσκαλο και οι τοίχοι του σπιτιού.

Ε, σε αυτό το σπίτι δεν τελείωνε ο κήπος. Συνεχιζόταν μέχρι την πόρτα τόσο κολλητά, που νόμιζες ότι ο κήπος συνεχίζεται και μέσα στο σπίτι.

Και προς τα έξω είχε τυλίξει τη μάντρα του σπιτιού και ενσωματωνόταν με τον κήπο και τα λουλούδια της πλατείας, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος πουθενά.

Μοναδικά όλα στο ξανθό μου σπίτι.

Του είχα λοιπόν πολύ μεγάλη αγάπη και πάντα ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι.

Όταν ήμουν παιδί παίζαμε δίπλα στο ξανθό σπίτι ανενόχλητοι από τη φασαρία του δρόμου, εκεί, πάντα, με τα όμορφα λουλούδια στον κήπο του και τα φανταστικά πλάσματα που το κατοικούσαν.

Όταν μεγάλωσα ήταν το καταφύγιό μου σε όλα τα δύσκολα, χωρίς να μου κάνει εντύπωση η επιρροή που είχε επάνω μου.

Θεωρούσα ότι ήταν πολύ φυσικό να τρέχω εκεί πάντα για να ξεχάσω ό,τι με πίκραινε. Δεν μπήκα ποτέ μέσα και πραγματικά δεν ξέρω αν θα έμπαινα, αν κάποιος μου άνοιγε την πόρτα. Είχα πάντα λίγο την αίσθηση ότι δε θα ήθελα να μπω μέσα ποτέ. Δεν ξέρω για ποιο λόγο.

'Ισως επειδή πίστευα ότι έτσι έπρεπε να γίνει.

'Ισως επειδή φοβόμουν να μπω για να μη χαλάσω αυτό το μύθο των παιδικών μου χρόνων.

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο.

Το ξανθό μου σπίτι δεν υπάρχει ακόμα, αλλά ακόμα και αν υπήρχε δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι για μένα.

Πάντα σε ό,τι δύσκολο περνάω στη ζωή μου, την εικόνα του φέρνω στη μνήμη και με έναν τρόπο μαγικό αισθάνομαι καλύτερα.

Θα είναι πάντα μέσα στην ψυχή μου σαν το μυστηριώδες μαγικό καταφύγιο των παιδικών μου ονείρων και θα τη φυλάω αυτή την εικόνα για πάντα μέσα μου.

Ήταν το ξανθό μαγικό μου σπίτι και θα είναι κομμάτι μου πάντα!

Εύχομαι όλα τα παιδιά στον κόσμο να μπορούσαν να έχουν τέτοιες αναμνήσεις και όσα δεν μπορούν να μπορούσα να τους χαρίσω το δικό μου ξανθό σπίτι!

 

 

 

Σύνδρομο Asperger

 

 

 

Ο Norm Ledgin δημιούργησε σάλο με το βιβλίο του ‘Diagnosing Jefferson' (Διαγιγνώσκοντας τονJefferson).

Ο συγγραφέας ισχυρίστηκε ότι η ιδιοφυΐα του τρίτου προέδρου της Αμερικής, Thomas Jefferson, οφειλόταν στο σύνδρομο Asperger από το οποίο έπασχε, κάτι που μπορούσε να εξηγήσει την 54χρονη εμμονή του με την κατασκευή και ανακατασκευή του Monticello (του κτήματος στο οποίο διέμενε), την ανικανότητά του να ελέγξει τα έξοδά του και τη σχέση του με ένα παιδί που ήταν σκλάβος.

Μετά από την επιτυχία του βιβλίου του, ο συγγραφέας έγραψε το "Asperger's and Self-Esteem: Insight and Hope through Famous Role Models" (Asperger και Αυτό-εκτίμηση: Επίγνωση και Ελπίδα μέσα από διάσημα Μοντέλα Ρόλων), στο οποίο ισχυρίζεται ότι δεκατρείς γίγαντες της ιστορίας, η Marie Curie, ο Albert Einstein και ο Mozart, μεταξύ άλλων, έπασχαν από σύνδρομο Asperger. Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Shakespeare, ο Δαρβίνος, ο Γαλιλαίος και ο Αριστοτέλης έπασχαν επίσης από το ίδιο σύνδρομο.

