Της 'Ελενας Λουκοπούλου
Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013
Το Βλέμμα!
Ξέρεις μέσα σου
ότι αυτό είναι το τελευταίο βλέμμα, δεν θα το ξαναδείς και δεν μπορείς να
κουνηθείς, δεν μπορείς να αναπνεύσεις για να μην το χάσεις πιο γρήγορα.
Γίνεται να
αγαπήσεις ένα βλέμμα από την πρώτη στιγμή που θα σε ακουμπήσει;
Γίνεται να σπάσει
το κορμί μόλις το χάσεις;
Αλήθεια σπάνε τα
κορμιά;
Πώς να το
αποχωριστείς;
Πως παίρνεις
απόφαση ότι δεν θα το ξαναδείς;
Η ορμή που έχει η
καρδιά, κρατάει με νύχια και με δόντια το τελευταίο βλέμμα, να μην χάσει ούτε
ένα δάκρυ, ούτε ένα κλείσιμο των βλεφάρων.
Πονάει δεν θες να
το αφήσεις, δεν κάνεις ούτε ένα βήμα πίσω.
Πονάει, πριν το
χάσεις, πονάει!
Φεύγει όμως και
παίρνει ένα τεράστιο κομμάτι σου μαζί του.
Και το υπόλοιπο
σώμα;
Παραλύει, το
κορμί, τα πόδια, η ψυχή.
Πόση δύναμη
χρειάζεται για να το κρατήσεις στο μυαλό σου, να μην χαθεί;
Γιατί χάνεται με
τον καιρό η όψη του και μένει για πάντα η αίσθηση που σου αφήνει όταν το
αποχωρίστηκες.
Παζλ η ζωή σου ,
το κορμί σου, που προσπαθείς να το ξαναφτιάξεις από την αρχή αλλά δεν τα
καταφέρνεις.
Ξανασπάει, σε
χίλια κομμάτια γιατί δεν θα το ξαναδείς.
Ολη η ζωή σου
αυτό το βλέμμα!
Σε πήρε μαζί του
για πάντα!
Είσαι δική του
για πάντα, το ξέρεις, για πάντα!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Άγγιξα την ποίησή σου - γιατί ποίηση είναι- και με καψάλισε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το πάθος σου γεννήθηκαν ωραία τα λόγια!
Καταθέτω τον θαυμασμό μου!
Καλό σου βράδυ!
Σε ευχαριστώ πολύ Στρατή μου.
ΔιαγραφήΜεσα απο την καρδιά μου.
Καλή σου νύχτα!!!!
Αλήθεια σπάνε τα κορμιά γλυκό μου κορίτσι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι έπειτα η συγκόλληση είναι δύσκολο έργο!
Πάντα ένα κομματάκι θα χαθεί, πάντα μια τρυπούλα θα μένει!
Φιλάκια πολλά!
Καλό σου βράδυ! ♥
Αχ αυτά τα κομμάτια που χάνονται Αριστάκι μου.
ΔιαγραφήΤα κενά πιυ αφήνουν δεν καλύπτονται με τίποτα.
Σε φιλώ γλυκά!!
Πόσο ζωντανά το περιέγραψες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε χωρισμός κρύβει τόσο έντονες και δυνατές στιγμές.
Νομίζω όλοι μας θα αναγνωρίσουν στο κείμενό σου, κι ένα προσωπικό τους "κομματάκι"...
Φιλιά γλυκό μου Ελενάκι!
Ρώτα εμένα για σπασμένα κορμιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΡώτα εμένα για τα κενά που μείνανε γιατί κάποια θραύσματα
είναι πολύ μικρά και δεν τα βρίσκεις κι αν τα βρεις δεν
μπορείς να τα τοποθετήσεις και να τα κολλήσεις.
Και στέκεσαι με τα θραύσματα στο χέρι και δεν ξέρεις τι να τα κάνεις.
Δεν τα πετάς γιατί είναι σαν να πετάς τον εαυτό σου
όμως δεν κολλάνε κιόλας και τα κοιτάζεις σαν χαμένη...
Oταν τα κρατάς και τα κοιτας χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα με αυτά και αφήνουν για πάντα ανοιχτά τα κενά δεν αντέχετε Φλώρα μου.
ΔιαγραφήΤελικά ολοι έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο.
Φιλιά πολλά!!!
Σε ευχαριστώ πολύ Μαράκι μου ετσι ακριβως είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ γλυκά!!!