Τελευταίως, υπάρχουν συγγραφείς που προσθέτουν και τον Bill Gates στη λίστα των διάσημων ατόμων που πάσχουν από Asperger, εξαιτίας της έλλειψης κοινωνικών δεξιοτήτων που τον χαρακτηρίζει, της αδυναμίας του να έχει άμεση επαφή με τα μάτια κάποιου άλλου και της τάσης του να λικνίζεται μπρος και πίσω, όλα αυτά μαζί με την εμμονή του για την τεχνολογία. Η Diane Kennedy, συγγραφέας και υποστηρικτής του συνδρόμου Asperger γράφει, "είναι οι οραματιστές μας, επιστήμονες, διπλωμάτες, εφευρέτες, σεφ, καλλιτέχνες, συγγραφείς και μουσικοί. Είναι οι αυθεντικοί στοχαστές και μια καθοδηγητική δύναμη του πολιτισμού μας".

Ο Hans Asperger, ο Γερμανός γιατρός που ανακάλυψε το σύνδρομο, θα συμφωνούσε με την αξιολόγηση της Kennedy. Πίστευε ότι "για την επιτυχία στην επιστήμη ή την τέχνη, μια μικρή ποσότητα αυτισμού είναι απαραίτητη. Το απαραίτητο στοιχείο μπορεί να είναι μια ικανότητα να απομακρύνεται κανείς από τον καθημερινό κόσμο, από τα απλά πρακτικά και να επανεξετάζει ένα θέμα με πρωτοτυπία, σαν να δημιουργεί από την αρχή παρθένους τρόπους με όλες τις επιδεξιότητες να διοχετεύονται σε μια ειδικότητα".

Παρομοίως, η Δρ. Temple Grandin, ενήλικας με αυτισμό που έγινε επιτυχημένη μηχανικός, ακαδημαϊκός και ομιλήτρια, πιστεύει ότι η δυσλειτουργία της, αποτελεί πλεονέκτημα. Φημολογείται ότι κάποτε αποκάλεσε τη NASA ως καταφύγιο για ανθρώπους με αυτισμό και σύνδρομο Asperger. Πιστεύει ότι άνθρωποι που πάσχουν από διαταραχές του φάσματος που ανήκει στον αυτισμό είναι μεγάλοι εφευρέτες και "εάν ο κόσμος αφηνόταν στους κοινωνικούς, δε θα γινόταν τίποτε και θα εξακολουθούσαμε να βρισκόμαστε στις σπηλιές να μιλάμε ο ένας με τον άλλο".

Ωστόσο, είναι απολύτως αδύνατο να διαγνωστεί κάποιος μετά το θάνατό του ή χωρίς καν να βρίσκεται στον χώρο διάγνωσης. Οι νοσοκομειακοί γιατροί μπορούν να διαγνώσουν το σύνδρομο Asperger μονάχα εάν παρατηρούν συμπεριφορές.

Ένα άλλο πρόβλημα στην κατάταξη ανθρώπων όπως ο Mozart και ο Benjamin Franklin στον πληθυσμό αυτών που έχουνAsperger, είναι το ότι ακόμα και εάν ένα άτομο βρίσκεται μπροστά τους, οι γιατροί θα δυσκολευτούν να διακρίνουν εάν πρόκειται για διανοητικό χάρισμα, σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής, ή σύνδρομο Asperger. Έχει γίνει λίγη έρευνα για τις προσωπικότητες ατόμων που είναι διανοητικά χαρισματικοί, αλλά όση έχει γίνει δείχνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις είναι έντονες προσωπικότητες, αεικίνητοι, με ισχυρή θέληση, ευαίσθητοι στο φως και στον ήχο, χαρακτηριστικά που παρουσιάζονται στο σύνδρομο Asperger. Άνθρωποι με πολύ υψηλό IQ συχνά αμφισβητούν το υπάρχον κατεστημένο, ανθίστανται στην καθοδήγηση, έχουν μεγάλα διάκενα προσοχής, περνούν διαστήματα έντονης εργασίας και προσπάθειας και τους αρέσει να οργανώνουν πράγματα ακόμα και ως παιδιά. Άλλοι άνθρωποι συχνά τους αντιλαμβάνονται ως "διαφορετικούς". Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι ίδια σε όσους πάσχουν από σύνδρομοAsperger.

Η ιδέα ότι κάθε πάσχων από Asperger είναι δυνητικά ιδιοφυΐα, μπορεί να επιφέρει αδικαιολόγητη πίεση σε ένα παιδί που πάσχει από το σύνδρομο. Ο Luke Jackson, δεκατριάχρονος συγγραφέας που πάσχει από Asperger, παραπονιέται ότι βλέπει συνεχώς στην τηλεόραση για υπερδραστήριους αυτιστικούς που μπορούν να κάνουν πράγματα όπως το να παίζουν τέλεια πιάνο χωρίς να πάρουν μαθήματα, να σχεδιάσουν λεπτομερείς αναπαραστάσεις κτιρίων που είδαν μονάχα μια φορά ή να προσθέτουν αριθμούς στο μυαλό τους όπως έκανε ο "Άνθρωπος της Βροχής" (Rainman).

"Βρίσκω καταθλιπτικά αυτά τα τηλεοπτικά προγράμματα" λέει. "Έχω όλη την παραξενιά και ιδιοτροπία, αλλά καθόλου ιδιοφυΐα".

Πολλοί άνθρωποι που είναι ειδικοί στο σύνδρομο Asperger, όπως οι Δρ. Teresa Bolick, Δρ.Tony Attwood και Dr. Dierdre Lovecky, γράφουν σχετικά με τις θετικές όψεις του συνδρόμου Asperger χωρίς να εστιάζουν στην ιδέα της ιδιοφυΐας. Ο Lovecky σημειώνει πως οι πάσχοντες από Asperger έχουν συχνά πολύ πλούσιο λεξιλόγιο, αναγνωρίζουν πρότυπα που οι άλλοι δεν μπορούν και ακολουθούν ιδέες παρά τις ενδείξεις εναντίον των ιδεών αυτών, επειδή δεν επηρεάζονται εύκολα από τις γνώμες των άλλων.

Η ικανότητά τους να εστιάζουν σε λεπτομέρειες και η ανικανότητά τους να δουν τη συνολική εικόνα σημαίνει ότι συχνά μπορούν να καταλήξουν σε λύσεις προβλημάτων που κάποιοι άλλοι τις είχαν παραβλέψει. Τους αρέσει συχνά να περνούν πολλές ώρες σε εργαστήρια ή μπροστά από οθόνες υπολογιστών γιατί δεν τους πειράζει να είναι μόνοι τους.

 Όλα αυτά τους δίνουν τη δυνατότητα να κάνουν τρομακτικές συνεισφορές στη δουλειά ή στο σχολικό περιβάλλον.

Η συγγραφέας Patricia Bashe τονίζει ότι οι άνθρωποι συχνά θαυμάζουν όσους μπορούν να δουλεύουν ανεξάρτητοι. Γράφει ότι, η κοινωνία μας εξυμνεί το άτομο που κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό και βαδίζει το δρόμο του.

Οι έχοντες Asperger βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά απ' ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι, λόγω των ασυνήθιστων αντιδράσεών τους σε ερεθίσματα όπως το φως και ο ήχος. Μπορούν να κατανοήσουν πολλαπλά επίπεδα σημασίας λέξεων και να εφεύρουν υπέροχα ευφυολογήματα. Κάποιοι ειδικοί, τους θεωρούν ιδανικούς για φίλους. Συχνότατα δεν διακατέχονται από σεξιστικά ή ρατσιστικά αισθήματα. Δεν χειραγωγούν τους ανθρώπους αλλά μιλούν με ειλικρίνεια και γνησιότητα. Τους αρέσει να λένε την αλήθεια και είναι στη φύση τους να μην μπορούν να υποδυθούν ή να δράσουν μυστικά. Ως υπάλληλοι είναι εντελώς αξιόπιστοι και ακολουθούν τους κανόνες της δουλειάς.

Οι γονείς που έχουν μεγαλώσει με επιτυχία παιδιά που έχουν Asperger συχνά συμβουλεύουν άλλους γονείς να μην τα παρατάνε και να μη χάνουνε το κουράγιο τους με τα παιδιά αυτά. Ένα τέτοιο παιδί που δέχεται καλή βοήθεια και υπηρεσίες από συνειδητοποιημένους ειδικούς μπορεί να οδηγηθεί σε μια πολύ καλή ζωή.

Και το καλό δεν έχει να κάνει αναγκαστικά με την ιδιοφυΐα, αλλά με την καθημερινή αγάπη και το μοίρασμα μέσα σε μια οικογενειακή ζωή.

 

 

Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.gr

Πηγή: Esoterica.gr