Ελενακι μου κατέθεσες ψυχή στα σπασμένα κορμιά..ο τρόπος γραφής σου με συναρπάζει..όλοι κάποτε μαζεύουμε τα κομμάτια μας..στην ψυχή μένει ένα κενό που φλογίζει καρδιά και νου..ένας αργός θάνατος περικυκλώνει το είναι μας και πολλές φορές αχρηστεύει τη λογική!συγχαρητήρια..με άγγιξε πολύ το κομμάτι σου...φιλάκια..καλό τριήμερο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ kate μου.
ΔιαγραφήΜακριά από όλο τον κόσμο αυτό το κενό στην ψυχή!
Φιλιά πολλά καλά να περάσεις.
Αχ τί μας κάνεις μέσα στο καλοκαίρι εσύ... Πόσες αναμνήσεις και πόση νοσταλγία πια να χωρέσει αυτή η ψυχή..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια τεράστια αγκαλιάααα από'δω μέχρι εκεί..
Μια τεραστια αγκαλιά και από μένα ξανθούλα μου ζακυνθηνιά!
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά πολλά!!!
Σπάνε τα κορμιά, ευνουχίζονται για πάντα … στο λέω και στο υπογράφω… έχεις αρπάξει κάθε ήχο, κάθε συναίσθημα, κάθε ανάμνηση που μένει πίσω κλειδωμένη με τόσο βαριά λουκέτα που ούτε ανάσα δεν παίρνει .
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο τελικά τα μάτια μένουν ανάμνηση κι εκεί μέσα καθρεφτίζονται μύριες εκφράσεις μόνο εσένα δεν βλέπεις στον καθρέφτη τους.
Σε φιλώ Έλενά μου
Καλό σου Σαββατοκύριακο
Εσύ γλυκό μου Λεβινάκι θα με καταλάβαινες πιο πολύ από όλους ήμουν σίγουρη.
ΔιαγραφήΕχεις τόσα πολλά μέσα σου και τα εκφράζεις τόσο όμορφα.
Φοβόμουν ότι έτσι όπως το έγραψα, συναισθηματικά φορτισμένη, χωρίς να προλαβαίνω να σκεφτώ τι γράφω δεν θα καταλάβαινε κανείς τιποτα, αλλά για σένα ήμουν σίγουρη.
Σε φιλώ γλυκά!
Καλά να περάσεις!
Ώρε κάτι πληγές που έξυσες κι ήρθες και τις αποτελείωσες με το μουσικό κομμάτι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθόλου δεν μας λυπήθηκες κι εσύ ρε μάνα μου!
Άντε λοιπόν, χτύπα μας (εκεί που πονάμε) κι όποιος αντέξει....
Σε φιλώ πάντως!!! (αχαχαχα!! ;) :)))
Πετροκόριτσο όλους μας έχει πονέσει κάποια στιγμή.
ΔιαγραφήΥπομονή θα περάσει.
Αν θες να χτυπήσεις ξέρω κάποιον να βγάλεις το άχτι σου πες το και έγινε!
Χαχαχα!
Σε φιλώ και εγω πολύ πολύ!
Ο απο-χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και ο πόνος αβάσταχτος...και τα κορμιά σπάνε και οι καρδιές γίνονται χίλια κομματάκια και όποιος δεν έχει νοιώσει την απελπισία του Έρωτα, χάνει τη μισή ζωή του...αλλά ο Έρωτας δεν είναι μόνο απελπισία, είναι απίστευτη χαρά, είναι μαγεία και όταν είναι αμοιβαίος στο τέλος,(γιατί πάντα υπάρχει τέλος) σου αφήνει ένα μελαγχολικό χαμόγελο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα γιατρεύονται, απλά ο τσουρουφλισμένος αδυνατεί να το πιστέψει...
ΑΦιλάκια τρυφερά!
Ετσι ακριβώς όπως τα λες είναι!
ΔιαγραφήΑκριβώς όμως!
Σε φιλώ γλυκά!!!
Ποαο να ατεξεις με ένα σπασμενο κορμί;;...ολα ομως γιατρεβονται και πας παρακατω κρατώντας σε μια μικρή ακρούλα ..της καρδιας οτι σε πληγωσε... και με τον καιρό το θυμασαι χωρίς να πονα πια.. Ελένα μου φιλώ σε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ και εγώ Σμαρταγδένια μου!
ΔιαγραφήΕλπίζω τουλάχιστον να γιατρεύονται!
Φιλιά πολλά!